نقد و بررسی سریال کره ای وقتی کاملیا شکوفه می دهد از When the camellia blooms

با نام خدایی که در این نزدیکیست... ♥

نقد سریال:

همیشه بعد تموم کردن یه فیلم، سریال یا کتاب تکلیفمون رو با خودمون روشن میکنیم.. که ازش راضی بودیم یا نه و چه حسهایی ازش گرفتیم... ولی بعضی وقتا هست که بعد دیدن آخرین ثانیه یا خوندن آخرین صفحه، چنان با نویسنده همراه شدیم که خداحافظی برامون سخت میشه.. انگار تک تک داستان هایی که در نهایت به پایان خودشون رسیدن.. جوری ذهنمون رو به خودشون مشغول کردن که راهی برای خلاصی ازشون نیست مگه نشستن و فکر کردن و بازم فکر کردن... و در آخر ثبت کردن تموم اون حس های خوب با لبخندی روی لبامون :)

الان که آخرین سکانس این سریال رو تموم کردم.. پر شدم از اون حس شیرینی که به ندرت برام پیش میاد.. حس خوش شانس بودن از در اختیار داشتن یه اثر هنری با ارزش... کتاب باشه..فیلم.. قطعه موسیقی یا هر چیز دیگه ای....

الان پرم از حسای مختلف.. پر از رنگای شاد و روشن... و اگه هنر میتونه همچین احساسی رو به آدم انتقال بده... پس از معجزه چیزی کم نداره....

همون طوری که تو خلاصه گفتم.. داستان اصلی درباره زنی به نام دونگ بکه که صاحب یه باره... و خب افسر پلیسمون ینی یونگ شیک..

مشخصا بعد خوندن همچین خلاصه ای و تماشای ۴-۳ قسمت ابتدایی تصور میکنیم که روند داستان دستمون اومده .. تصورش راحته که خب یه مادر مجرد داریم و یه افسر پلیس کیوت و وظیفه شناس و یه عاشقانه ملایم.. میشه این وسط یه چند تا موضوع جانبی و یه قاتل زنجیره ای و ماجراهای دراماتیک اضافه کرد و اما در آخر یه پایان شاد و تمام..

(مدیونین اگه همچین تصوری نکرده باشین! D: )

این نظریه که خیلیا بخاطرش تا مرز دراپ کردن این سریال پیش رفتن یا کلا دراپش کردن.. و اما من میخوام بگم چرا این سریال برخلاف تصور یه مجموعه قوی، تحسین برانگیز و میشه گفت یکی از بهترین سریالا بین آرشیومه ^-^

بخش آغازین:

این سریال با صحنه ای از محله ای به نام اونگسان شروع میشه.. تو سکانس اول دونگ بک رو داریم.. زنی که برخلاف سختی هایی که کشیده، ظاهر آروم و مهربونی داره.. زنی که بچه به بغل به همراه وسایلش به اونگسان میاد و به یه ساختمون کهنه و بی فایده اسباب کشی میکنه.. ساختمونی که تبدیلش میکنه به باری همنام با خودش.. بار کاملیا...

و اما برخلاف تصور زنای محله که معتقدن کارش مدت زیادی دووم نمیاره، بار دونگ بک تبدیل میشه به محلی برای استراحت مردم اونگسان و به همین شکل دونگ بک و پسرش ۶ سال رو در اونگسان با هم سپری میکنن... ۶ سال تا زمانی که دونگ بک و یونگ شیک همو ملاقات میکنن.‌.

شکوفه کاملیا تماما داستان آدماست‌.. نه موجودات فانتزی نه ربات نه حتی پرونده های پیچیده و جرم و جنایتای دور از تصور... کاملیا داستان زندگی تک تک آدمای مثل من و شماست... داستانی که برخلاف تصور جوری مارو با خودش همراه میکنه و جوری حرف دلمونو حتی بهتر از خودمون به زبون میاره که به خودتون میاید و میبینید ۲۰ قسمت رو با نویسنده همراه شدید.. با شخصیتا گریه کردید، خندید و به تک تکشون وابسته شدید :)

نقاط قوت سریال:

1. اول از همه میخوام به تیم ماهر، هماهنگ و قوی کار اشاره کنم.. تیم بازیگری که پایین تر کلی حرف دربارشون دارم! اما اول از همه... نویسنده این اثر، واقعا بعد از اندینگ میخواستم پاشم و از راه دور براش دست بزنم! وجود یه ایده به ظاهر ساده ولی چالش برانگیز و مبتکرانه... وجود هماهنگی بین تک تک داستان های کوچیک و بزرگ روایت شده که نشون دهنده ذهن فعال و برنامه ریزی های از پیش تعیین شده نویسنده داشت.. پرداختن تقریبا هر اپیزود به موضوعی خاص در عین ارتباطش با تمام ماجرا...

