مقدمه: خب اول از همه بگم بعد از یه مدت نسبتا طولانی دارم از یه سریال دیگه مینویسم و با اینکه خیره بودم به اسکرین و نمیدونستم چجوری شروع کنم و چی بنویسم الان حس خیلی خوبی داره! ^-^
من از اولین باری که اینجا نقد نوشتم هم به توصیه مریم عزیزم و هم بسته به سریالایی که دیده بودم، از سریالایی نوشتم که نقدی ازشون توی وبلاگ نبود! و این اولین باره دارم از سریالی مینویسم که نقدشو داریم! نقد آمونای عزیز رو هنوز نخوندم ولی بخوام ساده بگم این سریال انقد توجهمو جلب کرد و برام خاص و دوست داشتنی بود که دوست داشتم دربارش بنویسم :)
یه نکته دیگرم بگم.. حس میکنم این نقد هم مثل نقدای قبل قرار نیست کوتاه باشه.. چون خیلی حرف و نکته ها دربارش هست که میخوام بگم ^^ سعی کردم چیزیو از قلم نندازم و و مثل همیشه شروع و پایان پارتایی که اسپویل دارن رو مشخص کردم... خلاصه که امیدوارم دوسش داشته باشین :) ❤️

نقد سریال: خب.. راستش اول از همه من این سریالو بخاطر ترکیب جالب بازیگرایی که داشت دانلود کردم.. چند روز بعدش قسمتای اول و دومشو سرسری و رو دور تند دیدم و یکم این حس بهم دست داد که شاید خسته کننده یا یه درام سادس و چیز خاصی نداره.. پس گذاشتمش کنار... تا اینکه بعد یه مدت ترک کردن کی‌دراما، به شدت دلم سریال میخواست و تنها مورد مناسب توی آرشیوم همین بود.. از طرفی یکی از دوستامم بهم گفت برم ببینمش و این شد که من بالاخره نشستم پاش و مثل 90 درصد مواقع: چه اشتباهی کردم که زودتر ندیدمش :)
درامای قوی ترین پیک اسم عجیب غریبی داره! یا حتی ظاهرش به نظر خیلی ساده میاد... ولی برخلاف همه اینا خیلی حرف برای گفتن داره... این سریال توی تموم مسیرش قراره حالتونو خوب کنه.. به خیلی چیزا امیدوارتون کنه و خیلی چیزا رو یادتون بندازه و حتی شاید مثل من وقتی برسین به قسمت آخر آرزو کنین کاش به آخرش نمیرسیدین! :)

نقاط قوت سریال:
1. شخصیت پردازی قوی:
البته میدونم این هم بخشی از فیلمنامه محسوب میشه ولی دوست داشتم جدا بیارمش چون کلی حرف براش دارم و البته اول از همه میارمش چون به نظرم یکی از مهم ترین بخشای این سریال بود.
شخصیت پردازی کار به شدت قوی و خوبه
کلی شخصیت با داستان، گذشته و جبهه های مختلف... آدمایی که میتونن به شدت با هم متفاوت باشن و برای شما این سوال ایجاد میشه که آخر کارِ این همه کاراکتر قراره به کجا برسه!

