سریال چینی مای سان شاین ..یا خورشید تابان من ..

داستان از زمان حال شروع میشه ..موشنگ که یه دختر عکاسه ..بعد از هفت سال جدایی از دوست پسرش از آمریکا به چین برمیگرده اون هم به عشق دیدن یار دیرینش یوچن ..اما این اول راهه ..داستان با فلش بک های کوتاه وبلند به هفت سال پیش میره .. وقتی که موشنگ وهی چن هردو دانشجو بودن ..موشنگ که یه دختر شاد وسر زنده بوده ..تو همون لحظه ی اول ورودش به دانشکده یک دل نه صد دل عاشق هی چن دانشجوی نخبه ی دانشکده ی حقوق میشه ..همه جا به دنبالش میره ..تا جایی که دل شاه پسر دانشکده رو به دست میاره ..اما رو حساب فقر خونوادگی هی چن ومشکلات دیگه با کلی سوءتفاهم از هم جدا میشن وموشنگ به امریکا میره ..اما زندگیش به راحتی نمیگذره ..کلی اتفاق براش میوفته ودرنهایت مجبور به یه ازدواج صوری میشه ..(چقدر این شوهرش خوش تیپ بود )بعد از سه سال هم طلاق میگیرن ..اون هم بدون کوچکترین رابطه ای (یاد داستان های هم خونه ای افتادم )

به چین برمیگرده واین تازه اول ماجراست ..چرا که تا میخواد به عشق دیرینش هی چن که الان یه وکیل خیلی خبره وکارکشته است برسه ..وباهاش ازدواج کنه ..جناب اقای شوهر سابق سر میرسه که طلاقی وجود نداشته ومن وموشنگ هنوز زن وشوهریم ..

وای این قسمت هاش من کلی ذوق میکردم یاد دوئل بین گلادیاتورها میوفتادم ..

خب بریم سرداستان ..

بازیگر مرد داستان رو فقط تو فیلم سینمایی شکارچی بخشنده که لی مین هو توش بازی کرده بود دیدم که نقش یه ادم الکی سرخوش رو داشت ..اما اینجا یه وکیل فوق العاده موفق واتو کشیده بود ..راجع به شخصیتی هم که بازی میکرد برای خود من جالب بود ..سرد سرد ..یعنی واقعا بی حس ..اما کارهاش ورفتارهاش جالب بود ..اینکه حتما دختر رو به ماشین به خونه میرسوند ..یا عکس قدیمی دختر رو تو کیفش داشت ..یا هرجا اسم دختره میومد از اون دیسیبلینش فاصله میگرفت ..

بازیگر زن داستان ..چقدر کیوت بود این دختر کوچولو وریزه میزه ..میدمیش دلم ضعف میرفت صداش هم ظریف بود ..عینهو عروسک ..از اول سریال هی با خودم میگفتم چقدر این دختر اشناست ..بعد از هیجده قسمت یه نگاه به وبلاگ خودم کردم ..فیلم شکارچی بخشنده ..چی دیدم ..؟بهله ..همین خانم نقش اصلیه ..ولی اینجا با اونجا خیلی تفاوت داره ..اینجا خیلی ملیحه وملایمه ..از بازیش هم راضی بودم ..عالی بود ..

سومین شخصیت..اقای شوهر جان ..so cool(Jچی بگم اصل مطلب همین بود )خیلی خوش تیپ واستایل ..شخصیت محکم وقوی وموفق ..

روند داستان مثل همیشه ..آروم ..آروم ..قدم به قدم ..گاهی زمان حال .گاهی به هفت سال پیش میرفت ..گاهی به سه سال قبل ..زمان ازدواج موشنگ ..

برگشت هردو پیش هم به نظرم جالب بود ..چون با وجود سوءتفاهم ها انتقام وبی محلی انچنانی ندیدم ..هرچند این قبل از فهیمیدن جریان ازدواج خانم بود ..

اما ..

