نقد و بررسی سریال کره ای دوس_ دختر-م روباه نه دمه.

می هو روباه نه دم پونصد ساله ایه که خیر از زندگیش ندیده و تا اومده ازدواج کنه زنهای حسود براش شایعه ساختن و تو یه نقاشی اسیر شده. حالا با کمک پسری به اسم وونگ که یه پسر عاطل و باطله از نقاشی ازاد می شه و در نهایت عاشق وونگ می شه.

روند داستان:

در یک کلام، یه دختر شکموی نادون که رسما خودش رو آویزون وونگ بدبخت کرد. می هو بعد از اینکه وونگ 9 تا دمش رو نقاشی می کنه ازاد می شه. وونگ رو می ترسونه و وقتی این پسر بدبخت تو آستانه ی مرگه، مهرۀ روباهش رو به وونگ می ده تا نجات پیدا کنه. و از همینجاست که بیننده بی نهایت قسمت می بینه که وونگ به خاطر این مهره و سلامتیش مجبوره این روباه خوش اشتها رو تحمل کنه. اما همونجور که می هو دختر ساده ایه و از همون اول عاشق وونگ شده، وونگ هم کم کم عاشق این دختر بچۀ پونصدساله می شه تا جایی که حاضره برای نجاتش، جون خودش رو هم به خطر بندازه.

چند تا نکته.

اول از همه سریال قدیمیه و مال سال 2010. پس اگه طالب سریال قدیمی هستید ببینید. حتما به این نکته توجه کنید که نظر شخصیم اینه سریال های کره ای به دو دسته تقسیم می شن قبل از سال دوهزار و سیزده و بعد از اون. ساخت سریال ها از این سال به بعد خیلی تغیر می کنه و جهش خوبی دارن. هر چند داستان های قدیمیشون هم خوبه اما قطعا با وجود زرق و برق داستان های امروزی ممکنه جلوه ی خوبی نداشته باشن.

نکته دوم به جز بازیگرهای اصلی یعنی لی سونگی وشین مین آه تقریبا بازیگر معروف دیگه ای نداره البته بابای پاسخ ها هم هست.

سومین نکته. سریال به جز دم های روباه هیچ جلوه ی خاص ویژه ای نداره. پس به هوای فانتزی سراغش نیاید.

و اخرین نکته : هزار بار گفتم بازم تکرار می کنم من برحسب ایده ی سریال در سال ساخت به سریال نمره میدم. با توجه به اینکه ایده ی روباه نه دم ده سال پیش ساخته شده به نظرم حقشه به عنوان اولین پرداخت به ایده ، نمره ی مثبت بگیره.

خب بریم سر بازیگرها.

همون جور که گفتم به جز دو بازیگر اصلی که بازیگرهای قوی امروزی هستن بقیه رو زیاد نمی شناختم. فقط بازیگر نقش دوم مرد رو بعد ها تو سریال فول هوس دیدم که خدایی تو این سریال خیلی بهتر از خانه ی کامل بازی کرده بود و به شدت به نقشش میومد. قطعا بازی های ده سال پیش این بازیگرها با وجود با تجربه بودنشون نسبت به الان ضعف داشته اما به نظرم برحسب سال ساخت باید با دیده ی اغماض به این جریان نگاه کنیم.

نکات مثبت:

سریال ابتدایی تقریبا قوی داره. روباه نه دمی که هیچی جز شکمش نمی دونه و همه چیز رو برحسب شکمش می سنجه . بلد نیست کاری کنه و با آدم ها سخت رابطه می گیره و ذهنیتش دقیقا مثل یک روباه و از این جهت شخصیت پردازی خوبی داشت. مثلا بوسه رو به معنی جفت گیری می دونه و حتی رنگ لباس ها رو هم بر حسب گاو و خوک و مرغ دسته بندی می کنه.

داستان با وجود کشدار بودن نقطه عطف های خوبی داشت.(اسپویل)

اینکه گومیهو مهره اش رو برای صد روز به وونگ می ده تا تبدیل به انسان بشه و نمی دونه بعد از صد روز انسان بودن وونگ جذب مهره می شه و اگه بخواد مهره اش رو پس بگیره، وونگ هم می میره.

نقطه عطف بعدی درست بعد از پنجاه روز اتفاق می افته و همین داستان رو کمی جالب می کنه.