حتی جزئیاتی مثل اسم قسمت ها که بسی حس خوبی داشتن:

" زنی با دستبند ژرمانیومی" اسمی که استارت سریال رو زد و نشون داد قراره یه داستان متفاوت رو شاهد باشیم.. " و این جوریه که مامانم زندگی کرد" ، "زندگی یک پسر ۸ ساله" "۷ سال و ۳ ماه بودن با مادرم" "آدم های خوب خوش شانس نیستن" و خیلی از عنوانای دیگه که عاشقشون بودم *-* و با شروع هر قسمت حس خوبی بهم می دادن ^-^

نتیجه های زیادی بود که خود بیننده از کنار هم گذاشتن سکانس ها میگرفت و نشان از دید عمیق نویسنده و تعهدش به ایده هاش داشت... انصافا میشد گفت هیچ دیالوگ و هیچ شخصیتی بی هدف تو این سریال آورده نشده بود...

شخصیت های این سریال بازتابی از آدمای جامعه بودن... شخصیت هایی که جاهایی تفاوتاشون به شدت بارز و قابل لمس بود و یه جاهایی ارزش و عقایدشون با هم یکی میشد... شخصیت هایی که در ابتدا به خیلیاشون علاقه نشون نمیدادیم ولی در آخر به تک تکشون وابسته شده بودیم و دوستشون داشتیم... به جرئت میشد گفت شخصیت پردازی تا حدی قوی بود که انگار نویسنده برای ساختن هر صحنه جدیدی از کنار یکی از شخصیتا بلند میشد و کنار دیگری مینشست تا بتونه از زاویه دید اون هم به ماجرا نگاه کنه... شخصیت های کاملیا شاید در نگاه اول میتونستن خوب یا بد نام بگیرن اما با نگاه عمیق تر بهشون میفهمیدیم که هر کدوم یه جاهایی کار درستو کردن و یه جاهایی هم مسیر اشتباهو رفتن... (به قول فردریک بکمن).. شخصیتا هیچکدوم سیاه یا سفید مطلق نبودن.. کاملیا و آدماش همه ی رنگارو تو خودشون داشتن... و رفتار و شخصیت هر کدوم تحت تاثیر اخلاق و ارزش ها، محیط زندگی و حتی آرزو های شکوفا یا سرکوب شدشون بود.. درست مثل زندگی هر کدوم از ما...

2. مسلما یکی از مهم ترین فاکتورا توی هر داستان یا فیلمنامه ای شیوه گسترش ماجراست.. این که کنجکاو میشیم بفهمیم حالا نویسنده بعد از نقطه شروع و رو کردن شخصیتاش چجوری میخواد داستان رو جلو ببره و چجوری جذابیتو توی داستانش حفظ میکنه... کاملیا از این نظر هم یه امتیاز مثبت برای نویسنده اش محسوب میشد. این که داستان در طی قسمت ها (جز ۳-۴ قسمت اول که از لحاظی قابل پیش بینی به نظر میومد و بالاتر دربارش گفتم) نه تنها تکراری و خسته کننده نمیشد و هر بار حرف تازه ای برای گفتن داشت.. بلکه حتی شخصیت ها و زاویه دید های جدیدی رو هم به داستان اضافه میکرد و از پس هندل کردن تمامی اونها هم به خوبی بر میومد.. که این به نظرم یکی از عوامل مهم تو عدم افت ریتینگ و حتی رشدش تا قسمت های نهایی بود.

البته من کار دیگه ی این نویسنده یعنی "مبارزه در راه من" رو ندیدم ولی با دیدن این سریال یا میتونم بگم اون سریال هم باید معجون دلچسبی مثل کاملیا باشه یا یه سریال متوسطه که در این صورت پیشرفت قلم نویسنده در فاصله بین این دو قابل تحسینه!

(جا داره این نکته رو بگم که این سریال جزو پروژه های ساخته نتفلیکس بود که بازخورد خوبی رو بخاطر نوع جدیدی از ژانر رومنس-کمدی و مرموز و بازیگرای خوبش گرفت... در نتیجه این سریال با افزایش ریتینگ پیوسته میانگین ریتینگ ۱۴.۶ درصد رو کسب کرد که قسمت های سریالو از ۱۶ به ۲۰ رسوند و لقب دومین سریال پربیننده ۲۰۱۹ رو هم از آن خودش کرد)

3. مفاهیم درون داستان:

موضوعی که توجهمو خیلی جلب کرد شیوه پرداختن نویسنده به مفاهیمی با دیدی متفاوت بود... عشق کلیشه ای و غیر منطقی نه، بلکه عشقی با همه خنده ها و گریه ها، دعوا ها‌‌‌، سوءتفاهم ها،سر کشی ها و سازگاری هاش... عشق بین همه‌ی کسانی که در کنارمون هستن و همه کسانی که روزامون رو باهاشون و یا با یادآوری خاطراتشون سپری میکنیم...

