نقد و بررسی سریال کره ای بازی به سوی نیمه شب از negar_mا

نقد سریال the game towards zero | بازی به سوی نیمه شب از negar_m

« - من هر روز ، مرگ ادمارو میبینم. میتونم ببینم مامانم ، بابام و همه ی دوستام چجوری میمیرن.اما نمیدونم بهشون بگم یا نه ، میترسم ناراحت بشن.
- یه شاعر میگه : غمگین ترین چیز ، اینه که بدونی کی میمیری. ولی اگه ندونی کی میمیری از اونم غمناک تره.»

فکر کنید هر روز وقتی ادمای دور و برتونو میبینید ، نحوه ی مرگشونو ببینید . حتی وقتی خودتونو تو آینه نگاه میکنید نحوه مرگ خودتونم ببینید. جهنمه نه؟ ته پیونگ دقیقا تو همچین جهنمی زندگی میکرد. واسه همین این سریال به نظرم موضوع خیلی دردناکی داشت. تو این مدتی که سریالو میدیدم هر دفعه مامان بابامو نگاه میکردم نحوه مرگشونو تصور میکردم و وحشت میکردم.گاهی وقتا خیلی خوبه که یه چیزاییو نمیدونیم...

با دیدن ته پیونگ یاد ادمایی افتادم که چشم برزخی دارن و به خاطر شدت سختیش از خدا میخوان این تواناییو ازشون بگیره. این سریال خیلی قشنگ نشون داد چیزی که ما فکر میکنیم موهبته ممکنه برعکس عذاب باشه.

«چون پخش سریال تازه تموم شده و خواستم اسپویل نکنم نتونستم یه سری چیزارو بنویسم ، واسه همین نمیشه به این مطلب نقد گفت ، بیشتر یه معرفی سریاله برای کسایی که ندیدن. با اینحال یه جاهاییش که کمی اسپویل داره رو خطر اسپویل زدم ، پس با خیال راحت بخونید.»

معرفی شخصیت های اصلی :

اوک تکیون در نقش کیم ته پیونگ ، پسری که با نگاه کردن به چشم افراد ، نحوه ی مرگشونو میبینه و به خاطر همین توانایی ای که داره سعی میکنه با کسی صمیمی نشه

لی یون هی در نقش سو جون یونگ ، افسر پلیسی که تنها کسیه که ته پیونگ نمیتونه مرگشو ببینه

ایم جو هوان در نقش گو دو کیونگ ، دکتر کالبد شکاف پزشکی قانونی که شخصیت جدی و ساکت و منزوی ای داره

معرفی و بررسی کلی :
قسمت اول ، خیلی جذاب نبود و واسه ادامه دادنش مطمئن نبودم ، فقط از موضوع خوشم اومده بود. ولی از قسمت دوم تازه داستان شروع شد و منم خیلی بهش علاقه مند شدم. قسمت دو که شاید بشه گف مهم ترین قسمت و پایه ی همه ی قسمتای بعدی بود خیلی خوب ساخته شده بود ، تدوین ، موسیقی ، اتفاقات و بازیا خیلی خوب بود و اوجشم دقایق پایانیش بود.حظ کردم از اینهمه خوش ساختی. بقیه قسمتا هم تقریبا خوب پیش میرفت و من کاملا مشتاق ادامش بودم.داستان واقعا پربار نوشته شده بود ، معلوم بود نویسنده خیلی فکر کرده رو داستانش. اما این موضوع تقریبا تا وسطای سریال صدق میکرد.
حس میکنم نویسنده تا یه جاهاییشو خیلی سر فرصت و دقیق نوشته و خیلی سعی کرده شسته رفته و تمیز بنویسه ، ولی از یه جایی به بعد انگار خسته شده از نوشتن یا وقت کافی نداشته و فقط خواسته سمبل کنه

شایدم کم کم خودش عاشق شخصیت قاتلی که نوشته شده و بیخیال روند منطقی داستانش شده و فقط تمرکزشو گذاشته رو هر چه جذاب تر و بدبخت تر نشون دادن قاتلش...یه جاهایی واقعا فیلم هندی میشد!