کانگ سو:
شخصیت پردازی این پسر شاهکار بود!
پسری که از پدرش تو لحظه‌ی مرگش یه جمله میشنوه: آدم خوبی باش.. و این میشه شعار سفرش.. در حالی که شاید حتی شاید نیازی به این شعار نیست.. چون این ویژگی توی ذات این پسره
کانگ سو یه پسر برونگرای احساسیه.. همین یعنی یه کلیشه شکنی کامل!
شما قراره قدم به قدم با ویژگی هایی که داره رو به رو شین و بیشتر از قبل کنجکاو بشین که چجوری قراره مسیرشو ادامه بده
توی نقد کاملیا گفته بودم شخصیت "نو گی ته" یه کلیشه شکنی از طرف نویسنده بود... این کلیشه که مرد باید جدی باشه احساساتی نباشه و خیلی چیزای دیگه
اینجا هم همینه و با غلظت و جذابیت بیشتر
کانگ سویی که در ابتدا مردم محله پذیرای مهربونی ها و حمایتاش نیستن.. ولی ذره ذره جای پای خودشو محکم تر میکنه و تموم اون مردم رو جذب خودش!
یه پیک موتوری به ظاهر ساده که یه اکیپ 300 نفری از پیک موتوریای هر نقطه از سئول داره! کانگ سویی که سرش درد میکنه برای کمک کردن، برای عدالت و برای تک تک اصول اخلاقی‌ای که همه بهش میگن براشون نجنگ، چون دارن فراموش میشن...
کانگ سو پول و جایگاه مطمئن نداره.. وقتی به گذشتش برگردیم حتی خونواده ایم نداره
ولی تو چشمای دان آه زل میزنه و در جواب سوالِ "خونوادت کجان؟" میگه خونواده‌ی من دوستای منن! خیلی بزرگه مگه نه؟
کانگ سویی که وقتی همه از گشتن دنبال جین کیو دست کشیدن میگه من چیزیو دارم که اون نداره: دوست!
مِین رول دوست داشتنی این سریال وحشتناک حمایتگر و مهربونه، وحشتناک با ارادس و محکم و قوی و کاریزماتیک و یه رهبر به تمام معناس!
کسیه که هزار بار زمین میخوره ولی بازم نشسته روی زانوهاش، آگهی های تبلیغاتی ریخته روی زمین رو جمع میکنه و بلند میشه
و آره! همون مردمی که یه روز این پسر رو قبول نداشتن رو جوری به دنبال خودش میکشونه که خم شن و پا به پاش اون آگهی های ریخته رو جمع کنن! :)
همین ویژگی های این پسر قراره نقاط عطف این سریالو بسازه.. دیالوگ ها و سکانسایی رو بسازه که در عین ساده بودن کلی مفهوم پشتشون دارن... قراره کاری بکنن که به کانگ سو افتخار کنیم
شخصیت قوی و کاریزماتیک این پسر جوری خاص و قشنگ و پر از امیده که ناخواسته از یه جایی به بعد همراه با تموم اون آدمایی که امیدشون بهش بستس، ما هم میخوایم موفقیتشو ببینیم
انگار میخوایم بهمون ثابت شه که همچین آدمایی هم میتونن توی این کشور (و کشور های) به قول دان آه جهنمی موفق شن!

دان آه: خب حقیقتش این کرکتر از لحظه اول مثل کانگ سو به دل مخاطب نمیشینه.. و طبیعیم هست! چون این آدم یه جورایی نقطه مقابل کانگ سوئه!
دور نمای دان آه اینه: یه پیک موتوری به شدت سختکوش و جدی و بی اعصاب! کسی که تمام هم و غمش رو پای کارش میزاره و البته آموزشگاهی که صبحا اول توش کار میکنه و بعد درس میخونه
تمام دنیای دان آه همینه! کار و زبان.. و جفت اینا قراره کمکش کنن که هر چه زودتر به آرزوش برسه: رفتن از این چوسانِ جهنمی!
دان آه مثل کانگ سو نیست.. بیشتر شخصیت درونشو مخفی میکنه و کمتر دم به تله میده و همین باعث میشه آروم آروم خود واقعیشو به مخاطب نشون بده... دان آه برخلاف ظاهر جدی و بی اعصابش و اون کمربند مشکیش میتونه دوست داشتنی، حامی، همراه و خیلی عمیق باشه...
و از همه مهمتر! دان آه یه پیک موتوری دختره!
چیزی که حتی تو اکیپ 300 نفری کانگ سو هم پیدا نمیشه!

جین کیو:
نقش دوم مورد علاقه من!
در مورد بازیش پایین تر صحبت میکنم ولی کرکترش.. خلاصه بگم چقدر دوست داشتنی بود!
شخصیتی که من تصورشو نمیکردم نویسنده انقد فراز و فرود براش در نظر گرفته باشه
یه مفت خورِ خوش گذرون از دید خونواده که قراره از جای گرم و نرمش کشیده بشه بیرون و هزارتا بلا سرش بیاد!
که یه جایی قراره برگرده و با صادقانه ترین لحن ممکن بگه من چیزی جز یه احمق نیستم و اینجا شما مطمئن میشین نویسنده قراره کلی ماجرا سر راه این آدم بزاره!
جین کیو پشت این ظاهر خوش گذرون و بی خیالش یه ذهن پر از ایده داره.. در کمال تعجب خودش و ما (!) میتونه مراقب و مسئولیت پذیر باشه.. و نقطه قوت این پسر: منعطفه! به طرز وحشتناکی منعطفه.. و این ویژگیشه که قراره کمک کنه گلیمشو از آب بیرون بکشه!