نویسنده درباره مردمی میگفت که با بقیه متفاوت بودن، و همین تفاوت اونارو مینداخت گوشه‌ی رینگ... کاملیا از مادر و پدرای مجرد میگفت... از بچه های بد سرپرست و بچه هایی که کودکیشونو توی یتیم خونه گذروندن... از زوجایی که از دیگری که هیچ حتی از خودشونم خسته بودن.. از طلاق میگفت.... و از اهمیت زمان تو ملاقات آدم ها....

حتی موضوع مادر مجرد و این داستانا... این موضوع چیزیه که درست یا غلط من باهاش کنار نمیام. و اوایل سریال این برام چیزی بود که انگار باید تحملش میکردم. اما کم کم تونستم باهاشون همراه شم...تا جایی که با خوشحالی پیل گو خوشحال می شدم و با دیدن نگاه و ظلم مردم بهشون عصبانی میشدم و اونجا بود که تونستم تا حدی درکشون کنم... و لااقل به این موضوع مطمئن تر شدم که ما مجبور نیستیم و یا بهتر بگم حقش رو نداریم که مسیر کسی رو به اجبار تغییر بدیم و اگه نمیتونیم مایه دلگرمی یا شریک شادیش باشیم، مایه عذابشم نباشیم.‌‌..

کاملیا یه "نه" بزرگ بود به تمام کلیشه ها...

کاملیا حاضر بود از روابط کلیشه ای بین دو طرف بگذره تا بهمون ارزش مادر و مادری و یادآوری کنه... که پارت عمده ای از سریال مارو به یاد این آدمای ارزشمند زندگیمون بندازه... کاملیا بین شلوغی شخصیتاش یه قاتل سریالی گنجوند... نه برای این که با صحنه های تعقیب و گریز و موضوعاتی از این دست خودشو محبوب کنه... میخواست در کنار جذابیت معمای داستان، بهمون نشون بده هر آدمی که بهش برچسب بد، فاسد و گناهکار میزنیم هم گذشته ای داشته که به اینجا رسونددش...میخواست بهمون نشون بده هیچ آدمی از ابتدای مسیر زندگیش بد نبوده...

‌کاملیا حاضر بود از مانور روی موضوعات فرعی پرهیز کنه تا وقت داشته باشه برامون از زندگی هر کدوم از آدماش بگه... تا بهمون نشون بده اون آدمی که اول به سادگی قضاوتش کردیم و حکمشو صادر کردیم، چیا کشیده و چیا دیده... کاملیا بعضی وقتا نرم و ملایم بود و بعضی وقتا هم خشک و جدی میشد... نصیحت و توبیخمون می کرد و میتونست کاری کنه به یاد قضاوت های قبلیمون بیفتیم و شرمنده شیم... کاملیا حتی جاهایی که به نظر می رسید داره سقوط میکنه یه طناب دیگه دور ذهنمون مینداخت و خودشو نجات میداد...

دیگران رو نمیدونم ولی این سریال باعث شد خیلی جاها مکث کنم و رو دیالوگا، حرفا و حتی نگاه و حس بازیگرا فکر کنم.. بارها گفتیم که هنر عمیق ترین تاثیراتو میذاره.. چون دست میزاره روی حساس ترین بخش وجودمون یعنی احساساتمون... و این دفعه کاملیا بود که برای بار هزارم این موضوع رو به من اثبات کرد.. که هر سکانس عمیق این درام بارها بیشتر از دیکته کردن همون اصول روی من تاثیر گذاشت...

و خوشحالم که دیدم عده‌ی زیادی دنبالش کردن، ازش لذت بردن و بهش فکر کردن...

4. کارگردانی و تدوین کار به شدت قوی بود.. تدوین کار مثل همه سریالای قوی، ریز و آروم تاثیر خودشو رو سریال میذاشت و خب از همون قسمتای اول توجه بیننده رو جلب میکرد... ترکیب صحنه ها... فلش بک ها... همه و همه خیلی دقیق و به جا انجام شده بود... ادیت ها هم چه از آغاز هر قسمت با اون گرافیکای جالب و دوست داشتنیش و تیتراژ آغازی گرفته چه پایان هر قسمت همه اش بسی رضایت بخش بود! ^^

کارگردانی هم که نیازی به گفتن نداشت... گرچه من بعدا یادم اومد که کاگردان کاملیا کارای موفق و محبوب دیگه ای مثل "تو هم انسانی" یا "ماسک عروس" رو توی کارنامه اش داره اما حتی بدون دونستن اون هم به راحتی و با چند قسمت اول میشد به این موضوع پی برد که با یه کارگردان حرفه ای طرف هستیم که خوب بلده چجوری احساس و هنرشو به مخاطبش انتقال بده. البته در کنار بقیه عوامل از فیلمبرداری خوب و هنرمندانه سریال هم نباید غافل شد ^^

و خیلی از جلوه ها و افکت های زیبای دیگه ای که احساسات آدمو به غلیان مینداخت و متاسفانه بخاطر دور از اسپویل نمیتونم بگمشون! D:

نقاط ضعف:

(✖ حاوی اسپویل)

