نقد سریال i remember you/hello monster(تو رو به یاد میارم/سلام هیولا)
شخصیت ها:
لی هیون:پسری 30 ساله و کارآگاه جرم شناس.نابغه و ماهر در کارش و از خودراضی.
چا جی آن:دختری 30 ساله و پلیس بخش جرم های خشن.کمی دست و پاچلفتی ولی کوشا و تلاشگر.
جونگ سون هو:پسری 20 و خورده ای ساله و وکیل.
لی جون هو:پسری 40 و خورده ای ساله و پزشک پزشکی قانونی.
داستان سریال:
لی هیون که یک پروفسور جرم شناس نابغه ست و چندین ساله که در آمریکا زندگی میکنه ایمیل و عکس هایی راجع به یک قتل توسط فردی ناشناس در کره دریافت میکنه و براش مشکوکه.از این جهت مشکوکه که در عکس هایی که براش فرستاده شده نشونه هایی از گذشته دردناکش و اتفاق تلخی در بچگیش وجود داره.اون در بچگیش در یک شب شاهد کشته شدن پدر و گم شدن برادر کوچکترش بوده و بعد از اون به خاطر شک ماجرا فراموشی گرفته و چیز زیادی از شب قتل به خاطر نمیاره اما اون در این ایمیل نشونه هایی از وجود قاتل حس میکنه که انگار اون رو به پیداکردنش تحریک میکنه.لی هیون سریعا به کره میره تا ته و توی این قضیه رو در بیاره و برای اینکار به یک تیم تجسس تازه کار در پلیس ملی ملحق میشه.در ادامه شاهد ماجراهای قتل های مختلفی هستیم که لی هیون و تیمش سعی در حل اونا دارن و همراه با اونا نشونه هایی پیدا میشه که میتونه راز کشته شدن پدر و گم شدن برادر لی هیون رو آشکار کنه.....
نقد سریال:
کلیت داستان چیز جدیدی نیست.یه ماجرای جنایی اصلی داریم که از اول تا آخر سریال مطرحه و مربوط به شخصیت های اصلی میشه و ماجراهای جنایی فرعی که هر 1 یا 2 قسمت به اونا پرداخته میشه و بیشتر سعی در بالابردن بار احساسی سریال دارن.در همه سریال های جنایی که من دیدم این تم و روند یکسانه که شخصا دوستش دارم چون هم باعث خسته کننده نشدن سریال میشه و هم موضوعات اجتماعی جالب و دردناکی مطرح میشه که واقعا میتونه تلنگری به بیننده بزنه و باعث بشه بیننده بتونه دردهای اجتماعی و مجرمین رو از زاویه دیگه ای نگاه کنه.این سریال در این مسئله بسیار موفق بود و ماجرای قتل ها،مجرمین و قربانی ها،انگیزه ها و شیوه مرتکب شدن جرم و...همه و همه جالب و معقول بودن و بیننده رو به فکر وادار میکردن.نکته های خیلی جالبی رو میشد از ماجراها برداشت کرد مثلا یه اتفاق کوچک ولی تلخ در بچگی آدما چقدر زیاد میتونه رو خلق و خو و شخصیت اونا در آیندهتاثیر بگذاره و اینکه والدین فکر میکنن میتونن با دروغ گفتن و پنهان کاری اونو از ذهن بچه پاک کنن کار بی فایده ایه و به جای این کارها و بدتر از اون بیخیال شدن و رد شدن ازش بهتره با مشکل بچه شون رو به رو بشن و عمقی بتونن حلشون کنن.نکته جالب دیگه دید ما نسبت به مجرمین یا قاتل ها بود.مردم فکر میکنن قاتل کسیه که آدم میکشه و دستش چاقو یا تفنگه در صورتی که قاتل واقعی کسیه که فکر کشتن رو به ذهن اون آدم القا میکنه یا ما آدمای عادی که با فکرهای بی پایه و اساس و قضاوت های نا به جامون نسبت به یک فرد اون رو از جامعه میرونیم و به انزوا میکشونیم و بذر شک رو تو دلش نسبت به خودش میکاریم و این باعث روانی شدنش میشه،پس اون برای انتقام گرفتن از خودش و بقیه شروع به کشتن کسایی میکنه که شبیه خودش هستن و به خاطر تنفر از خودش خودش رو بارها و بارها میکشه و نتیجه ش میشه قتل های زنجیره ای و پی در پی!