ولی فارق از این ایرادات و ضعف توی بخشهای جنایی و پلیسی ، سریال از لحاظ درام واقعا قوی بود. با اینکه جنایی بود ولی میزان احساساتی که توش جریان داشت خیلی بیشتر از یه سریال جنایی بود. من آدمی نیستم که خیلی سر سریالا گریه کنم ولی این سریال واسه من طوری بود که با سکانسای معمولیشم اشکام جاری میشد ، قسمت دومش تقریبا از اول تا اخر داشتم گریه میکردم. سکانسایی که گذشته ی قاتلو نشون میداد هم همینطور.

قاتل این سریال مث یه سری سریالای دیگه از اون قاتلای سایکوپات نبود که از قتلاش لذت ببره و قسی القلب مطلق باشه ، بلکه یه بدبخت واقعی بود که امکان نداشت در طول سریال دلتون براش نسوزه ، هر چند که بازم نمیشه کاراشو توجیه کرد.

بازی بازیگرا :

تکیون به عنوان یه ایدل بازی خوبیو ارائه داده بود ، تو نگاهاش به ادما موقع دیدن مرگشون میشد دردو حس کرد . هر چند از نیمه ی دوم با افت فیلمنامه بازی تکیون هم افت کرد و تو سکانسای احساسی یه کم مصنوعی به نظر میومد ولی بازم قابل قبول بود.

سو جون یونگ. این بازیگرو از قبل نمیشناختم. خیلی بازی قابل توجهی نداشت البته ایراد خاصیم نمیتونم از بازیش بگیرم، بیشتر انگار نقش خیلی جالب و خاصی نداشت . کاراکترش بُعد نداشت. و با اینکه پلیس بود واقعا کارای احمقانه ای میکرد.

و ایم جو هوان... این بشرو احتمالا اگه کیدرامارو دنبال میکنید میشناسید حتی اگه اسمشم ندونید به چهره میشناسیدش ، بازیگر باتجربه ایه و نقشای فرعی زیادی بازی کرده ولی هیچ وقت تا حالا به اون صورت دیده نشده بود. شاید چون نقشایی که بازی کرده تاثیر گذار نبودن. خودم که هیچ وقت ادم حسابش نمیکردم! ولی اینجا... بازیش واقعا فوق العاده بود. همه احساساتو طبیعی بازی میکرد ، اصلا نمیتونم ایرادی از بازیش بگیرم.چه صدای قشنگیم داشت و تا حالا دقت نکرده بودم! خلاصه که بهترین بازیو با اختلاف، ایم جو هوان داشت.

بازیگرای فرعی هم بازیای خوبی داشتن تقریبا.

موسیقی :

این سریال از این سریالایی بود که تمام لحظاتش اهنگ پس زمینه داشت. حتی لحظاتی که هیج اتفاق و دیالوگ خاصی هم وجود نداشت ، بازم یه بیکلامی اون پشت داشت پخش میشد. و خیلیم قشنگ بودن اکثرشون . باکلاماشم از نظر من این دوتا واقعا قشنگ بودن : where you are و day always came on time .

و قشنگ ترین بیکلامشم به نظرم regret for the past time بود.

در کل اهنگسازی خیلی خوبی داشت .

نکات منفی :

همونطور که بالا گفتم ایرادات فیلمنامه از اواسط به بعد واقعا زیاد بودن و قابل چشم پوشی نبودن و بعضی جاها دیگه اعصابمو خورد میکرد از بس حس میکردم داره به شعور مخاطب توهین میکنه.

یکی دیگه از ایرادات بزرگش فلش بک و فلش فورواردای خیلی زیادش بود. چن تا صحنه بود که در طول سریال بیشتر از ده پونزده بار نشونشون دادن. من خودم دیالوگای کره ایشونو حفظ شدم واقعا! نمیدونم فک میکردن بیننده ها یادشون میره این صحنه هارو که انقد نشون میدادن؟!

اگه اینارو حذف میکردن قشنگ 2-3 قسمت از سریال کم میشد فک کنم.