خب صادقانه بگم دست و دلم نمیره این قسمتو بنویسم! چون زیبایی های سریال انقدری هست که ضعفاشو بپوشونه اما خب... مسلما بهترین نوشته ها هم یه سری ضعفا دارین و این سریالم از این قائده مستثنی نیست:

مثلا همون شروع داستان‌... عاشقانه بین یونگ شیک و دونگ بک واقعا شیرین و قشنگ بود ولی در شروع... این که یونگ شیک اونجوری از دونگ بک خوشش اومد اصلا تو کتم نرفت! و فرضا این که اول خیلی خوشش اومد ولی چجوری وقتی فهمید دونگ بک بچه داره هیچ واکنشی نشون نداد. چجوری از همون اول این قدر سمج دنبالش میفتاد و بیخیال حرف مردم بود؟! میفهمم که نویسنده میخواست سریع بره سراغ اصل ماجرا و نمیتونست این پروسه رو چند قسمت طول بده اما خب همین موضوع و عجیب بودن روندش تو قسمتای اول ممکن بود بعضیا رو از سریال زده کنه...

یه ایراد دیگه رو به جسیکا میگیرم.. این زن چجوری میتونست هیچ احساسی به بچش نداشته باشه در حدی که ولش کنه و ۲ سال بره خارج از کشور؟ و بعدش که شروع شد به خوب جلوه کردن بازم هیچ تعلق خاطر خاصی رو نسبت به بچش ندیدم... صحنه های غذا دادنش بهش و اینها بود ولی واقعا حس نمیشد که بچشه... شایدم نویسنده میخواست بگه قلبش پر از عقده اس و نمیتونه محبت کنه... در هر صورت این تیکه رو خیلی نپذیرفتم

مورد دیگه داستان جوکر.. معمای قتلای جوکر تا آخر سریال پابرجا بود و همین جذابیت بخش معمایی ماجرا رو حفظ میکرد.. اما در کنار جذابیتای معما یا حتی زندگی خود جوکر و پدرش و علت قتلا، این بخش هم یه سری ضعف داشت... مثلا این که چجوری همه دقیقا تو روز قتل هیون می یه جا پیداش کردن؟! اونم تازه وقتی کلاه سرش بود چجوری فهمیدن هیون میه نه دونگ بک؟! و درباره زندگی جوکر.. نمیدونم شاید قسمت آخر که میخواست جمع بندی کنه یذره تند پیش رفت چون با این که فهمیدیم هدف جوکر از اون قتلا جدا از مشکل روانیش، به دردسر انداختن پدرش بود اما چرا وقتی هیون می بهش شک کرده بود اونو نکشت؟ و اما مثلا بابای جوکر.. اگه از قتلای پسرش خبر دار شده بود چرا جلوشو نگرفت.. اصلا چرا پدری که تمام بچگیش با پسرش بی رحم بوده و این بلا رو سرش آورده بود حالا یهو دلسوز شده بود؟! چرا به جای این که گربه هارو بندازه بیرون پسرشو از اون منجلابی که داشت توش گرفتار میشد بیرون نکشید؟ برای مادر دونگ بک هم کاش درباره زندگی که در نبود دونگ بک داشت بیشتر توضیح می دادن. یا شاید بهتره بگم این سریال یکی دو تا قسمت دیگم میطلبید! D:

ولی خب با همه‌ی اینها جمع بندی سریال اونقدر سریع و هول هولکی نبود که بیننده رو زده کنه... و سکانس های عمل مادر دونگ بک شاید بگیم که یذره همه چیو خیلی آرمانی و غیر طبیعی کرده بودن ولی بازم با همه‌ی اینها شیرین بود و به یاد موندنی ( لازمه ذکر کنم چقدر با این موضوع حال کردم که نویسنده فقط برای دراماتیک کردن ماجرا داستان زندگی مادر دوست داشتنیمون رو تلخ تموم نکرد؟! ^^ )

بازیگر ها:

خب خب و بخش مورد علاقه ام ^^ بازیگرای دوست داشتنی کاملیا:

نقشای اصلی: گونگ هیو جون (دونگ بک) و کانگ هانول (یونگ شیک)

خب با هیو جین شروع کنم... بازیگریش که گفتن نداره. کسی نیست که حداقل یه سریال از این بازیگر خوش حس و با استعداد ندیده باشه... نکته‌‌ی مهمی که درباره‌ی این ملکه ‌ی کی دراما وجود داره اینه که هیچ وقت دست رو فیلمنامه ضعیف یا بد نمیزاره... از خورشید اربابش گرفته تا مشکلی نیست عشقه و ذائقه شخصی... نکته دیگه اینه که توانایی بازی کردن تو ژانرای مختلفی رو داره.

