سی اما هفده یه سریال کمدی عاشقانه با موضوع کاملا کلیشه ای هست.اگه سریال رو تیکه تیکه کنیم هر تیکشو یه جا دیدین و از لحاظ موضوعی هیچ چیز جدیدی در چنته نداره.
روایت دختری که طی تصادف ۱۳ سال به کما میره و وقتی به هوش میاد میبینه تمام خانواده و آشناهاشو از دست داده و یا ولش کردن، از بیمارستان فرار میکنه و میره خونه قبلیشون تا خانوادشو پیدا کنه اما میبینه خونشون فروخته شده و عده ای دیگه اونجا زندگی میکنن غافل از اینکه یه گذشته مشترک با آدمای جدید اون خونه داره.
انتخاب شین هه سان بعنوان نقش اصلی بزرگ ترین باگ سریال بود! هر بازیگری کاریزما و جذابیت نقش اول بودنو نداره، نقش اصلی باید اونقدر بازی یا چهرش خاص باشه که فیلم رو دوسه پله بالا ببره نه اینکه پایین بیاره. اون چهره ی علامت سوالی مزخرف و لوس و تکراری که اکثر بازیگرای زن کره ای به خودشون میگیرن رو بدون ذره ای تغییر در تمام طول فیلم از این خانم میبینین که نه تنها بانمک نیست بلکه خیلیم ماست و بی مزس! خط به خط سناریو رو بدون اینکه هیچ روند جذابی به نوع بازیش بده اجرا میکنه و بازیگری نیست که لیاقت نقش اصلی بودن رو داشته باشه.

نقش اصلی مرد هم یانگ سجونگ عزیز با کارنامه ی خوبشه. من این پسر رو دوست دارم. هنوز تازه کاره و جای پیشرفت و ترقی زیاد داره اما خوب بلده با بازی ملایم و لحن گرمش مخاطب رو به زانو در بیاره. فقط کافیه چند سریال قبلیشو ببینین تا بفهمین بازیگریش چقدر به دل میشینه. از همون سریال اولش که "دوئل" بود دلهای بسیاری ربود.( سریال بعدیش هم دمای عشق بود که همونم خیلی به دل مینشست)

و برگردیم به نقد. راستش من قسمتای اول رو با حجم زیادی از تعجب گذروندم! چرا اینقدر راحت و الکی از بیمارستان فرار کرد؟ یعنی بیمارستانه اینقدر بی دروپیکر بود و یقیه ی اینو نگرفتن که به کدامین سمت و سو میگریزی؟ یه ذره عقل تو سرش نبود که با خودش بگه من دختر بی کس و تنها دارم کجا میرم اصلا اگه یکی تو بیمارستان سراغمو گرفت و نبودم چی؟ بعدشم که نحوه ورودش به خونشون! اینقدر الکی و راحت یه دختر غریبه رو راه دادن باهاشون زندگی کنه!(حتی نپرسیدن خونه زندگیت کجاس و تا الان کجا بودی که یهو بعد ۱۳ سال عین اجل معلق سر رسیدی!) قسمتای بعدشم که مامان یوچان اومد یه کلمه نپرسید این دختره کیه چیکارس که با دوتا پسر زیر یه سقف روزگار میگذرونه! تریپ روشن فکری برداشت مثلا! :/ هیچ کسیم که ننه بابا نداشت این وسط راحت و ریلکس باهم میگذروندن دیگه! :/
یک انتقاد خیلی مهمی هم دارم، شواهد و مدارک اونقدر زیاد و گیج کننده بود که ووجین بخواد به اینکه سوری در واقع کیه شک کنه اما چرا هیچ عکس العملی نشون نمیداد؟ بلانسبت خر که نیست! امان از نویسنده های کره ای! میزاریم به پای اینکه میخواست گره گذشتشون رو ذره ذره باز کنه و اگه زودتر اینکارو میکرد فیلم از نمک میوفتاد، ایرادی نیست...
در مورد عاشقانه هم که خب سریالای کمدی عاشقانه رمنسشون مثل کف دست میمونه، تصادفی به بهم میرسن، تعداد برخورداشون زیاد میشه، کم کم از تفکر منفی به تفکر مثبت نسبت به همدیگه میرسن، حس میکنن طرف مقابلو دوست دارن، اعتراف، فرست کیس، تمام.( البته بعد از فرست کیس گاهی اوقات شاهد چند اپیزود با روند نزولی سریال هم هستیم که کیس های بعدی هم رخ میده :دی ولی همونجوری که گفتم اکثر مواقع آخرش دیگه الکی میشه و سریال میره تو روند خسته کننده و نزولی)