پس میشه گفت هرکسی میتونه به نوعی قاتل باشه.پدر و مادر بی مسئولیت،شهروندان عادی با رفتارهای زشت،مسئولین فاسد و...همه و همه میتونن با اعمال ناپسند و خودخواهانه شون زندگی 1 نفر رو تباه کنن و اینجوری میشه نتیجه گرفت که خود قاتل و مجرم هم به نوعی قربانی محسوب میشه.
از همه اینا جالب تر رفتار قاتل روانی داستان بود.اینکه به نظر خودش هیچ کار اشتباهی نمی کرد و وقتی اطرافیان ازش ناراحت میشدن و کارش رو اشتباه میدونستن تعجب میکرد و اونا رو ناسپاس میدونست.حتما همتون افرادی رو اطرافتون میشناسین که وقتی برای کار اشتباهاشون بهشون تذکر میدین غلط بودن کارشون رو قبول نمیکنن و توجیه میارن و حتی به خاطر عصبانیتتون از شما ناراحت و متعجب میشن!برعکسشم اتفاق میفته که شما کاری رو انجام میدین و بقیه این کار رو غلط میدونن و شما واسه کارتون توجیه میارین.دلیلش اینه که ذات انسان هیچوقت کار بد رو قبول نمیکنه.به عبارت دیگه هیچ آدمی از انجام کار بد لذت نمیبره و اگه دست به این کارا میزنه به این دلیله که فکر میکنه اون کار اشتباه نیست و از نظر خودش خدمت به خودش و اطرفیانشه.این رفتارا که از هممون گاهی سر میزنه هیچ فرقی با رفتار قاتل روانی داستان و قاتل های روانی دنیای واقعی نداره فقط کارهای بد اونا خشن تره مثل قتل و کارهای بد آدمای عادی میزان خشونتش کم تره!تنها فرقمون همینه!واسه اینه که میگم همه یه قاتل تو اعماق وجودمون داریم.
سریال ازاین جهت که نکات بالایی رو نشون داد رضایت بخش و جالب بود و از این نکاتی که نشون میداد لذت بردم و چیزایی زیادی ازش یاد گرفتم.البته 3-4قسمت اول کلیشه ایه و چیز زیادی برای گفتن نداره اما به مرور داستان اصلی جون گرفت و داستان های فرعی هم بهتر شدن.

خیلی خوب بود که عاشقانه داستان پررنگ نبود چون هم به شخصیت پردازی کاراکترها نمیخورد و هم اینکه روند داستان رو مختل میکرد چون داستان حرف های زیادی واسه گفتن داشت و رمانتیک بازی زیاد حق بخش های اصلی میخورد.ممنون از نویسنده که با عاشقانه زیاد به سریال آب نبست!
در کل داستان روند خوب و مرتبی داره و من دوستش داشتم.
توصیه به دیدن:
توصیه میشه.
نکات منفی:
درسته که بخش عاشقانه پررنگ نبود و کاملا مشخص بود که نویسنده دنبال رمانتیک زیادی نیست ولی به نظرم عاشق شدن هر 2 کاراکتر اصلی خیلی سرسری بود!نه هیچ اتفاق خاصی و نه هیچ حرفی!دوست داشتم یکم بهتر و منطقی تر می بود.
مورد دیگه هم اینه که بعضی وقتا مشکلات خیلی زود حل میشد.تا اعضای تیم نیت میکردن که سرنخ پیدا کنن سریع یه سر نخ پیدا میشد.تا میخواستن شروع به حدس زدن راجع به مجرم یا محل جرم بکنن سریع جواب درست رو پیدا میکردن.بعضی وقتا غیر منطقی میشد.

بازی بازیگران:
همه خوب بودن ولی به نظرم برای نقش لی هیون و چا جی آن انتخاب های خیلی بهتری وجود داشت.به بازیشون ایرادی نبود ولی نقش به اون صورت و تیپ نمیخورد و همچنین ترکیب و شیمی سئو این گوک و جانگ نارا اصلا جالب نبود و به هم نمیومدن.من که تا آخر دوست داشتم چا جی آن به سرگروه برسه.به اون خیلی بیشتر میومد تا لی هیون!به نظر من درخشان ترین بازی واسه پارک بوگوم بود که چندلایه بودن و بازی های زیرپوستی رو خیلی خوب تونست در بیاره.خیلی ازش راضی بودم.
پ.ن:چقدررررررررر بازیگر بچگیای لی مین گوگولی بود!با اون هیونگا هیونگا گفتنش.هروقت هیونگا میگفت یا میخندید من ضعف میکردم.چقدر این بچه کیوت و خوردنی بود!!

سکانس مورد علاقه م:
دیدار دوباره لی هیون و لی مین بعد از 20 سال و گله های معصومانه لی مین از برادرش.
آهنگ متن(ost):
معمولی.
پایان سریال:
خیلی منطقی و مناسب و رضایت بخش.

***

نقد دیگر این سریال از مون شاین

نقد وخلاصه ی سریال به خاطر سپردمت | Remember You

***

برای اطلاع از اخرین گزارش ها وسریالهای درحال پخش وعکس ومطالب جالب درکانال نقد کره عضو شوید

کانال تلگرام