نقد سریال fight for my way(برای هدفم می جنگم)2017
شخصیت ها:
چوی ارا :دختری 29 ساله و راهنمای یک فروشگاه.مستقل و محکم در زندگی.
گو دونگ مان :پسری 29 ساله و کارگر یک شرکت حشره زدایی.کله شق ولی با معرفت.
بک سول هی :دختری 28 ساله و کارمند جزء یک شرکت تله مارکتینگ.معصوم و قانع در زندگی.
کیم جون مان :پسری 29 ساله و دستیار مدیر شرکت تله مارکتینگ.بلندپرواز و دوست پسر سول هی.
داستان سریال:
4 نفر بالا دوستای 20 ساله همدیگه و همینطور همسایه هستن.جوونایی که واسه همه چیز تو زندگیشون سخت تلاش کردن و واسه این که به جایی برسن و خودشون از پس زندگیاشون بربیان از خیلی از آرزوهاشون دست کشیدن ولی با این حال همشون زندگی متوسطی دارن و به اون چیزی که آرزوش رو داشتن نرسیدن.مثلا چوی ارا عاشق گویندگیه و دونگ مان میخواسته قهرمان تکواندو بشه ولی هرکدوم به دلیلی به آرزوهاشون نرسیدن.
داستان به زندگی روزمره این 4 نفر،زندگی عشقیشون،دوستی هاشون و تلاش دوباره شون برای رسیدن به آرزوهایی که سالهاست ازشون دست کشیدن می پردازه...
نقد سریال:
یه سریال خودمونی و باحال و بامزه.من به شخصه عاشق این جور سریال ها هستم که به واقعیت زندگی اکثر مردم نزدیکن.داستانی که راجع به زندگی آدماییه که همه چیزشون معمولیه.وضعیت مالیشون،ظاهرشون،تحصیلاتشون،شغلشون و خانواده هاشون
ولی با اینکه همه چیزشون عادیه بازم دنبال آرزوهاشون میرن و از آرزو کردن و بلند پروازی نمیترسن.آدمایی که منتظر کسی نمیمونن که کمکشون کنه،منتظر پول و موفقیتی که از آسمون بیفته نیستن و واسه همه چیز تو زندگیشون جون میکنن.

تک تک قسمت های این سریال واسه من انگیزه بخش بود و به شدت کارها و حرف های شخصیت ها به دلم می نشست چون درکشون میکردم.داستان فوق العاده روان و ساده ست ولی این سادگی انقدر به دل آدم میشینه که میتونه بارها هر قسمتشو دوره کنه.نکته ای که من خیلی دوست داشتم و به نظرم باید به نویسنده و کارگردان آفرین گفت این بود که داستان از خیلی از کلیشه ها دور بود.به خاطر داستان ساده ش میتونست خیلی کلیشه ای بشه ولی ایده های جدید و ناب زیاد داشت که دیدنشون واقعا لذت بخش بود.این ایده هم که پایان هر قسمت تیکه ای وجود داشت که مسئله ای که تو خود سریال خیلی باز نشده بود رو با صحنه های اضافه یا فلش بک زدن به بچگیشون باز میکرد خیلی جالب بود و باعث میشد هیج نکتهمبهمی باقی نمونه.(کلا دم نویسنده گرم که هیچ جوره تو این سریال مارو حرص نداد.خیر ببینه)