جی یون:
این کرکترم دوست داشتم! و به نظرم شخصیت پردازیشم به عنوان نقش دوم زن مناسب بود
جی یون بچه‌ی حرف گوش کن خونواده که برخلاف میلش توی رشته‌ای که بهش گفته بودن درس خونده بود و تموم عمرش رو با معیارای خونواده زندگی کرده بود... کرکتر جی یون شاید به اندازه سه تا نقش دیگه پیچ و خم نداشت ولی دوست داشتنی بود... مهربون و پر انرژی بود و برخلاف اون چیزی که فکر میکردیم میتونست قوی و مستقل و کله خراب باشه!
این که یه جایی بالاخره راهی که خودش میخواست رو در پیش گرفت، این که شغل رویاییش زمین تا آسمون با مدیریت بازرگانی ای که مادرش قالبش کرده بود فرق داشت و باهوش و شجاع و مهربون بودنش و حتی دردسر سازیاش همشون کرکترشو به یه کرکتر دوست داشتنی تبدیل کرده بودن :)

✖️ شروع پارتِ حاوی اسپویل :) ✖️
◆ گذشته‌ی شخصیتا:
داستان گذشته‌ی کانگ سو که یه بخش مهمِ داستان بود و البته ناراحت کننده... یه ایرادیو میتونم ازش بگیرم که تو بخش نقاط ضعف میگم ولی در کل به نظرم ایده نسبتا جدید و جالبی بود. یه نکته دیگه که توجهمو جلب کرد فرق بین کانگ سو و شخصیتای مشابهش تو داستانای دیگه بود.. غالبا وقتی شخصیتا همچین آسیبی میبینن سرد و بی رحم میشن (که البته منطقیه) و در به در دنبال مظنونن و به هیچی جز انتقامی که میخوان بگیرن فکر نمیکنن.. کانگ سو به عقیده من بخاطر نوع متفاوت شخصیتش (برونگرا، حمایتگر و احساسی بودنش) و در کنارش حرفای پدرش، به این جور شخصتی تبدیل نشد.. هدف اصلیش اون ایده‌ی کسب و کارش بود و البته کمک کردن به بقیه و این بخش چیزی بود که فکر میکنم توی کیدراما لااقل، تا به حال ندیده و یا خیلی کم دیده بودم
گذشته‌ی دان آه هم متاسفانه از داستانایی بود که مشابهشو دیدیم و شنیدیم.. اون بخشی که از خونه رفت و به خونوادش گفت من مثل شما زندگی نمیکنم، اون پارت و انگیزه‌ی پشتش مخصوصا از اون بخشایی بود که توجهمو جلب کرد!
یه چیز دیگم اگه بخوام اینجا بگم داستان پر پیخ و خمِ گذشته‌ی صاحبای رستوران بود... روند اشاره هایی که تو طول سریال بهش میشد خیلی خوب منو درباره گذشتشون کنجکاو میکرد و در نهایتم ازش راضی بودم.. اینجام به نظرم یه ماجرای متفاوت و جالبی پشت زندگی این دو نفر بود :)

