نقد و بررسی سریال کره ای مستر سان شاین،آقای خورشید ازساناز عزیز(قسمت دوم)|Mr.

و اما بریم سراغ داستان:

داستان از سال ۱۸۷۱ میلادی آغاز میشه.کره در دوران انزواطلبی خودخواستهء سیاسیشه و چنان درگیر شورشهای داخلیه که حتی وقتی توسط ناوگان دریایی کشوری متجاوز تهدید میشه میترسه به قدر کافی سرباز بفرسته و ۴۰۰ سرباز بی دفاع رو عملا دیوار انسانی میکنه در برابر توپهای امریکایی.
به توصیف پدر امپراطور از امریکا دقت کنید:یک دِه که در حال مذاکره با انگلستانه و مردمانش مُشتی وحشی بی تمدنن!
این تکبر افراطی و احمقانهء ناشی از خودبرترپنداریِ اجدادی از کجا اومده؟از نظام طبقاتی فاسدِ حاکم بر کره که به قدر قرنها قدمت داره.بخشی از مردمانِ همین خاک عملا وجود خارجی نداشتن(برده ها) و بخشی دیگه آرزو میکردن کاش هرگز به دنیا نیومده بودن(قصابها) و اونها که مثلا به رسمیت شناخته میشدن در آتش میسوختن آنگاه که حاکمان آب گوارا مینوشیدن و در امنیتی پوشالی غرق بودن.
جامعه از ظلمی خاموش لبریزه و اشراف و سلطنت،چنانکه اقتضای چنین شرایطیه،در حال پوسیدن و گندیده شدنن.
یوجین در این بلبشوی تاریخی، ۸ساله اس.از اون دسته اس که وجود ندارن.مایملک شخصین و حتی اسم ندارن.این طفلِ بلندپرواز و آرمانگرا که بند زنجیرهای زمینه و چشم به آسمان داره،عزیز بلندمرتبه،یوجینه.
همواره به وقت خطر، مادری پل شده تا کودکش از وسط جهنم عبور کنه!مادرها...این عشقهای ابدی...این عاشقهای ابدی...یوجین تمام عمر عزادار مادرش بود.نوای عشقی سوزناک که از فراق دم میزنه بیانگر غم و دلتنگی یوجین نسبت به مادرشه حسی که بعدها اون رو به اشین میبخشه.نوای غم و فراق و دلتنگی ای که به تدریج اون رو در اغلب سکانسها،در رابطه با جدایی از عزیزان داستان یا حتی میهن می شنوید.
یوجین تمام دلایل لازم برای نفرت از چوسان رو داره روزی که از این خاک میره.
مردی خداباور او رو با خودش میبره و این خداباوری پیامی در تمام طول سریاله.یوجین در اغلب بخشهای چند قسمت انتهایی‌، در حال گفتگویی دائم با خداونده.دونگمه حتی،در اواخر داستان،در یکی از تاثیرگذارترین مونولوگهاش میگه"اگر خداوند کمک کنه و...". در مقابل، جهل تاکاشی موری رو میبینیم وقتی به عیسی اشاره میکنه که دریا رو شکافته و بعد میبینیم به کودکش میگه هیروبومی قراره خدا بشه!چه انتظار انسانیتی میشه از کسی داشت که خدا در باورش به این شکله؟!جالبتر اینکه به محض بیان باورش نسبت به خداوند،همسرش رو دربرابر گلوله،سپر جان خودش میکنه.
یوجین در امریکا همچنان درگیر تبعیض و ظلمه.فشارها به جایی میرسه که او ناگهان تمام بندهای گدشته رو پاره میکنه، موهاشو که در خاور دور نشان احترام به اجداد و والدینه میبره و تصمیم‌میگیره دیگه چوسانی نباشه. چوسان هرگز او رو نپذیرفته پس دلیلی نداره یوجین اون رو در یاد و خاطر نگه داره.وارد ارتش میشه چون به نظر میرسه ارتش امریکا تنها جاییه که رنگین پوست بودن باعث تبعیض نیست.هرچند بعدها میفهمه حتی امریکایی شدنش کمکی به نجاتش نمیکنه وقتی پای منافع سیاسی وسط باشه.اما اشاره اش به اینکه امریکا از اتباعش حمایت میکنه تامل برانگیز بود.بله قبول دارم که حکومتی قوی، حامی خوبی برای مردمانشه ولی یک خارجی هرگز نمیتونه درکشوری بیگانه طالب حقوق مساوی باشه.یوجین این رو زمانی میفهمه که برای ماموریت به چوسان فرستاده میشه و میفهمه چنانچه شکست بخوره خفت این شکست به چوسان تحمیل میشه چون او علی رغم تمام جانفشانی هاش در ارتش امریکا، زاده چوسانه حتی اگر به جایی رسیده باشه که شخصا به ملاقات رییس جمهور وقت بره.
قراره یکی از اعضای کنسولگری امریکا رو که تاجر اطلاعات شده و اصطلاحا مهره سوخته اس،درراستای هدف کشورگشایی امریکا،ترور کنه ولی شب ماموریت،چشم در چشمان زنی میدوزه و دستش میلرزه و دل میبازه؛به اشین! به یک دختر اشراف زاده که اتفاقا ناگاه چنان خاطرات کودکی رو در ذهن یوجین بیدار کرده که نگاهش رو لبریز از رعب و حسی تلخ کرده.به طرز ایستادنش مقابل اشین دقت کنید.تمام عضلاتش انگار کاملا منقبض شد وقتی متوجه اشراف زادگی اشین شد و لحنش که ابتدا عامیانه بود بلافاصله رسمی شد.یوجین ناگهان پرت شده بود به ۸ سالگیش.