بازهم لازمه تکرار کنم ؟؟..اخه چقدر کشدار ..اصلا نمیفهممشون ..بدتر از سریالهای ابدوغ خیاری خودمون که حتما میخوان نود قسمتی باشه ..این سریال هم همین طور بود ..رسما از قسمت بیست به بعد روی دور تند دیدم ومدام به عواملش فحش دادم ..اخه به من چه رابطه ی خواهر ناتنی هی چن که یک طرفه هی چن رو دوست داره با همکار موشنگ به کجا میرسه ..یا رابطه ی دوست موشنگ با همین اقای همکار ..یا موکل های هی چن راجع به چه مشکلاتی با هی چن صحبت میکنن ..نه واقعا ..؟ایا لازمه ..؟شاید هم لازمه من نمیدونم ..خلاصه که به نظرم اگه اینها رو از سروته داستان میزدن شاید بیست قسمت هم نمیشد ..

فکرشو کنید داستان به این قشنگی ..دختره وپسر بعد از جدایی دوباره دارن بهم میرسن .که شوهر دختره با کلی عشق سر میرسه ..اونوقت به این راحتی سریال رو خراب کردن ..

اما جدای از اینها ..میرم سراغ نکات مثبتش ...

چقدر فیلمبردای وعکس برداری این سریال قشنگ بود ..نورپردازی ها ..تدوین ..زاویه ی دید دوربین ..یعنی روحم جلا پیدا کرد ..بیشتر از خود داستان سبک سریال تحت تاثیرم قرار داد ..بازیگرهای زیبا وخوش لباس ..مردهای کت وشلوار پوشیده وخوش استایل ..

خونه های مدرن ..دختر داستان هم با انواع واقسام مدل های متنوع مو خوشگل وبامزه ..

من تا الان چهارتا سریال چینی دیگه هم دیدم ..که نقد همشون تو وبلاگ هست وازهمشون هم تقریبا راضی بودم ..اما این سریال از نظر سبک اثر ونوع فیلمبرداری وعوامل ..قشنگ یه سروگردن بالاتر بود ..چه موسیقی متن قشنگی ..تک نوازی پیانو تو صحنه های غمناک ورمانتیک عالی بود ..یه سریال کاملا وزین وسنگین ..دختره رشته اش عکاسی بود ..چه عکس های قشنگی به خاطر همین شغل عکاس بودن تو طول سریال نشون داد ..

یه جاهایی نورپردازی باعث زیباتر شدن فضا وصحنه ودرنتیجه بهتر شدن حس سکانس شده بود ..

مخصوصا اون عکسی که شوهر موچنگ ..یینگ تو نمایشگاهی که از عکس های موشنگ به راه انداخته بود گذاشته بود .یه عکس سه نفره ی بزرگ ازخودش وموشنگ وپسر بچه ای که به فرزند خواندگی گرفته بودن ..

به عنوان سکانس برتر ..اون قسمتی رو انتخاب میکنم که یینگ ..تازه به چین اومده .داره لحظه شماری میکنه تا موشنگ رو ببینه ودوباره ازش بخواد تا باهاش به امریکا برگرده ..تو این قسمتها یینگ تازه متوجه مهربونی وحضور پررنگ موشنگ تو زندگیش شده ..یه دسته گل بزرگ از گل های رز صورتی میگیره ..مضطربه ..بالا میره وهمسایه میگه موشنگ دو روز پیش ازدواج کرده .وقتی برمیگرده ..ناراحتیش خیلی قشنگ بود ..

به هرحال ..با وجود اینکه تمام عوامل سعی کرده بودن یه سریال خوش ساخت بسازن ..ومن واقعا از دیدن بعضی صحنه ها راضی بودم ..اما از قسمت بیست به بعد با کلی سرخوردگی سریال رو دنبال کردم ..چون عملا چیز دیگه ای باقی نمونده بود وسریال اون هیجان کافی رو برای من یه نفر نداشت ..مخصوصا که قسمت های اخر وقت گذرونی بود ولوس بازی ..

به این سریال نمره ی 7.5 رو میدم .اون هم فقط به خاطر بازیگرشخصیت یینگ وبازیگر شخصیت موچنگ ..وتصویربردای خیلی قشنگش که روحم رو جلا داد ..