اما این سریال.. متفاوت ترین کاری بود که ازش دیدم... این بار هیو جین شلوغ و شلخته نبود.. مظلوم بود ولی کاملا متفاوت با نقشای قبلیش.... هیو جین یه زن درونگرا، آروم و آسیب دیده بود. دونگ بک مادری بود که برای بچش از همه چیزش میگذشت. زنی بود که از اعتماد به هیچ کس خیری ندیده بود و ترجیح داده بود بخزه تو لاک خودش و فقط روزهاشو پشت سر بگذاره..همونجوری که خود هیو جین اعتراف کرده بود فیلمنامه و کرکتر دونگ بک هر دو خاص و متفاوت بودن و هیو جین جوری با این نقش مچ شد که واقعا نمیتونم بازیگر دیگه ای رو به جاش تصور کنم!

مظلومیتش.. خشم و غلیان احساساتش.. رابطه‌ی قشنگش با پسرش... عاشقانه هاش.. خجالتاش... و ذره ذره تحولش تو طول سریال.... حرفی برای گفتن نمیمونه با بازی ایشون!

و اما هانول دوست داشتنی... خب بزارین یه اعترافی کنم که برخلاف سیل عظیم طرفداران این بزرگوار من تنها و تنها یه وارثان از ایشون دیدم! (اموجی خیره به افق)

و بزارین بگم که.... خودم حاضرم یه اسکار بگیرم دستم و تا کره پیاده برم تا بدم دستش! دیگه بازیگر چقدر خوب؟!

اکت فوق العاده... صدای گوگولی... حتی چهره اشم با اون شلختگیاش و به قول مامانش پا گنده بودن(!) ناز بود *-*

جا داره بگم من کجا بودم تا حالا که نیافته بودمت! ^^

شما از عاشقانه کار بگیر تا لوس بازیاش تا جدی شدناش تا گریه هاش تا خنده های بلندش تا اون "کخخخ" آخر جمله هاش تا چشماش که وقتی گرد میشد همه خوف میکردن تا دستی که هر بار هیجان زده میشد میزاشت رو قلبش تا یه دندگیش تا صاف و سادگیش تا پرحرفیش و شم پلیسیش و همه و همه....

این بازیگر سراسر احساسه و یه وقتایی واقعا شمارو مات بازی خوبش و چهره و نگاه پر از حسش میکنه...

+اینم بگم که ایشالا کامبکای بعدی (مین هو، تکیون، یون دو جون...) هم همینقدر خوب باشه! فعلا که هانول شی با کامبک بعد سربازیش کی دراما رو یه دور ترکوند و از نو ساخت!

کیم جی سوک (کانگ جونگ ریول) و جی یی سو (جسیکا)

اما کاپل دوم! خب بگم که برخلاف نظر خیلیا من جی سوک رو به عنوان یه بازیگر دوست دارم.. به نظرم چهره معصوم و اکت خوب و ملایمی داره و دقیقا به این نقش میخورد... اینجام نقش دوست پسر سابق دونگ بک رو داره.. که یه بازیکن بیسبال مطرح و پولداره... جونگ ریول همسر یه مدله و حتی بچم داره ولی برخلاف چیزی که مردم از خودش و خونوادش توی تلویزیون میبینن اصلا زندگی درست و درمونی نداره!

زنش فقط دنبال جلب توجه مردم و حتی بی توجه به بچشه و جونگ ریولم فقط از ترس شایعه ها وانمود میکنه که باهاشه اما در حقیقت هنوزم ذهنش پیش دوست دختر سابقشه که چند سال پیش بی هیچ حرفی ولش کرد...

درموندگی واژه ایه که میشد جونگ ریولو باهاش توصیف کرد... چه وقتی هنوز دونگ بک رو ندیده بود چه دیدن پسرش و همه دردسرای بعدش... این مرد نماد اشتباه و حسرت و استیصال بود... مردی که اونقدر ناوارد بود که برای جبران اشتباهاتشم اشتباه میکرد... جونگ ریول مثل خیلی از ما ها بود..‌ مایی که انقدر به مسیر اشتباهی عادت کردیم که نمیدونیم چجوری باید برگردیم تو مسیر درست.. که فرصتامون رو از دست میدیم و بعدش فقط میتونیم حسرت بخوریم و بس...

جسیکا... این بازیگرو جایی ندیدم تا حالا ولی راضی بودم از بازیش. اون مثال خیلی از سلبریتی های ما یا حتی مردم عادی بود... نیازش به توجه... و ترسش از دیده نشدن و نادیده گرفته شدن

آدما هر کدوم یه تایپ شخصیتی دارن... و جسیکا زیر نقاب سردش احساساتی بود، به حرف مردم بها میداد و چون حمایت ندیده بود از فراموش شدن و دیده نشدن میترسید..

اوه جونگ سه (نو گی ته) و یوم هه ران (هونگ جا یونگ)

زوج کمدی طور داستانمون.. بازم جفتشون نا آشنا!