خلاصه از لحاظ فیلمنامه که کاملا کلیشه ای با کلی نقطه ضعف بود. البته کلیشه لزوما چیز بدی نیست. در سال ۹۹ درصد فیلم و سریالایی که تو سینمای دنیا ساخته میشن با کلیشه روبروان و فقط یک درصدشون ایده ی کاملا جدید دارن. اینکه سریال چطور از کلیشه بعنوان یه میدون برای اجرای خلاقیت های خودش استفاده میکنه مهمه.
متاسفانه من هیچ ایده ی جدید و خاصی توی کلیشه های این سریال ندیدم.

من یه نکته دیگه هم رو بگم:

ما شاهد یه چالش برای دختری که از هفده سالگی به سی سالگی پرت شده هم هستیم. در واقع ذهن یه نوجوان با جسم یه انسان بالغ. خیلی واضح میدیدیم که سوری مثل نوجوونای پرشروشور با یوچان و بقیه بالا پایین میپره و سر مسائل ساده چطور خوشحال میشه، از طرفی غم یک زن سی ساله که سیزده سال از زندگیشو از دست داده و سرگردون وسط جامعه نمیدونه باید چکار کنه و اصلا چه کاری از دستش برمیاد رو نشون میده. سال های از دست رفته ای که تمام رویاها و آرزوها و توانایی هاشو بلعیده. حالا سوری در به در دنبال تعمیر ویلونشه تا یه ذره از زندگیشو تسکین بده. وقتی ویلونش تعمیر میشه( ولی نمیتونه جایی استخدام بشه) انگار تازه نگاهش به شرایط فعلیش میوفته و متوجه میشه کجا وایساده. در واقع شوک دوم اینجا بود. و شوک اول همون لحظه ی به هوش اومدنش توی بیمارستان. کم کم سعی میکنه فکرشو با سنش تطبیق بده و بزرگ شه، دنبال یه خونه مستقل برای خودش میگرده، یه شغل پیدا میکنه،عاشق میشه و تلاششو برای شروع دوباره موسیقی وسط میزاره.همه ی اینا چالشایی هست که تا آخر سریال باهاش روبرو میشه تا بتونه از هفده سالگی به سی سالگی برسه و روند تکمیلی شخصیت ووسوریه.

اما در مورد لوکیشنها و رنگ و لعاب و نورپردازی و زیبایی صحنه ها باید اعتراف کنم اینقدر خوب کار شده بود که منو متقاعد کرد سریال رو ادامه بدم. اخه میدونین من عاشق همچین خونه های خوشگل با دکوراسیونای چوبی و محله های سرسبزم :)) اینقدر سر ذوق میام که گاهی وقتا تنها دلیل دیدنم زرق و برق سریال میشه، خیلی رو روحیم اثر میزاره:))
پایانبندی هم که خوب و جمع و جور بود و سر فرصت قضیه ی سوری با یوچان ، سوری با ووجین، سوری با خانواده رو حل و فصل کرد :دی (تقصیر منه سوری با همه جریان داشت؟ :دی )
درکل یه ملورمنسِ متوسط با اون فضاهایی که اکثر ما کی درامرا میپسندیم و جهت تلطیف روحیه میبینیم هست که ارزش یکبار دیدن رو داره.
امیدوارم از دیدنش لذت ببرید.

****

نقد دیگر این سریال به زودی از مون شاین