یوجین مملو از احساسات متناقضی میشه.درستتر از اونه که مرگ والدینش رو به رذالت تمام اشراف زاده ها تعمیم بده.نفرتی درکار نیست اما عاشق اشین شدن هم توی برنامه هاش نیست.نمیخواد بمونه،نمیخواد یک چوسانی باشه،نمیخواد هیچ کاری برای چوسان بکنه مگر در راستای نابودی اون باشه،از اشین میترسه چون اشین راز شب جنایت رو میدونه،درباره اشین کنجکاوه چون خودش هم راز اشین رو فهمیده...رازی مشترک که ایندو رو در کنار هم نگه میداره و به بیراهه ترسناکی میندازه؛عشق!!
یوجین در باور خودش و البته جامعه فاسد چوسان،هنوز یک برده اس که حق خواستن بانو رو نداره اما بانو بی اونکه بدونه عشق چیه یوجین رو به دنبال خودش می کشه.بدتر اینکه یوجین وقتی میفهمه راه انتقام گرفتن از قاتلین والدینش رو پیدا کرده ناگهان جسارت خواستن و به چنگ آوردن بانو رو پیدا میکنه! اشین بیخبره که دست آویز انتقامه و یوجین بیخبره که انتقام رو بهانه عشق کرده.زمانی که از تفاوت تفنگ روسی و آلمانی به اشین میگه،زمانی که اجازه نمیده سربازهاش اشین رو تفتیش کنن،زمانی که با اشین همدستی میکنه تا سارق تفنگ امریکایی رو پیدا کنه و در عین حال در تب حسادت میسوزه که قطعا کسی که لیاقت همرزمی بانو رو داره یه اشراف زاده اس،یوجین عاشقه و انکار میکنه.جالب اینه که به اشین میگه" چون قدرتش رو دارم،میخوام که از تو محافظت کنم " و اشین،این دخترک خام،از همینجاست که عاشق میشه.عاشق یک خارجی که شبیه چوسانی هاست ولی به زبانی بیگانه حرف میزنه،اسمش رو نمیشه خوند،کارهاش رو نمیشه درک کرد و همیشه همه تصمیماتش به نظر سرد و خودخواهانه میان اما در واقع بسیار درستن!!!
یادتونه یوجین سند پولی رو که رگ حیات چوسان بود برگردوند ولی با بازی عجیبی که نتیجه اش کشته شدن خفت بار عامل اصلی مرگ والدینش بود؟اخلاق و هوش...
وزمانی که یوجین برای نجات اشین،به دست خودش شلیک میکنه دیگه این رابطه با خونشون پیوند میخوره حتی یوجین اشین رو در دلتنگی هاش سهیم میکنه اما باز هم حقیقت بَرده بودنش قلب هر دو رو میشکنه.راستشو بگم‌من در نگاه اشین تحقیر ندیدم اما فروپاشی عظیمی دیدم وقتی یوجین بهش‌گفت در چوسانی که تو براش میجنگی جایی برای برده ها هست؟جایی برای قصابها هست؟...و اشین در راه مبارزه ای که تازه فهمیده چقدر کوره،زمین میخوره ولی یوجین عقب کشیدن اشین رو به حساب بی بهایی خودش میذاره و میشکنه!
اما دلیل رفتار اشین رو که میفهمه حرفهاش فوق العاده ان؛من عقب میرم،من از سر راه تو عقب میرم.تو به راهت ادامه بده... عجیبه ولی یوجین به اشین میگه مبارزه کن.از، از دست دادن اشین میترسه اما درستی رو در ادامه دادن مبارزه میدونه!از طرفی شروع میکنه به بهانه تراشیدن برای نرفتن و کنار اشین موندن.حتی مسئول سازماندهی ارتش کشوری میشه که ازش خشمگینه.در این مسیر تقریبا همه چیزش رو میبازه.جورف،مردی که براش مثل پدره در خاک چوسان کشته میشه،مجبور میشه اشین رو در خاک دشمن رها کنه،از ارتش اخراج میشه،به زندان میفته و نهایتا جونش رو هم به پای این عشق افلاطونی میذاره.
یوجین،مردی برآمده از یکی از پستترین و بی نام و نشانترین طبقات اجتماعیِ مردمان کشوری که جز ظلم و خشونت ازش به یاد نداره و مادرش رو حتی ازش گرفته، در آغوش پرمهر زنی از همون کشور،زخمهاش رو مرهم‌میذاره و آروم میگیره.خاک وطن هنوز براش بی معناست.عشقه که نیروی محرکه شه.عشق به این آرامش مطلق و امید به اینکه این عشق برای همه مادری کنه و این خاک رو برای کودکان دیگه امن‌کنه و دیگه هیچ کودکی در آتش ترس و غم و اندوه بی پناهی و بی هویتی و ظلم نسوزه!یوجین سپر گلوله ها میشه تا اشین برای همه یوجین ها و دونگمه هایی که بیگناه پا به خاک کشورش میذارن میهنی امن بسازه.