نو گی ته... این مرد عالی بود واقعا! تو طنز سریال که یه مهره خیلی مهم بود در حدی که مجبورم میکرد بزنم رو استپ و به تک تک حرکاتش بخندم! از طرفی شخصیت متفاوت این مرد که هم برونگرا بود هم احساساتی و با همه‌ی اونگسان فامیل و آشنا! (از قبیل دیالوگای معروفش: فلانی آشنامه! چون دوستِ پسر خاله‌ی عمه‌ی همسایمه!)

کاملیا حتی اینجام یه کلیشه شکنی داشت! این تصور غلط (که مخصوصا تو کشور ما خیلی رایجه) که مرد باید سرد و خشک و جدی باشه! مرد که گریه نمیکنه! مرد زیاد حرف نمیزنه... ساکت و جدیه و فلان و فلان

و برعکس زن هم حتما احساساتیه.. بی منطقه.. مظلوم و حرف شنو و زیر دست.. سنگین و رنگین... زن نماد احساسه و مرد نماد منطق... یه باور کاملا غلط چرا که روانشناسی امروز خیلی ساده ثابت کرده ویژگی های شخصیتی هر دو و چگونگی کارکرد مغزشون این چیزا رو تعیین میکنه نه جنسیتشون!

و خیلی راحت دیدیم که این زوجم مثل خیلی زوجای دیگه بودن و زندگیشونو میکردن!

زنشم که کاملا نماد یه زن منطقی و قوی و مستقل بود و گرچه اولش بنظرم ویژگی خاصی نداشت و خیلی تو فکر نقشش نبودم ولی رفته رفته برام جالب شد و از بازیش هم راضی بودم ۱۰۰ درصد! ^-^

و این دوتا چقدر جالب مکمل هم دیگه بودن...

کاملیا پر از روند های تکامله... یاد گرفتن این که چجوری خود واقعیتو نشون بدی... حتی اگه به قیمت زمین خوردن و زخمی شدنت باشه...

(✖ حاوی اسپویل)

سون دام بی (هیون می)

و هیون می دوست داشتنی...

به جرئت میتونم بگم این نقش یکی از شیرین ترین و سوزناک ترین نقشایی بود که دیده بودم.... خب هممون تو هر سریال یا کتابی دست کم یه کرکتر سراغ داریم که نماد مظلومیته و گذشته دردناکی داره... اما هیون می تفاوت بارزی داشت... نویسنده از بیرون ماجرا شروع کرد به نشون دادنش... از نگاهای مردم بهش و قضاوتاشون. و در حدی پیش رفت که واقعا میشد از این بازیگر متنفر شد! از بی ثباتی و بی قید بودنش، بی احساس بودن و طمعش برای پول.. ولی یه جاهایی معلوم میشد چه فکرای عمیق و تلخی تو سرشن... تا لحظه‌ی قتلش... اون شمارش معکوس (درباره‌ی ادیتای فوق العاده گفته بودم نه؟!) و اون حس نگرانی که سراغمون اومد... قتل دردناک هیون می... و معلوم شدن اینکه از بچگی دونگ بک رو میشناخته... مادرش که صاحب بار بود.. و برادرش با دمپایی های بزرگتر از اندازش و نگاه معصومش.... برادری که حالا پزشک شده بود و از داشتن همچین خواهری خجالت میکشید... هیون می ای که حتی با اون همه فلش بک و اون همه روایتای نویسنده هنوزم معلوم نبود واقعا چیا کشیده... هیون می ای که بی تفاوت مینمود و دلش پر از حرف بود... هیون می ای که در لحظه مرگش هم به دنبال گذاشتن یه نشونی برای نجات بقیه بود....

هیون می همچین شخصیتی داشت... مصداق بارز فداکاری و از خود گذشتگی... وابسته‌‌ و دلسوز خونواده ای که با همه‌ی درداشون پذیراش بودن .. یه دونگ بک دیگه... فقط با این فرق و حسرت که اون کسایی مثل یونگ شیک یا پیل گو رو نداشت... و کاش داشت کسی رو که بهش یادآوری میکرد چقدر فوق العادس..

خب با این همه تعریف از نقشش واضحه که بازیگرش چقدر خوب بوده دیگه؟

ظاهرا در اصل خواننده هستن ایشون ولی من چه فیس متفاوتش و چه بازیش رو واقعا دوست میداشتم! ^^

جدا از این نقشا جا داره یه تعریفیم بکنیم به انتخاب بقیه‌ی تیم بازیگری

نقش های مادر دونگ بک و مادر یونگ شیک جفتشون خیلی خوب بودن... مخصوصا مادر دونگ بک که جزو بازیگرای محبوبمه و اینجا هم مثل همیشه عالی بود!

بازیگر نقش پیل گو (پسر بچه سریال)

گرچه من یذره از بچه هایی که با سن کم خیلی خوب بازی میکنن میترسم (که اثر روانی بدی رو ممکنه روشون بزاره) اما خب کره ثابت کرده که از این نظر فضای بهتری داره و مطمئنم این بچه با این سن کم و بازی فوق العادش در آینده یه ستاره میشه برا خودش! دیگه هر چی بگم تکراری میشه... اکتش خیلی قوی بود... حس و حالش درست مثل یه پسر ۸ ساله بود: زبون دراز و شیطون و رک و در باطن هم یه پسر که هنوز بچس و وابسته و عاشق مادرش و مقاوم و سخت در برابر هر تغییری که با رادار هاش حس میکرد!

