نقد و بررسی سریال کره ای گل شیطان از مون شاین

در ابتدا ما شاهد خانواده ای بی نظیر هستیم. تصویری زیبا از یک خانواده ی سه نفره ی موفق. مردی خانواده دوست، همسری کوشا و عاشق و در نهایت دختری شیرین و بی نظیر اما کم کم بیننده متوجه پوسته ی ظاهری سریال می شود.

هی سونگ مردیه که در ظاهر شیفته و عاشق خانواده اشه در نگاه اول بهتر از این مرد در دنیا پیدا نمی شه همه جوره فداکار و مهربانه اما وقتی قرار می شه با خونواده ی این مرد اشنا بشیم می بینیم یه چیزهایی این وسط غلطه اینکه هه سونگ با نقشه این خانواده رو ساخته تا از زیر بار جرم هایی که مرتکب شده نجات پیدا کنه.

و از همینجاست که سوال اصلی بیننده شروع می شه هی سونگ کیه؟ چه جرمی مرتکب شده؟ آیا هی سونگ یک قاتل باالفطره است؟

روند داستان (اسپویل)

بیننده با همین سوال مهم گام به گام با داستان جلو می ره. قتل هایی در طول سریال اتفاق میوفته که گاها به هه سونگ وصل می شه و بالاخره بیننده و هه سونگ هر دو در مسیر قتل های زنجیره ای می افتند.

هه سونگ که در گذشته پدر قاتلش رو از دست داده حالا با وجود بیماری کوری احساسی به سختی میخواد از زندگی تازه پا گرفته اش مراقبت کنه و همین بیننده رو با هه سونگ جلو می بره. سوالها همچنان موزیانه در ذهن بیننده رسوخ می کنه. واقعا هه سونگ قاتله؟ اگر هست چطور همسرش تا به حال متوجه نشده؟ چطور می تونه اینقدر شیرین با دخترش برخورد کنه؟ چی باعث این همه پنهان کاریه؟

اما کم کم لایه های پنهان آشکار می شه و سیروروند سریال به تعقیب و گریز می پردازه.

بازی بازیگرها

از لی جونکی و بازی خوبش می گذرم. هر چند دوست داشتم این بار در یک سریال رمنس و عاشقانه ببینمش اما باز هم با بازی خوبش جذبم کرد.

مون چه وون تقریبا کسی نیست که ندونه من از بازی این خانم خوشم نمیاد. خیلی سرد و یخ بازی می کنه و انرژی سریال رو می گیره اما در کمال تعجب اینجا به خوبی با لی جونکی مچ شده بود و هر دو تجربه ی سالیان سال بازی رو به خوبی نشون دادن. با اینکه قبلا هر دو در سریال ذهن های جنایتکار بازی کرده بودن اما اینبار روند و نوع بازی ها واقعا بهتر از سریال قبلی بود.

نکات مثبت سریال

سریال ایده ی جدیدی داشت. این نکته ی مبنایی که ما محصول محیط و شرایطی هستیم که در آن بزرگ شده ایم. هه سونگ در واقع هیچ کوری احساسی ای نداشت اما وقتی در کودکی این بیماری رو بهش نسبت می دن چنان براش مستعجل می شه که حتی تا بزرگسالی هم با این مشکل سر می کنه و لطمات زیادی می بینه.

داستان قسمت های عاشقانه ی خوبی داشت. قراردادن فلاش بک ها به موقع و عالی بود. روند و نحوه ی پرداخت هم به خوبی انجام شده بود.

پی رنگ و طرح کلی رو دوست داشتم. چرا که داستان به هیچ عنوان از دست نویسنده در نرفت و در یک خط ممتد و عالی پیش رفت. معمولا نویسنده های کره ای اواخر کار همه چیز رو فراموش می کنن.

نقطه های عطف خوبی داشت. مثل قسمتی که خبرنگاره زنده موند یا قسمتی که بک هی سونگ دستگیر نشد.

شخصیت منفی داستان رو هم دوست داشتم. با اینکه اولین باری بود که می دیدمش اما بازی خیلی خوب و قابل لمسی ارائه داد. هر چند هنوز هم به پای قاتل جذاب وویس نمی رسه.

نکات منفی

اول از همه من به سختی باور می کردم جی وون به عنوان یه افسر پلیس نتونه نقص و نقش بازی کردن همسرش رو بفهمه. مگه می شه یه نفر تا بیخ گوش ادم جلو بیاد و یه پلیس نتونه متوجه بشه همسرش کوری احساسی داره؟

دومین نکته تصادف بک هی سونگ و لی جونکی در زمان گذشته است. چجوری لی جونکی از دست دوستش فرار می کنه و دقیقا جلوی ماشین بک هی سونگ می افته. چیزی که نویسنده با بی فکری ازش گذشت. کاش به طریق دیگه ای این تصادف رو نشون می داد.

نحوه ی به کما رفتن بک هی سونگ اصلی هم برام عجیب بود البته اطلاعات زیادی ندارم اما عجیب بود با یه چاقو تو کمر این جوری به کما بره.

روند انتهایی هم مثل باقی سریال از تب و تاب افتاده بود

از موسیقی متن می گذرم زیاد برام عالی و موندنی نبود. پس سطح متوسطی داشت.

انتهای داستان.

هر چند خیلی هپی اندینگ تموم شد اما بیننده دلش نمیومد با این همه بدبختی که لی جونکی کشید تلخ تموم بشه. با اینکه معمولا به پایان سریالهای پلیسی جنایی و روندشون گیر می دم اما از این می گذرم.

در کل بهش نمره ی هشت و هشت رو می دم و به عنوان یک سریال پلیسی جنایی راضی بودم.