گو دونگمه؛ متاسفانه سن این کاراکتر به طور دقیق مشخص نشد ولی به نظرم باید هم سن و سالهای هی سونگ باشه.به نظر نمی اومد بیش از ۴ سال از اشین بزرگتر باشه.
دونگمه زخم‌ باز این قصه است.نه؟دلم به شدت برای این آدم میسوزه.دونگمه متولد شده در پستترین نظام طبقاتی جامعه اس.آدمیه که برای گرفتن حق مسلمش حتی،باید جلوی طبقه فرودستِ رعیت زانو بزنه و تحقیر بشه و نتونه دم بزنه.مادر دونگمه مردی رو که بهش تعرض کرده میکشه و با زخمی کردن دونگمه،سعی میکنه اونو فراری بده.به نظرم این زخم هرگز خوب نشد.با اینکه خراشی سطحی بود ولی فکر کنم‌تمام‌ زخمهای دیگری که دونگمه در زندگی برداشت به قدر این زخم‌درد نداشت بدتر اینکه این خشونت مادر جواب نداد و دونگمه نتونست قبل از رسیدن وحشی های مست از قدرتشون، اونم نسبت به کسانی از خودشون پایینتر،به قدر کافی از بیغوله شون دور بشه.اشین اما،از راه رسید و این زخمیِ درهم‌شکسته رو به کجاوه امنش راه داد و دونگمه،ببری بود که به همین راحتی اهلی و رامِ این دخترک سربه هوا شد و زندگیش به سمت اشین و حفظ و حراست او جهت گرفت.
جمله به شدت تلخی در کجاوه به اشین میگه:هر چقدر زخمی که برداشتی بدتر باشه دردش کمتره!این جمله خودِ زندگی دونگمه اس انگار!
جواب اشین به این سوال که چرا نجاتم دادی از سوی دونگمه واکنش حیرت انگیزی در پی داره؛اینو باور دارم که دونگمه باهوشترین،در بین ۵‌کاراکتر بود.از همون سن کم ، انحراف فکری اشین رو دید.اینکه او یک طوطیه و کاراش مغز ندارن، اما بعدها میفهمیم‌حرفش معنای دیگری هم داشته.دونگمه مدام پر اشین رو میچید تا خونه نشین بشه و با گشتن در جامعه ای بی رحم و کمک به آدمهایی که برای جامعه معنا ندارن خودشو به خطر نندازه.شاید اون جمله تلخ رو به این امید به اشین گفت تا او دیگه کسی رو که هدف مرگه به کجاوه اش راه نده.
دونگمه سال ۱۸۹۴،زمانی که ژاپن شروع به قانون گذاری در کره کرده بر میگرده.در هیبتی ژاپنی با شمشیری برنده و بی رحم و بدون تردید در کشتن هر کس که حقش مرگ باشه.تا 1903،ده سال تمام‌اشین رو زیر نظر داره.کاری جز اشین نداره انگار...تا اینکه روزی بالاخره او رو میبینه.دقت کنید؛به محض دیدن اشین بعد از ده سال به یاد مادرش میفته.به یاد عشق پر از بدبختی و دست و پابستگی‌که نسبت به مادرش داشته.دیدن اشین برای دونگمه یادآور عشق به مادره.همون روز دوژاپنی رو که درباره اشین یاوه میگن میکشه ولی به شکلی خاص؛ابتدا انگشت کوچک یکیشون رو قطع میکنه.این شکل مجازات به بیننده میگه که دونگمه یک یاکوزا(مافیای ژاپن)شده.یک جنگجوی مزدور بی ارباب که فقط فرمانبردار پوله.ولی جالبه دونگمه هرگز حق کسی رو نمیخوره و بهای همه چیز رو میپردازه.کاری رو که با خودش و خانواده اش کردن هرگز با هیچ کس نکرد.
دونگمه عاشق اشینه.شبی که شنید هی سونگ‌اومده واقعا به قصد کشتن او به هتل رفت اما وقتی از وجود یوجین در این مثلث مطلع شد عقب کشید.شاید از ایندو یکی دیگری رو میکشت و زحمت او رو کم میکرد!اما بعدها از تبار یوجین مطلع میشه و حس همذات پنداری تلخی،شمشیرش رو نسبت به یوجین در نیام نگه میداره.هی سونگ هم به عنوان مردی که اشین نخواستتش بیشتر مستحق ترحمه تا کشته شدن.
دونگمه اما هرچند میدونه هرگز دستش به اشین نمیرسه در گردباد عشقش به این دختر افتاده.جایی که گوشه دامن اشین رو گرفت،چه در نوجوانی و چه در جوانی،به شکل تلخی باور داشت نزدیکترین فاصله ای که میتونه نسبت به اشین بهش برسه همینه اما قادر به دست برداشتن نبود.چه کادر تصویری زیبایی بود این صحنه!

