نقد و بررسی سریال کره ای صاحب ماسک از فرزانه ی عزیز |Ruler: Master of the Mask

بریم سراغ نقد سریالی از سال ۲۰۱۷ که نظرات متفاوتی درباره ش وجود داره . بعضی این سریال رو از بهترین سریال های کره ای میدونند و برای بعضی هم جذابیت زیادی نداشته و جزو سریال های قوی نیست . خوشحال میشم نظرات شما رو هم بدونم . بگید که جزو کدوم دسته اید و چرا ...

معرفی شخصیت های اصلی :

ولیعهد لی سون (یو سونگ هو) : ولیعهد ماسک به چهره ، به شدت مسئولیت پذیر ، مردم دوست ، عدالت خواه ، باهوش و باتدبیر ، توانایی خیلی زیادی در قانع کردن دیگران دارد

هان گایون (کیم سو هیون ) : دختر اشرافزاده ای معمولی ، مردم دوست و مددکار

لی سون رعیت ( ال ) : پسر فقیری که به درس خواندن علاقه دارد ‌( احتمالا به خاطر اینکه در حد دختر مورد علاقه اش ، گایون ، بشود ) ، پدرش آبرسان است و مادرش پرستار کودکی گایون بوده است ، شخصیتی مظلوم و قابل ترحم در سریال ، عشق گایون تنها چیزیست که او در این دنیا میخواهد

کیم هاگون ( یون سوهی ) : نوه دموک ، باهوش ، شیطون و فوضول و سر به هوا ( البته در اوایل سریال که نوجوان است ) ، عاشق ولیعهد و منجی و مددکار او و بی بهره از عشق او

دموک : رئیس گروه پیون سو ، بی رحم و بدجنس ، بدمن سریال که از فرش به عرش رسیده بود و میشد با او همدردی کرد

خلاصه سریال :

سریال روایت مبارزه ولیعهد لی سون با گروه پیونگ سو است . گروه پیونگ سو از طریق معتاد کردن اشراف و حتی پادشاه بر آنان تسلط پیدا کرده است و از پشت پرده حکومت را کنترل میکند . آنان حق مالکیت آب های چوسان را در اختیار گرفته و از این طریق به مردم ظلم میکنند . پادشاه برای حفظ قدرت ولیعهد و محافظت از او از کودکی چهره ی او را با ماسک پوشانده است . ولیعهد به امید مردم زجر کشیده تبدیل شده است . در این مسیر دختری به نام گایون هم به او کمک میکند تا به پادشاهی خردمند تبدیل شود ...

نقد سریال :

سریال تا قسمت ۸ بسیار جذاب و دلنشین بود . فارق از کلیشه ها که در ادامه بیشتر درباره اش صحبت میکنم ؛ فیلمنامه ، سطح خوبی داشت اما به ناگاه در قسمت ۹ فیلمنامه به شدت افت کرد و تا قسمت ۱۵ به همین منوال جلو رفت . شخصیت پردازی و روایت داستان همه در این قسمت ها افتضاح بود . اصلا هیچ چیز مشخص نبود ، نه انگیزه افراد ، نه حد اطلاعات افراد و از طرفی اتفاقات ناگهانی و غیرقابل باور بودند . از آنجایی که من دوست ندارم سریالی را دراپ کنم و از طرفی ریتینگ بالای سریال و بازی عالی یو سونگ هو باعث شدند که به زور خود را پای سریال نگه دارم ولی مدام سریال را جلو میزدم تا بالاخره اوضاع فیلمنامه و شخصیت پردازی در قسمت ۱۶ بهتر شد . از آن به بعد فیلمنامه فراز و فرودهای زیادی داشت اما آنقدر بد نبود . در پایان سریال نویسندگان بسیار حساب شده پیش میرفتند و روند داستان کاملا برای پایان سریال طراحی میشد . انگار نویسندگان اول آغاز و پایان سریال را نوشته بودند و بعد روند داستان را طوری نوشته بودند که از آن آغاز به آن پایان برسیم و این باعث شد که سطح فیلمنامه پایین باشد . از طرفی کلیشه های همیشگی مثل جنگ قدرت ، درباریان قدرتمند و پادشاه ضعیف ، ملکه بدون فرزند و کلیشه های دیگر . دوستی شاهزاده و یک دختر و یک پسر فقیر که یک مثلث عشقی را هم تشکیل میدهند هم کم کم دارد به کلیشه تبدیل میشود .