زنای محله اونگسان... تیم ایستگاه پلیس... جوکر و پدرش.. و تمام نقشای مکمل دیگه... همگی دوست داشتنی بودن

موسیقی متن (OST) :

خب حقیقتش تو نیمه اول سریال موسیقی متنای چندان خاصی رویت نمیشد! تا جایی که گفتم بیخیال بشم و کلی غصه خوردم چون بنده حسابی عاشق ساندترکای سریالام! D:

ولی تقریبا از نیمه دوم همزمان با جدی تر شدن ماجرا آهنگای با کلام خوبی هم رو شد ^^ و خب فضای این درام هم آهنگای ملایم و پر احساس رو بیشتر میطلبید تا آهنگای شلوغ و هیجانی.

اینم بگم که این سریال موسیقی متنای بی کلام فوق العاده‌ای داره که قشنگ میبرتتون به حس و حال سریال. توصیه میکنم ساندترکاشو از دست ندین! ^-^

(✖ حاوی اسپویل)

سکانس‌های برتر:

انتخاب واقعا سخته ولی سعی میکنم دوست داشتنی تریناشونو بگم...

✿ سورپرایز تولد دونگ بک و نامه ای که یونگ شیک براش نوشته بود

✿ سکانسی که دونگ بک بخاطر یونگ شیک رفت کلانتری تا ازش دفاع کنه... اون حالت معصوم و کیوتشون وقتی هر دو داشتن گریه میکردن! ^^

✿ فلش بکی که زده شد به زمان بهم زدن دونگ بک و یونگ شیک... بیبی چکایی که تو هر دو جیباش بود.. و حس طرد شدنی که دونگ بک داشت.... وقتی نمیتونست سرم مغذی بخره و با بغض رفت رستوران و گرون ترین غذای منو رو برای بچه‌ی تو شکمش خرید...

✿ زمان متحول شدن دونگ بک و اون تیپ قرمز بامزه ای که زده بوو و موتور درب و داغونی که ۲ برابر قیمت بهش انداختن!

✿ فلش بکی که نشون داد دونگ بک و هیون می همدیگه رو از بچگیشون میشناختن... و چقدر حیف که هیچکدومشون این موضوع رو تا آخرش نفهمیدن..

✿ سکانس مسابقه بیسبال پیل گو و حضور خفن و قهرمانانه طور یونگ شیک با کوادکوپترش... و پیل گویی که تشنه حمایت مردونه بود و حالا عین چسب محکم بهش چسبیده بود... و سکانسی که پیل گو داشت میگفت کول کردن چقدر مسخرس و در مقابل ذوقش وقتی یونگ شیک تو هوا بلندش کرد! :)

✿ سکانسی که رئیس هیون می اومده بود دیدنش تا به زور ببردش... و دونگ بکی که با کاسه افتاد به جونش و خونوادش که ریختن سر مرد و کتکش زدن!

✿ فلش بک به آشنایی مادرای دونگ بک و یونگ شیک... و تو این سریال هم باز دو نقش اصلی همدیگه رو از بچگی میشناختن.. ولی چقدر شیرین و متفاوت بود این صحنه‌ی به ظاهر تکراری ^^

✿ سکانسی که دونگ بک از ترس جوکر خودشو تو اسانسور خاموش انداخت و تمام مدت با یاد هیون می گریه میکرد...

✿ سکانسی که دونگ بک مادرشو برد جایی شبیه همونجایی که ولش کرده بود و با گفتن تک تک جمله هاش نشون داد تموم اون خاطرات تلخو یادشه...

✿ جمع شدن زنای محله برای محافظت از دونگ بک با اون سر و وضعشون! و ریختنشون رو سر جوکر در آخر، جوری که پلیس مجبور بود از قاتل جلو اونا محافظت کنه!

✿ خواستگاری متفاوت یونگ‌ شیک تو بیمارستان.. چپیدن با نمک جفتشون رو تخت بیمارستان با اون قیافه های خوابالو و داد و بیداد پرستار!

✿ سکانسی که جونگ ریول برای جسیکا بستنی خرید و وادارش میکرد از خودش سلفی بگیره ^-^ و کنفرانس مطبوعاتی صادقانه جونگ ریول که از زنش دفاع کرد و بالاخره خودی نشون داد

✿ فلش بکای آشنایی گی ته و جا یونگ و در نهایت برگشتنشون پیش هم

✿ نامه ی سوزناک مادر دونگ بک...و کیف بچگونه ای که تموم این سالا براش نگه داشته بود

✿ در آخر هم بهترین سکانس و خاتمه ی ماجرا، سکانس انتقال مادر دونگ بک و عملش... و تموم آدمایی که دست به دست هم دادن تا داستان زندگی این زن با خاطرات شیرین زیادی پر بشه... سکانسی که مارو یاد انسانیتی مینداخت که هنوز از بینمون نرفته..