به قدر صحنه گفتگوی اشین و یوجین مقابل قصر، سحرانگیز بود.اما برای من زیباتر از اینجا وقتی بود که رسید به خونه، گفت درد دارم و دسته شمیرش بود که اشک میریخت!

اشین رو با تیر زد.بعدها به کودوهینا گفت یه سیاه پر رو باتیر زدم تا دیگه نتونه پرواز کنه.همچنان درصدد خونه نشین کردن اشین بود!دونگمه ترسیده بود!همون لحطه که اشین رو در اون هیبت دیده بود از ترس خون در رگش منجمد شده بود.از طرفی نظر شخصیم اینه که اگر اونجا دستش به اشین میرسید،اگر اون عضو ارتش درستکار اشین رو نمیبرد دونگمه اشین رو میبرد.اما دونگمه غافل بود.خبر از مسیری که اشین در زندگی در پیش گرفته بود نداشت.وقتی فهمید اگر اشین رو اسیر کنه اشین حتی حاظر در راه آرمانش بمیره جهانش زیرورو شد.از اون باربر میپرسید:کارتون چیه؟ مگه چقدر ارزش داره که حاضرید بخاطرش بمیرید؟

جایی که موهای اشین رو برید،وسط شهر و جلوی چشم مردم،نفرت و خشم اشین و همه مردم رو به جون خرید تا مردی بشه که به درد اشین میخوره و جون او رو حفظ میکنه.لی وان ایک هویت اشین رو فهمیده بود و دونگمه باز ناامیدانه میخواست اشین رو خونه نشین کنه.برای دونگمه نجات جهان ارزشی نداشت اگر قرار بود اشین نباشه.حفظ اشین معنی و مفهوم همه چیز بود اما نگاهش و حالت چشمانش موقع بریدن موهای اشین...

صحنه رسیدنش به اون رستوران ژاپنی شاهکار بود.حواستون بود دستش زخمی شد چون سرک کشید اشینو ببینه؟!

میدونم‌معتاد شدنش شما رو هم به اندازه من تکون داده.برام سوال شد و یکم سرچ کردم.شمیشرهای سامورایی نفرین هستن.میدونستید اساسا برای بریدن اجزا بدن طراحی شده ان؟جایی گفته میشه دونگمه خرد شده.شاید استخونهاش بریده بود و دردش قابل تحمل نبود.(چقدر اینجاها منو به یاد آرتور خرمگس مینداخت) درد از دست دادن اشین هم بود حتما که به دامن افیون انداختش.

و چه تلخ-زمانی برگشت!

رابطه اش با کودوهینا از دوستی فراتر بود.هینا زنی بود که دونگمه از دور،تنها با دیدن قیافه اش به یخ کردن دستاش پی میبرد!زنی بود که جونشو برای نجاتش به خطر مینداخت،زنی بود که میدونست داره به دستور پدر او شکنجه میشه و ممکنه بمیره حتی، ولی چیزی نمیگفت تا او رو ناراحت نکنه.وقتی وسط حیاط هتل ایستاد و با اشاره به هینا گفت که حالش خوبه دلم‌خیلی برای هردوشون سوخت.

یادتونه گفتم دونگمه قدرته؟وقتی لی وان ایک هینا رو روی دوش دونگمه دید اونم درحالیکه قصد داشت هینا رو یا به امریکا بفروشه یا به پول اشراف بدنام چوسان،فهمید برای فروختن هینا باید اول دونگمه رو کشت!

جایی که هینا روی دوش دونگمه میمیره یکی از تلخترین صحنه های سریاله.نمیدونم اون لحظه باید بیشتر برای کدومشون دل سوزوند یا بیشتر باید حسرت چی رو خورد.خیلی تلخ بود...