این یکی ایراد شاید نظر شخصی من باشه ، ولی سکانسای عاشقانه رو من دوست نداشتم و زوجش حسی بهم نمیداد. هر چند رمنس پایه و بیس داستانش بود ولی من ترجیح میدادم زیاد سکانسای دو نفریشونو نشون ندن و فقط دورادور با عشقی که نسبت به هم دارن داستانو پیش ببرن.

سکانس برتر (***خطر اسپویل***) :

+سکانسای اخر قسمت دو که ترکیب قشنگی از چن تا صحنه بود ؛ خبرنگار لی که چون اول نمیدونست گروگان دختر خودشه و همش تماسای زنشو نادیده میگرفت و فقط به فکر پیدا کردن خبر دست اول واسه روزنامش بود ، بعدش که فهمید دختر خودشه داشت میمرد از عذاب وجدان و استرس ؛ دختر خبرنگاره که داشت با ترس و لرزش از صحنه جرم فیلم میگرفت و کفش دختر قربانیو دید و بعدش یه نگا به کفش خودش انداخت که دقیقا از همون مدل بود ؛ و ته پیونگ که از قبل، همه این صحنه مرگو دیده بود و پذیرفته بود سرنوشت غیر قابل تغییره و با ناامیدی فقط داشت از دور تلاش پلیسا واسه احیای دختره رو نگا میکرد

واقعا صحنه های قشنگی بود

+اونجایی ک هیون وو داشت با لبخند و یه حالت شادی بچگونه ای واسه خونه ها روزنامه هاییو پخش میکرد که توشون درباره باباش که قاتله و مامانش که ولش کرده نوشته بودن

+ سکانس روز قبل مراسم ترفیع که اون دو تا پلیس که فک میکردن فردا میمیرن خواستن از اخرین روز زندگیشون استفاده کنن ، رفتن هر چی پول داشتن از بانک گرفتن ، بعد باهم گرون ترین ماشینو اجاره کردن و با سرعت زیاد رانندگی کردن و جریمه شدن

+سکانسی که هیون وو فک میکرد قراره سو جون یونگو بکشه و با ته پیونگ دست به یقه شد ، و بعدش که تو بیمارستان جون یونگو به طرز مفلوکی نگاه میکرد و بعد که جون یونگ خواست بره رفت دستشو کشید ولی ته پیونگ اومد و گف: خوشش نمیاد ، نمیفهمی؟ و بعدش دوباره نگاهای فلاکت بار هیون وو ...

+سکانس قسمت اخر تو زندان که هیون وو داشت تصور میکرد اگه همه ی این اتفاقا نمی‌افتاد چی میشد هم خیلی قشنگ بود ، و یاد خلوت عاشقانم افتادم.

دیالوگ برتر:

-کاری که یه آدم بعد از اشتباهش میکنه ، ذات حقیقی اونو نشون میده.

- زندگی یعنی نگرانی واسه چیزایی که اتفاق نیفتاده ، و تلاش واسه اتفاق نیفتادنشون

- تو باید منو میکشتی نه اونو

-به این فکر کن چرا اونو به جای تو کشتم؟ چون تو کسی بودی که باید زجر می‌کشید.

حتی آدمای خوب هم وقتی توی شرایط بدی هستن،تصمیمای احمقانه میگیرن

پایان بندی :

تقریبا پایانش همه پسند بود و طوری شد که مخاطب دلش میخواد . ولی یه چیز مهمیو که خیلی تو طول سریال روش مانور میدادنو نشون ندادن و من تا لحظه اخر منتظر بودم نشون بدن (**اسپویل : نگفتن مرگ ته پیونگ چجوری تغییر میکنه)

اگه بخوام منطقی باشم به خاطر ایرادات فیلمنامه امتیاز 7.5 رو به این سریال میدم ولی پیشنهاد میدم اگه به این ژانرا علاقه دارین ، به خاطر موضوع جالب و داستان درگیر کننده و آموزنده و بازی فوق العاده ی ایم جو هوان و نقش جالبی که داشت ، حتما ببینیدش و سعی کنید حواستون به اتفاقات هندی ای که میفته نباشه...

آخرین نطرات

هدایت به بالای صفحه

اسلاید شو