(✖ حاوی اسپویل)

دیالوگ های برتر:

+ جالبه که میبینم بالاخره به یچیزی وابسته شدی. اینجا الان خونته؟!

- چی میگی؟ من و اونی حتی دوستم نیستیم!

+ خونه که نباید جای خاصی باشه! همین که توش احساس راحتی کنه کافیه

+ من همش دربارش فکر میکردم... که چرا این اتفاقا همشون‌ برای من میفته؟ و بالاخره جوابشو پیدا کردم...‌چون آدم ساده ای بودم!

ولی دیگه فرار نمیکنم. اگه مثل یه پادری باشی، مردم از روت رد میشن. ولی اگه بخوای هر روز بخندی، چیزای زیادی برای خندیدن وجود داره

+ من ولت نکردم که بتونم پیل گو رو داشته باشم. فقط همینجوری رفتم... کانگ جونگ ریولِ ۲۷ ساله چیزای بدی میگفت.. و حس میکردم آخرش این بچس که همه چیو میشنوه...

رفتم بیمارستان... و دیدمش که خیلی ریزه میزه بود.. اون خیلی کوچولو بود.. پس چاره ای نداشتم جز محافظت کردن ازش.. واسه همین تصمیم گرفتن دو برابر ازش محافظت کنم..

+ یجورایی.. انگار هفته پیش که نمیدونستم تو پدرمی خوشحال تر بودم! دارم درباره مامانم صحبت میکنم..

چرا تنهاش گذاشتی؟ من حتی از شنیدن واژه ی بابا هم متنفر بودم.. نه چون دلتنگت بودم.. فقط نمیخواستم مامانم این همه گریه کنه

+ دستکش طلایی؟!.. من جوون ترین بازیکنی بودم که این جایزه رو بردم. میدونی... من به هر چی که میخواستم رسیدم؛ و این باعث شد فکر کنم زندگی همینه... فکر میکردم بچه ها خودشون بزرگ میشن.. فکر میکردم اطرافیانم همیشه باهام میمونن... فکر میکردم برای حفظ ازدواج لازم نیست کاری بکنی..

ولی مشتی که خوردم.. باعث شد به خودم بیام. فهمیدم من هیچ وقت برای نگه داشتن چیزایی که داشتم نجنگیدم...

+ میدونی چه برنامه هایی باعث میشن کانالو عوض کنم؟.... "چون دوستت دارم باهات بهم میزنم"

از این چرت و پرتا خیلی بدم میاد! اگه دوستش داری باید بیشتر مواظبش باشی. چرا باهاش بهم میزنی؟ مرد باش و بگو نمیتونم از گذشتت چشم پوشی کنم.. چرا بهونه‌ی دوست داشتنو میاری؟!

+ میخوام تا آخر عمرم تورو کنار خودم نگه دارم. فکر میکنی بدشانسیت به منم سرایت میکنه؟

دونگ بک تو نمیدونی من چه پسر خوش شانسیم! و من همه‌ی شانسمو میدم به تو

+ آدمای بد فوقش یک تا ۱۰۰ نفر باشن.. ولی تا دلت بخواد آدم خوب وجود داره! ما گروهی پیش میریم. این قانون شمارشه! و هر چقدرم بخوای مسخره بازی در بیاری همیشه از آدمای بیشتر شکست میخوری!

+ مادری که دخترشو ول کرده... احمقی که بچه یکی دیگه رو بی نهایت دوست داره... زنی که همه این آدما دوستش دارن... و بچه ای که نقطه عطف این خونوادس....

به چه جای عجیبی خونه میگن!

☆ راستش معجزه وجود نداره...فقط قهرمان هایی هستن بینمون که به همدیگه کمک میکنن. آدمای مهربونی که کارای کوچیکی انجام میدن...اینا همش نتیجه خوبی هاییه که کردی. فقط فکر میکنی معجزس!

امیوارم همه مون بتونیم روزی مثل دونگ بک شکوفا بشیم، مثل یونگ شیک بی حد و حصر عشق بورزیم، مثل گیو ته صادق و مثل جا یونگ محکم باشیم.... مثل جونگ ریول بلند شیم و برای داشته و نداشته هامون بجنگیم و به جسیکاهای اطرافمون محبت رو هدیه کنیم و قدر از خود گذشتگی هیون می های دور و برمون رو بدونیم‌

قبل از این که دیر بشه....

به این درامای خوش ساخت نمره‌ی ۱۰ از ۱۰ رو میدم و بخاطر یادآوری تک تک شیرینی ها و تلخی های این دنیای رنگارنگ دیدنشو به همتون توصیه میکنم! :)

~ لاو یو ♡

~ نسترن

آخرین نطرات

هدایت به بالای صفحه

اسلاید شو