دونگمه میدونه که داره میمیره.زخمهایی داره که خیلی وقت پیش باید میکشتنش اما امید دیدن اشین،زنده نگهش داشته.مدتها قبل بهانه ای تراشیده برای کشوندن اشین پیش خودش، تو گویی ماهی یکبار، و هر بار یک دقیقه ولی دونگمه به امید همین یک دقیقه ها زنده اس.میدونه بهانه ای که تراشیده اشین رو بخاطر شرافتش هم که شده میاره پس منتظره...مونولوگش وقتی در حال کشتن غاصبین اموالشه یک شاهکاره.مملو از امیدی چنان تلخه که اشک به چشم بیننده میاره." اگر خداوند کمک کنه..." و میکنه.دونگمه قبل از مرگش اشین رو میبینه و اشین درسته که ازش گله میکنه ولی جمله آخرش باعث آخرین لبخند دونگمه اس:همیشه منو به یاد داشته!!

لحظه ای که جنازه دونگمه رو روی زمین میکشیدن چقدر غمبار و سنگین بود ولی عجب سکانس شاهکاری بود.دونگمهء 13سال پیش و دونگمهء درهم شکسته امروز در دو سطح از کنار هم عبور کردن.دونگمه ای که وارد کره میشد و دونگمه ای که جنازه اش پشت سر کسانی که روزی به خدمتشون دراومده بود کشیده میشد! دونگمه ایستاد و به جنازه خودش نگاه کرد و بعد همچنان به راه خودش ادامه داد.دونگمه از همون ابتدا پایان خودش رو میدونست.مردی که تقدیرش رو دخترکی لال از تاروت کولی های اروپایی بیرون میکشید بی وطنتر از یوجین مرد.

قدرت حاکمه کره که خودشو به دست ژاپنی ها سپرد پایان دردناکش از ابتدا مشخص بود...

هی سونگ آخرین بازمانده نسل اشراف زاده هاست.بعد از شاه ثروتمندترین و تقریبا و به طرز جالبی بعد از شاه سیاه بختترین مرد چوسان هم هست.کاملا بی گناهه اما تمام عمر با سری فروافتاده و عذرخواه،درحال تاوان دادنه و حتی ناچار میشه زنی رو که عاشقشه به سبب گناهان خانواده اش رها کنه.

سالها قبل،پیش از اونکه ظاهرا برای تحصیل و در واقع برای فرار از خانواده اش بره ژاپن،دختری از آبرومندترین خانواده های چوسان براش نامزد میشه اما صرفا چون این دختر مورد پسند پدربزرگ بی رحمشه مورد پسند هی سونگ نیست بی اونکه حتی او رو دیده باشه، اما بعد از ده سال که برمیگرده و اشین رو برای اولین بار میبینه در نگاه اول عاشق این دختر ظریف و زیبا و به طرز غریبی آرام‌و متفکر میشه!انتظار نداره دختری پرده نشین در مملکتی عقب مونده چون چوسان، مانند اشین باشه پس ناگهان میفهمه از بین تمام اونچه خانواده براش میخواسته ان و او نمیخواسته،اشین رو مصرانه و مجدانه میخواد ولی دیر اومده.ده سال دیر کرده.اشین دیگه اون دختری که با هی سونگ نامزد شده نیست و چنان جسارتی داره که درهمون دیدار اول به هی سونگ میگه که او به نظرش چقدر بی رنگ و رو و ضعیف و شکننده میاد!یوجین قبلا قلب و مغز اشین رو تسخیر کرده.

هی سونگ خیلی زود میفهمه اونچه او رو هدف تیغ و اسلحه دونگمه و یوجین کرده،اشینه!و به همون‌سرعت میفهمه که وقتی یوجین عاشق اشین‌باشه او حق خواستن اشین رو نداره.عقب میکشه با اینکه قلب و روحش رو به اشین داده.

و هی سونگ تبدیل به یک فدایی میشه.کارهایی که هی سونگ به عنوان یک رفیق برای اشین کرد از عهده یوجین و دونگمه بر نمی اومد.هی سونگ کاملا اشین رو در پناه گرفت و آزاد کرد.

از سویی سادگی، مهربانی، هوش،ملایمت و طنز تلخش دو موجود فراری و خشمگین و ناآروم رو کنار هم نشوند و حتی آشتی داد.عاشق تمام سکانسهای سه نفره شونم.اولی که شاهکاره.وقتی دونگمه اومده هی سونگو بکشه و دستش روی قبضه شمشیره،یوجین تازه از وجود نامزد اشرافزاده اشین مطلع میشه و دستش میره روی اسلحه اش،دونگمه میفهمه یوجینم هست که مدام اشینو میکشه کنسولگری، و اون نگاهش...عالیییی بود!

و اولین سکانسشون توی اون بار ژاپنی،وقتی هی سونگ مدام از اون دونفر میپرسه اول منو نجات میدی یا...و نهایتا میگه:من مُردم.انقدر کسی نجاتم نداد که مُردم!

و واقعا همینطور نشد؟هی سونگ‌مرد جنگ‌نبود هرچند که همیشه با پررویی خودشو توی دعوای این و اون مینداخت اما وقتی‌گرفتار شد خیلی تنها بود.هی سونگ جز نوشتن حقیقت چه گناهی داشت؟

هی سونگ بسیار باهوش بود.هرگز کسی چیزی به او نگفت.او خود همه چیز رو میفهمید.از سوی دیگه بسیار شریف بود در حالیکه ‌برای بد بودن خیلی بیشتر از خوب بودن دلیل داشت.

