نقد سریال چینی آکادمی نظامی آرسنال

شی شانگ دختریه که بخاطر عشق به برادرش و آرمان‌های برادرش وارد آکادمی نظامی آرسنال می شه تا بتونه رویاهای برادرش رو محقق کنه. از طرف دیگه یان ژانگ پسر باری به هر جهت و بی مسئولیت و تا حدی بچه است که تا اینجا به خاطر بابای گردن‌کلفتش هر کاری خواسته کرده. بابای بیچاره هر راهی می ره تا این بزمجه سربراه بشه، آدم نمی شه که نمی شه پس به زور به آکادمی می فرستدش تا یه ریزه آدم بودن رو یاد بگیره. از طرف دیگه جوشان پسری خود ساخته و محکمه که قبلا پزشک جنگی بوده و دوباره برای آموزش راهش به آکادمی افتاده. داستان خیلی تند وارد قسمت آکادمی می شه و ما با فرمانده ای محکم و قاطع آشنا می شیم که تو همون اول دمار از روزگار همشون در میاره. تو این بین ما با سختی‌ها و مشکلات و اختلافات سلیقه ها مواجه می شیم که چه جوری این چند تا بچه کم کم به آدم های قوی ای بدل میشن که هر کدوم می تونن یک وزنه برای کشورشون  به حساب بیان.

نکات منفی

توجه داشته باشید هر وقت سریالی رو رها کنم با نکات منفی شروع می کنم. اول از همه میرم سراغ بدترین نقطه ضعف سریال،  آقا آخه چرا اینکارو میکنید؟ دختر مثل پنجه ی آفتاب رو می برید تو یه گله پسر که مثلا هیجان بدید به بیننده. خب پس هیجانش کو؟ خط به خط داستان باید پر از مشکلاتی که یه دختر پسرنما داره، باشه اما از همون اول دختره همه رو با نیروهای غیبی رد کرد. قسمت اول خانم در هیبت پسرانه کت و شلوار پوشینده آلاگارسون می کنه بره دکتر برگه سلامت بگیره به دکتره گفت خجالت میکشم بعد هم که نویسنده خیلی قشنگ داستان رو کات کرد خانم خوش و خندان با برگه بیرون اومد. یا خدا نویسنده عقلت رو خوردی؟ از اون طرف ولش کردن لالوی این پسرها یه نفرهم  نفهمید. بابا دختر که فقط چهار تار موی بلند و چشم و ابرو نیست مهمتر از همه دختر عطر داره، بو داره، لوندی داره. شما یه دختر و بنداز بغل یه آقا مگه میشه نمیفهمه؟ بعد هم عذر تقصیر این مشکل ماهانه نداره؟ اونم تو زمان قلقلک میرزا که خیلی از وسیله های بهداشتی هنوز به وجود نیومده. آخه اینو کجای دلم بذارم نویسنده. اوف بر تو.

یعنی آقا من حرص خوردم، حرص خوردم، فحش دادم بازم فحش دادم به نویسنده.

جدای اون هر دفعه که یه مشکلی پیش میومد یه فرشته از عرش آسمون برای خانم نازل می شد تا خانم رو ساپورت می کرد نکنه خش به دل نازکش بیفته خلاصه که تو این مورد جفنگی بیش نبود اما روندش از جهت مشکلات چند تا جوون که هر کدوم یه فرقه ای هستن و از همون اول با هم سر جنگ دارن خوب بود.  عملا باید چشم روی دختر بودن طرف می بستی تا بتونی از روند لذت ببری.

نکته منفی بعدی:

آقا کش می دادن‌ها، کش می دادن. یعنی یه نفر رو گذاشته بودن یه شیلنگ دستش بگیره آب بنده به داستان. عملاً سر جمع دو ساعت عاشقانه هم تو سی قسمت ندیدم. عاشقانه هم داشت نمی تونستی  تو حس بری. هی با خودت میگی: آخه جوشان ابله! این دختره که عینهو پسره، عاشق این دختره که شکل پسره شدی یعنی در واقع عاشق پسر شدی، خاک تو سرت.

بریم سر نکته ی بعدی که انتخاب این دختر به عنوان بازیگر زنه. بابا تروجون مادرتون، حداقل یه ایکبیری می آوردید یکم عقلانی بشه نه این خوشگل ملوس تو بغلی که هر کور و کچلی ببینه میفهمه دختره.

نکات مثبت:

اعتراف می کنم صنعت سریال سازی چین خیلی قوی شده و واقعا تحت تاثیر قرار گرفتم. همه خوش‌ساخت. یعنی هی جلوتر می رم و ردپای پیشرفت را بیشتر حس می کنم انگار میخوان همه جوری سریال‌ها تو چشم باشه. چه تدوین و تیتراژ سازی، چه فیلمبرداری، چه طراحی صحنه، حتی انتخاب بازیگرهای مرد.

زوج اصلی خیلی بهم میومدن و دوستشون داشتم در واقع کشش اصلی که باعث شد سی قسمت داستان رو جلو برم همین زوج بود.

خلاصه که به جز موارد بالا که اشاره کردم سریال بسیار خوش ساخت و خوش نمایی بود. اما متاسفانه حتی با وجود کنار اومدنم با سوتی های نویسنده بازهم نتونستم بیشتر از سی قسمت سریال رو تحمل کنم، اون هم نصفش رو روی دور تند دیدم. به هر حال بهش نمره ی هشت رو می دم اون هم فقط به خاطر موزیک متن عالی و مجموعه ی عوامل تولید.