در کل به نظرم این ایده و داستان ( پادشاهی که ماسک بر چهره دارد ) اگر حرفه ای نوشته میشد بسیار موفق میشد . البته نباید زیبایی های فیلمنامه را هم نادیده بگیریم . فیلمنامه واقعا پرکشش بود و گاهی غافلگیرکننده . در حقیقت فیلمنامه هم زیبا و خوب بود و هم پر از ایراد . اما ایراداتش بیشتر به چشم می آمد . نقاط مبهم زیادی در فیلمنامه وجود داشت که بعضی حل میشدند ولی بعضی همچنان در ذهن مخاطب ماندند . آن ابهاماتی هم که حل میشد ، خیلی دیر حل میشد .

بخشی از شخصیت پردازی ها که مربوط به فیلمنامه بود در یک نگاه کلی خوب بود اما وقتی جزئی و در طول سریال بنگریم انگار نویسندگان جا میماندند و به زور در قسمت های بعدی خودشان را به داستان میرساندند . و بخش دیگر شخصیت پردازی ها که مربوط به بازی بازیگران بود در بعضی کاراکترها عالی بود و در بعضی بد . بازی عالی یو سونگ هو به خوبی توانست شخصیت ولیعهد را نشان دهد اما بازی ال نتوانست آنگونه که باید شخصیت یی سون رعیت را ادا کند ( طرفداران او لطفا به دل نگیرید . نمیگویم او بازیگر بدی است اما در این سریال خوب بازی نکرد . سریال های دیگرش را هم بنده ندیده ام ) همچنین بازی ملکه مادر . بقیه بازیگران بازی متوسطی ارائه کردند . بازی یون سوهی هم به دلم نشست و به خوبی توانست کاراکتر هاگون را نمایش دهد .

زوج سریال عالی بودند ، به هم می آمدند و بازی خوبی به نمایش گذاشتند . رومنس سریال هم به اندازه و زیبا بود .

میزانسن ، موسیقی و کارگردانی سریال بین متوسط و خوب بود . اختصاصا به این مورد اشاره کنم که فیلمبرداری سریال و حرکت دوربین عالی بود ( احتمالا میدانید که این مورد بخشی از میزانسن است ) .

نکات آموزنده زیادی در دل فیلمنامه بود . مثلا اینکه به راحتی به کسی اعتماد نکنیم ( اعتماد غلط لی سون رعیت به محافظش ) ، قبل از تصمیم گیری اطلاعات کافی به دست بیاوریم و خوب فکر کنیم و بعد اقدام کنیم ( تصمیمات ولیعهد در اوایل سریال ) ، همیشه ماجرا آنطور که به نظر می آید نیست ( ماجرای اعدام دستیار قاضی هان از زاویه دید گایون ) ، مسئولیت پذیری و پذیرش اشتباهات خود از ویژگی های انسان های موفق و بزرگ است ( کاراکتر ولیعهد واقعی در کل سریال ) و ...

سریال نقطه قوتی نداشت ، شاید بازی یو سونگ هو را بتوانیم نقطه قوت در نظر بگیریم . اما نقطه ضعف سریال سکانس های اکشن سریال بود که به شدت مصنوعی بودند .

یکبار دیگر ثابت شد ریتینگ عامل برتری سریال نیست . قطعا ملکه هفت روزه به مراتب از پادشاه صاحب ماسک برتر بود (این دو سریال در زمان پخش رقیب بودند ) .

جمعبندی :

به نظر من این سریال فیلمنامه قوی ای نداشت . ایده سریال پتانسیل موفقیت بیشتر را داشت به شرطی که حرفه ای نوشته میشد . از شخصیت پردازی ۵۰ درصد راضی بودم .از بازی بازیگران و انتخاب آن ها ۷۰ درصد راضی بودم .از میزانسن و کارگردانی و موسیقی و نکات اخلاقی سریال هم راضی بودم .در کل سریال متوسطی بود که از تماشایش لذت خواهید برد . اما توقعتان را قبل از تماشا بالا نبرید و منتظر یک شاهکار نباشید . من به این سریال نمره ۶/۷۵ از ۱۰ را میدهم .

آخرین نطرات

هدایت به بالای صفحه

اسلاید شو