هی سونگ یک امید واهی هم بود و شاید برای همین هربار دیدنش شادی ای هرچند پوچ در قلب بیننده پدید می آورد. .عاشق چیزهایی بود که با وجود تمام تلخی ها همچنان وجود داشتن و میشد در اون جهنم حتی، با دیدنشون شاد شد؛ماه،ستاره،زیبایی، نسیم، خنده،...گل که براش نماد اشین بود!مکثش لحظاتی قبل از مرگ،وقتی میخواست بگه"گل" اشاره بسیار زیبایی بود به عشقی که هنوز نسبت به اشین در قلبش داشت.

بین‌تمام‌سکانسهای مربوط به هی سونگ چند بخش شاهکاره؛وقتی با اشین و دونگمه در تراموا بود.راستی چه کسی جز دونگمه جرات داشت بره وسط گفتگوی دونامزد رسمی و پول زور بخواد ؟!

سکانس لنگ‌زدش توی رستوران،سکانس بهم‌زدن نامزدی و لحظه مرگش...

راستی یک نکته؛ قسمت اول، دقت کردین صدای تیک تاک ساعت هی سونگ چطور به صدای گلن گدن تفنگ و تصویر در حال مطالعه اشین ختم شد؟

کودوهینا؛همین برای یک عمر بدبختیش بس که دختر یک خائن وطن فروش بود که وطن فروشی‌اونقدر براش شرف بجا نذاشته بود که خانواده براش معنایی داشته باشه.جایی زخمهای تنش رو دیدیم.تصویری که به قدری دونگمه رو ناراحت کرد که به محض به دست آوردن بهانه، قید تمام پولهایی که همدستی با لی وان‌ایک براش داشت زد و با او دشمنی قسم خورده شد.

کودوهینا در ظاهر بی وطن بود.تمام اونچه وصلش کرده بود به خاک چوسان،مادری بود که ناامیدانه دنبالش میگشت.

راستی جالب نیست که اتصال یوجین و دونگمه و کودوهینا و هی سونگ حتی، به خاک وطنشون،بهانه ای به نام مادر بود؟!!!

بعدها میفهمیم‌کودوهینا به سبب همین مادر تبدیل به مامور مخفیِ شخصیِ امپراطور شده.دختر یک خائن، مامور مستقیم‌امپراطور بود!چه کنایه جالبی!خیانت ژنتیکی نیست و چه بسا فرزند یک خائن دلایل بیشتری برای وفاداری داشته باشه!

هینا هیچ دوستی نداشت،هیچ همدم و همرازی نداشت،به هیچ کس اعتماد نداشت حتی.زنی که همیشه اسلحه ای با خودش حمل میکرد و چه جمله جالبی گفت دونگمه؛چون زیبایی همیشه یک اسلحه با خودت داری!

هینا سختگیر هم هست.یک خائن رو نشاندار میکنه چون خیانت برای او گناهی نابخشودنیه.از سویی هرگز کسی رو که تحت حمایتشه رها نمیکنه.

هینا ابتدا عاشق یوجین شد شاید چون یوجین براش نماد قدرت و نوید حمایت بود اما بعدها به جایگاهی که دونگمه براش داشت پی برد.قدرتی که همیشه در دسترسش بود و او بهش تکیه داشت اما نفهمیده بود تا روزی که از دستش داد!البته که همیشه به عشق یوجین و دونگمه به اشین حسادت میکرد.راستی که اگر کره حمایت دونگمه ها و یوجینها رو از دست نداده بود شاید از دست نمیرفت!اما تاوان سالها ظلم همیشه سنگینه.

با اینهمه هینا خیلی دیر فهمید که همیشه عاشق دونگمه بوده.شاید از بابت ناامیدیش از بازگشت دونگمه بود که میخواست توی هتل در آستانه نابودیش بمونه و بمیره...

بهتون گفتم هینا نماد امپراطوری بود.امپراطوری رو متولیان مراقبتش،ساده تر بگم‌ پدرانش زمین زدن و نابود کردن.وزرای کابینه که وظیفه شون حفظ کره بود این کشور رو در سینی طلایی پیشکش غاصبان کردن همونطور که هینا به دست پدر خودش نابود شده بود و در آخر کشته جنگی شد که خیانت پدرش چاشنی اون رو آتش زده بود.

ولی نویسنده چه پیام ترسناکی در مرگ هینا گنجونده بود:

بله؛ شما ممکنه کشور ما رو اشغال کنید ولی کشور ما قتلگاه شما خواهد شد.شما رو به خاک و خون میکشیم و به قیمت نابودی خودمون نابودتون میکنیم...