نکته قوت اصلی سریال به نظرم موسیقی کاره. اوف اهنگ های این سریال معرکه است یکی از یکی خوش ساخت تر. جوری که من هنوز بعد از ده سال از شدنیشون لذت می برم و تو گوشیم دارم.

روند عاشقانه ی خوبی داشت، با اینکه گومیهو عملا آویزون وونگ شد که یه پسر بی مسئولیت و ولخرج بود اما در کل روندی که کم کم می هو با سادگی ها و حمایت ها و وفاداریش دل وونگ رو به دست میاره برام جالب بود. وونگی که تا دیروز در قید چیزی نبود کم کم معنی مسئولیت و عشق و خانواده رو درک می کنه. خونه ای برای برگشتن پیدا می کنه. زنی که منتظرش باشه و حتی در آخر جونش رو کف دستش می ذاره. نویسنده خیلی قشنگ این حس مسئولیت و نگرانی رو به آرومی به داستان تزریق کرد.

سریال ایده و هدف قشنگی داشت. روباهی پونصد ساله که یه عمر تو معبد اسیر بوده و تمام آرزوهای مردم رو شنیده حالا یه لیست از آروزهای خودش رو نوشته. فکر می کنید لیست خواسته های بشر تو این پونصد سال چی بوده؟

عاشق هم بشیم. با عشقمون ازدواج کنم. بچه دار شیم و به خوبی و خوشی در کنار هم زندگی کنیم.

چقدر حرف قشنگی تو این لیست بود. آرزوهای انسان مدرن تو تمام دوران ها همین لیست ساده بوده.

کاراکتر شخصیت دوم مرد. مردی نیمه انسان که کارش کشتن و گرفتن هم جنس های خودشه. می هو تصویر مجسم عشق قبلیشه که عاشق یک انسان شده و خودش رو فدای انسان کرده و همین مرد رو نسبت به بشر بدبین کرده. تقابل تجربه های تلخ مرد نیمه انسان و سادگی می هو قشنگ بود.

دیالوگ و سکانس برتر:

-وونگ می خوام آرزوتو برآورده کنم. هر آرزویی کنی برآورده می کنم. چون دوستت دارم. پس قائم می شم.

و می هو از بالکن می پره پایین.

قسمتی که نشون می ده وونگ حتی نگران آینده ی می هو می شه و دلش نمیخواد دختر بچۀ ساده پایان داستان پری دریایی رو بفهمه.

قسمتی که نونا وونگ رو بوسید و می هو دید و دیوونه شد.

و قشنگ ترین سکانسش.

وونگ می خواد از شر این هیولای ترسناک خنگ راحت شه. می هو رو روی یه کشتی تفریحی به امون خدا رها می کنه درست دقیقا همینجا معجزه اتفاق می افته. اینکه اگه تو یه روز افتابی بارون بباره حتما یه روباه داره گریه می کنه.

سکانس و دیالوگ طنز:

گومیهوی روباه خیلی ساده به زندگی نگاه می کنه جالبه بدون خجالت حرف از جفت گیری می زد. هر وقت به وونگ می گفت بیا جفت گیری کنیم من ضعف می کردم. وونگ زودی دست به گوشش می زد.

نکات منفی:

دلم نمیاد از نکات منفیش بگم اما باید حق مطلب ادا بشه.

ایده در حال حاضر قدیمی شده و از مد افتاده. سریال جلوه های ویژه ی زیادی نداره و به نحوی ساده است. قسمت های زیادی خوردن و خنگ بازی های می هو رو نشون می ده که حوصله سر بره. مخصوصا تو قسمت های پایانی که قرار می شه می هو و وونگ برای هم جان فشانی کنن قسمت ها کشدار می شه.

فضا سازی برای اون زمان خوب بود اما الان قطعا راضیتون نمی کنه. زوج های جانبی رو دوست نداشتم مخصوصا نقش دوم زن رو. از بس که بدجنس بود.

در کل به خاطر کشف ایده، پتانسیل ایده، بازی بازیگرها ، موسیقی بی نظیرش بهش نمره ی 8.3 رو میدم. قبول دارم اگه الان این سریال رو ببینید ممکنه نمره ی کمتری بدید اما منصف باشیم هر سریال رو باید بر حسب هم دوره های خودش دسته بندی کنیم و این سریال برای اون زمان سریال خوبی بود.

داستان پایانی خوش داشت و تقریبا مرتب تموم شد.

پیچ اینستا و کانال تلگرام نقد کره 

@naghdkoreh