طنز داستان یکی از فاکتورهای مهم جذابیت داستان بود و خوبیش این بود که از اول تا آخر وجود داشت و ملایم پیش میرفت.گاهی خیلی خنده دار و گاهی در حد لبخند ولی همیشه وجود داشت.ایده های طنزش هم نسبتا جدید بود و خیلی شیرین.لوس حرف زدن ارا،ترس شدیدی که مربی دونگ من از آرا داشت،کله شق بازیای دونگ من،سیریش بازیای مربی یا حتی لباساشون!!فکر کنم تهیه کننده سرجمع 200 هزارتومن واسه لباساشون خرج کرده بود.2جین شلوار گرمکن خط دار واسه دونگ من و ارا،2-3 دست لباس صورتی واسه سول هی،2-3دست کتاب و شلوار ارزون واسه جونگ مان.همین!ولی با این حال عاشق تیپشون بودم.
دوستی این 4 نفر خیلی زیبا بود.4 نفر که چیز زیادی ندارن ولی همون چیزی هم که دارن با هم تقسیم میکنن.اگه یکیشون تو دردسر بیفته یا ناراحت باشه هرکاری واسش میکنن و همه جوره از هم حمایت میکنن.
داستان یه بخش معمایی هم داشت که اونم خیلی جالب بود و فکر بیننده رو به خودش مشغول میکرد که چه حقیقتی پشت داستانه.
از همه اینا که بگذریم میرسیم به زوج اصلی داستان که من عاشقشون بودم.از وقتی پوستر سریال اومد باهم شیپشون میکردم چه برسه به الان که به نظرم بهترین زوجن و شدیدا به هم میان.این 2 نفر عالی بودن.دوستیشون که خیلی خوب بود ولی بهتر از اون عشقشون بود که عالی بود.به تمام معنا حامی و پشت هم بودن و حتی موقع ناراحتیم حمایتشون رو از هم دریغ نمیکردن.به نظر من که این عشق واقعیه.
دعواهاشون،کل کل کردناشون،رمانتیک بازیاشون همه و همه به دل مینشست.انگار واقعا واسه هم ساخته شده بودن.زوج دوم هم خوب بودن.جونگ مان بلند پرواز و سول هی بساز و قانع و خانوم ترکیب جالبی بودن.
(خطر اسپویل)
تم داستان کلا واقع گرایانه بود ولی به نظرم بخش انتهاییش از همه بیشتر واقعا گرایانه و در عین حال دل نشین بود.شخصیت های اصلی هیچکدوم به اون چیزی که آرزوشون بود و واسش تلاش کردن نرسیدن ولی همین تلاش و صبرشون نتیجه داد و صاحب یه چیز بهتر شدن.دونگ مان به دوران طلایی تکواندو کار بودنش برنگشت ولی در عوض یه مبارز آزاد معروف شد.آرا گوینده تلویزیون نشد ولی در عوض اولین مجری خانم مسابقات رزمی شد.هممون شنیدیم که میگن گر صبر کنی ز غوره حلوا سازی یا پشت هر اتفاق حکمتیه.این اتفاقا مثال بارز همین مثل ها بود.مگه همه ما تو زندگیامون به هرچیزی که آرزو داشتیم رسیدیم؟از این جهت به نویسنده آفرین میگم که داستانشو خیلی ایده آل نکرد.
در کل با اینکه داستان پیچیدگی خاصی نداره و شاید خیلیا فکر کنن الکیه و کنارش بذارن ولی در عین ساده بودن انقدر مفاهیم قشنگی تو خودش داره و آموزنده ست که
بیننده حتما تا آخر دنبالش بکنه و بعد از اتمامش دلتنگش بشه(وضعیتی که من الان دارم ).من در حال پخش میدیم و هر هفته شدیدا انتظارشو میکشیدم.
من که خیلی خیلی دوستش داشتم و ازش کاملا راضی بودم.
توصیه به دیدن.
توصیه میشه.
نکات منفی:
مورد خاصی نبود.
بازی بازیگران:
عالی به تمام معنا.انتخاباشونم عالی بود و نقش کاملا بهشون میومد.چه اصلیا و چه فرعیا.
سکانس مورد علاقه م(طنز):
لوس حرف زدن ارا واسه منصرف کردن دونگ مان از مسابقه و لوس حرف زدن دونگ مان واسه قانع کردنش به علاوه قیافه مربی خارجیه.یعنی آخرش بود!!
(دیالوگ طنز)حیفم میاد نگم.خیلی باهاش خندیدم
ارا به دونگ مان:باز میخوای مسابقه بدی؟کی گولت زده که اینکارو بکنی؟
دونگ مان:مربی.
ارای عصبانی به مربی :آجوشی تو گولش زدی؟
مربی ترسیده :نه به خدا.من فقط زنا رو گول میزنم.
دونگ مان:خودش گولم زد.
عین بچه ها!
دیالوگ مورد علاقه م(احساسی):
ارا به موبین:فکر کردی دنیا پر از دختراییه که صف کشیدن تا سوار اسب سفید تو بشن؟
دیگه داستان های سیندرلا خریدار نداره.
دنیا پر از دختراییه که حسابی کار میکنن و خودشون موفق میشن
پس کفش های شیشه ایت رو بگیر و بندازشون جلوی سگ
(دمت گرم ارا.آبروی دخترارو خریدی)
آهنگ متن(ost):
خوب.
پایان سریال:
خوب

****

نقد دیگر این سریال از مون شاین

نقد وبررسی سریال مبارزه در راه من |Fight for My Way

برای اطلاع از اخرین گزارش ها وسریالهای درحال پخش وعکس ومطالب جالب درکانال نقد کره عضو شوید

کانال تلگرام