اشین؛دختر دوتن از مبارزین ارتش عدالت و نوه معلم امپراطوره.همینها کلی معنا داره.اشین معنای اصیل اصالت و علمه.از سویی اشرافزاده ایه که برده ها بزرگش کرده ان و بنابراین عاشق برده هاست.یک‌ برده رو حتی به قدر مادر خودش دوست داره.اما واقعیت اینه که همیشه خوشبختتر از اون‌بوده که درکی از بدبختی داشته باشه.اشین در چنان سطحی از عدم درک متقابله که دامنی رو که دست دونگمه بهش خورده دور میندازه اما زندگی باهاش بازی غریبی میکنه.عاشق یک برده میشه.بعدها از خودش متنفر میشه چون میفهمه در ناخودآگاهش همیشه فکر میکرده یوجین از تبار اشراف زاده هاست چون برده ها اصلا در محاسباتش جایی نداشته ان.

یکبار اشین رو ۲۴ساعت در حال رونویسی بی وقفه مواعظ کنفسیوس میبینیم ولی آشکاره که اونچه مینویسه رو درک نمیکنه و حتی شاکیه که چرا طرف انقدر حرف زده.بدتر اینکه کلمات رو فاقد قدرت میدونه اما،چقدر جالب!عاشق مردی میشه که نمیتونن یک کلامِ مکتوب رد و بدل کنن.و ناگهان کلمه معنا پیدا میکنه؛اشین انگار تازه بفهمه کلمه وجود داره شروع به درک معنا میکنه.

جایی پدربزرگش به شکارچی جانگ میگه چوسان داره از هم میپاشه چون درگیر سطحی نگری شده!عجب حرفی!!! جهل ناشی از باسوادی شاید حتی از بیسوادی ترسناکتر باشه وگرنه کلمات جهان رو تکون میدن.

آسمان،ستاره،برف،خورشید... و در پناه معناست که اشین به درک یوجین میرسه.جالب نیست؟اشین زانو به زمین میذاره وقتی عمق جهل خودش رو میبینه و وقتی برمیخیزه موجود دیگریه.شاید همین ضربه او رو به مسیری سوق میده که حتی شروع به امید دادن به دونگمه میکنه.

اشین‌بازی عجیبی از زندگی خورد.البته که طول هیچ مسیری از ابتداش مشخص نیست.قدم گذاشتن در مسیر عدالت زندگی رو سخت و قلب رو زخمی و روح رو سنگین میکنه.رنگ‌زندگی در نگاه انسان خیلی تغییر میکنه و شکل زندگی هم.اشین تا اونجا پیش میره که مجبور میشه بین عشق و وطن،وطن رو انتخاب کنه و دست از یوجین برداره در حالیکه شدت عشقش به یوجین انکارنشدنیه.لحظه ای که یوجین مقابلش زانو زد تا کفششو به پاش کنه یادتونه؟

اما اشین اندیشهء فضیلت وظیفه به عشق رو لحظه ای آشکار کرد که یوجین رو به دستور مافوقش هدف گرفت!و یوجین سرسپردگیش به این اندیشه رو زمانی آشکار کرد که به اشین گفت ازت متنفر شدم ولی درآغوشش گرفت.

اشین به عنوان کسی‌که همه براش فدایی بودن فدایی همه بود و همه چیزش رو هم فدا کرد.تنهایی، سرنوشت محتومش بود.حتی مرگ هم.از خوش شانسی یا حتی تلخی سرنوشتش بود که اونقدر فدایی داشت و زنده موند.

اینکه در سکانس نهایی او رو تنها،ایستاده زیر پرچم کشورش میبینیم به همون اندازه که امیدبخشه اندوهناکه.

اجازه بدین از یک موجود شریف و به شدت دوست داشتنی هم بگم؛شکارچی جانگ،این مرد فوق العاده که بعد از مصیبتی که در نوجوونی از سرگذرونده و رها شدنش بوسیله کشورش میخواد یک‌یاغی بشه ولی وفادارتر از اونه که تا آخر کاری جز وفاداری ازش بربیاد.مردی که مگه چی از زندگی‌میخواست که چون دست و پا بسته زمانه بود به هیچ کدوم نرسید؟
ولی این مرد معنای عینی مبارزه بود.جانگ بود که روزی،بی هدف حتی، زانوی لی وان ایک رو با تیر زد و همون زخم باعث شد لی وان ایک شب مرگش به اسلحه اش نرسه و کشته بشه.هرتلاشی در راه مبارزه،اگرنه در لحظه ولی قطعا در دراز مدت جواب میده.چه پیامی در زندگی و مرگ این انسان بود.

و لی وان ایک که نقطه مقابل شکارچی جانگ و حتی یوجین و دونگمه بود.بیاید فرض کنیم لی وان ایک فرزند کسی مشابه مردی بود که وقتی پدربزرگ هی سونگ اون ساعتو به هی سونگ میداد توی حیاط به اون پیرمرد ظالم التماس میکرد.این ادمها محصول طبیعی جامعه خودشون بودن.درسته که از لی وان ایک بیزارم ولی امثال پدربررگ هی سونگ این طبقه خفیف رو پرورش دادن و به جون بچه های خودشون انداختن.لی وان ایک نماد تمام خائنین به وطن بود.اونها که درسته زندگی باهاشون بد تا کرده بود ولی بدنهادی برای تجلی نیاز به بهانه نداره.همونقدر که ذات درست برای درستی کردن محتاج بهانه نیست.یوجین ۸ساله با تمام اونچه در دست داشت سعی داشت بهای غذایی که خورده بود بپردازه و لی‌وان ایک‌از خوردن تمام چوسان سیر نمیشد!

و یک نکته؛این داستان حساب آدمها رو از سیاست جدا کرده.کایل و جوزف و استلا انسانهایی هستن مستقل از وطنشون و حتی اون پسرک ژاپنی شاگرد کوزه گری انسانیه مستقل از وطنش.
این مسئله مهمیه که انسانها باید جدا از سیاستهای حکومتهاشون قضاوت بشن.تبعیض فقط بین برده و قصاب و اشرافزاده نیست که ممکنه رخ بده.تبعیض معنایی وسیعتر از این حرفها داره دوستان.

به طرر عجیبی عاشق این سریالم.صادقانه تا بحال پای هیچ‌فیلمی تا این حد از نظر احساسی تحت فشار نبودم و با ملتی اینهمه دور،همذات پنداری نکرده بودم.
دیالوگها بی نظیر بی نظیر بی نظیر بودن.
"ناری" گفتن پر از خشم‌و نفرت دونگمه که گویی هربار این کلمه رو به قدر چاقو تیز میکرد و از دهنش بیرون پرت میکرد.
دیالوگ‌یوجین و اشین روی قایق وقتی یوجین ارزش آویز اشین رو پرسید.راستی حواستون بود شب اول نگاه یوجین با چه غمی روی آویز اشین قفل شد؟دیالوگ‌همین دو نفر وقتی یوجین از اشین پرسید از کی شروع کردی به شمردن انگار بپرسه" از کی شروع کردی به عاشق من شدن ".
دیالوگ‌ هی سونگ با تاکاشی موری.
دیالوگ هی سونگ با اشین موقع بهم زدن نامزدی توی حیاط خونه اشین.
دیالوگ‌هی سونگ و یوجین و دونگمه وقتی هی سونگ‌فهمید جنگ‌ مخفی سه نفره شون بخاطر اشین بوده.
هر دوبار دیالوگ‌دونگمه و کودوهینا در ساحل.
و دیالوگ‌فوق العاده یوجین و اشین شبی که اشین برای اولین بار وارد اتاق یوجین در هتل شد...
اینکه هر مبارز یک جرقه اس که میدرخشه و خاموش میشه و تمام میشه بی اونکه نامی حتی ازش بمونه و صدای ذهن یوجین که میگه:چقدر این دختر بی رحمه!
این‌صحنه یکی از نابترین صحنه های سریال بود.و صحنه دیوار انسانی‌مردم‌برای حفاظت از اشین در برابر ژاپنیها.چقدر غم داشت اون صحنه.چقدر از شادی لبریز بود حتی.در کشوری که یکی از دلایل سقوطش به اون درجه از بدبختی، تبعیض بین خود مردم بود،انسانهایی به دلیل عشقی مشترک دست در دست هم گذاشتن که اصل و تباری ناهمگون داشتن.توی اون جماعت برده سابق بود،قصاب بود،رعیت بود،زن بود،مرد بود،پیر بود،جوان بود،مبلغ مذهبی امریکایی بود حتی...باوری مشترک همه رو کنار هم آورد با اینکه مملو از وحشت بودن اما مقاوم‌بودن و ایستادن و پیروز شدن.چه شکوهی در این صحنه به تصویر کشیده شد...خوشابحالت نویسنده.خوشابحالت...
در آخر علی رغم‌تمام‌غمها و تلخی هاش،عاشق این‌داستان حماسی بی نظیرم و به همه توصیه میکنم‌ اگر افسردگی ندارن یا مستعد ابتلا به افسردگی نیستن حتما ببیننش.جدی میگم.بار غم این داستان‌بیش از حد سنگینه.
جنگ‌و اشغال بخشی از حافظه تاریخی تقریبا همه ملل جهانه.اونچه در این سریال به تصویر دراومد مطمئنا قلب تمام‌بیننده هاش درتمام جهان رو لرزونده و باید بهش احسنت گفت.
جمله بی نظیر " اگر من برم کی از این خاک دفاع میکنه" قرنهاست ملتها رو به حرکت درآورده و علی رغم همه چیز پیروزشون کرده.
ممنونم از همراهیتون.
موفق باشید...

آخرین نطرات

هدایت به بالای صفحه

اسلاید شو