2. فیلمنامه کار:
فیلمنامه؟ به نظر من عالی بود! شاید یکی دو تا ایراد کوچیک بتونم ازش بگیرم (که بازم پایین دربارش میگم) ولی در مقابل کلیت فیلمنامه قابل چشم پوشیه..
از همون ایده‌ی اولیه و بعد با تموم گسترش ها و بالا و پاییناش.. به نظرم فیلمنامه تو سبک خودش لایق این صفت هست!
◆ رومنس زوج اول ملموس و دوست داشتنی بود...یه عاشقانه پر از معنی.. پر از حس خوب.. و خیلی خوب هم رشد کرد
نویسنده توی تمام مراحل شخصیتا رو همونجوری که هستن نگه داشته بود.. چه درباره کانگ سو و دان آه و چه بقیه شخصیتا
دو تا نقش اصلی تفاوتا و تضادای بارزی داشتن و نویسنده توی خلق رومنس از این به عنوان یه نکته¬ی مثبت بهره گرفته بود... این که چجوری با آروم آروم همراه شدن با همدیگه به هم قدرت دادن، روی هم تاثیر گذاشتن و نقاط ضعف همدیگه رو پوشوندن...
دان آهی که باور داشت این کشور جایی برای آدمای خوب نداره، که بارها به کانگ سو گفت بیخیال تلاشات شو.. بارها فکر کرد کانگ سو دیگه نا امید میشه ولی نشد!
و در مقابل کانگ سویی که بی نهایت سرسخت بود.. که وقتی رستوران سوپ هانیانگ با وجود تمام تلاشاش بسته شد، وقتی تلاشاشون برای سرپا نگه داشتن رستورانای محله شکست خورد.. وقتی تموم قراردادای شرکت لغو شد و هزاران بار دیگه.. بازم بلند شد و بلند شد و تموم اینا جلوی چشمای دان آه بود و داشت ذره ذره باوراشو تغییر میداد
کانگ سویی که تیر محبتا و حمایتاش بالاخره دان آه رو هم نشونه گرفت! وقتی نارو خورد و پولاشو از دست داد وایساد جلوش و بهش پیشنهاد سفارش غذارو داد و ذره ای از پولاشو نگرفت
با وجود بار ها سرسختیا و مقاومت دان آه صبحا زودتر بلند میشد که تو تمیزکاری آموزشگاه کمکش کنه و بالاخره دان آه دهن باز کرد: تا حالا آدمی مثل تو ندیدم!
استقامت ورزیدنا و حمایتگریای کانگ سو کارو به دیالوگی رسوند که از تخریب شدن باور چندین و چند ساله¬ی این دختر خبر میداد: " اون فقط خوبه.. به طرز عجیبی خوبه.. به این فکر میکنم که اگه 100 نفر مثل اون توی این کشور بودن، شاید دیگه لازم نبود با این همه سختی برم "
و این تاثیر مسلما دو طرفه بود. تا جایی که کانگ سو یکی از بزرگترین قولایی که به خودش داده رو بشکنه و بخاطر این دختر برگرده.. و دوباره یه ضربه دیگه به ذهن دان آه!
و جذابیتای فیلمنامه به اینجاست ... که دان آهی که حساب تک تک پولاشو داره، بخاطر هیچ احدی یه قدم هم از مسیرش منحرف نمیشه و تموم مدت در این باوره مسیر کانگ سو اشتباهه و باید دست برداره... می ایسته جلوش و میگه من باید ببینم که ته این مسیر موفق میشی! که پولایی که به سختی جمع کرده رو روی شرکت این پسر سرمایه گذاری میکنه
من اینجا بود که به لبخند زدم و از رابطه‌ای که نویسنده ساخته بود ابراز رضایت کردم :)
و این تازه یه بخشی از قشنگیای رابطه این دو نفره
فراز و فرودای داستان، حمایتای کانگ سو از دان آه و تو نیمه‌ی دیگه جنگیدنای دان آه پا به پای کانگ سو توی تک تک ماجرا ها، پر از نکته های دوست داشتنی ریز و درشتیه که باید ببینین تا به عمق قشنگیش پی ببرین :)

از رومنس زوج دوم هم راضی بودم

بازم تضادای بین این دوتا قشنگ بود و البته در کنار زوج اصلی، بار زیادی از کمدی داستان هم رو دوش این دوتا بود!
در مقابل جین کیوی بی خیال و سرخوش، جی یون کلا یه دنیای دیگه بود! کل کلاشون، کله شق بودنای دختره و حرص در آوردنای پسره ترکیب جالبی شده بود! روند داستانی و رومنس این دوتا رو در کل دوست داشتم :)

* دو تا کرکتر دیگم هست که فرعی بودن ولی دوست دارم بهشون اشاره کنم: یکی مین چان، بچه درسخون و مدیر مالی اکیپ که از همون اول متفاوت بود و اون سخت کوشی و نا امید نشدناش و داستان زندگیش اینو ثابت میکرد و اون یکی دوست صمیمی دان آه.. علاوه بر کرکترشون، ماجراهاشون تو طول سریال برام جالب بود.. و البته رابطه بینشون! این دوتا همونقدر که عجیب غریب بودن و رومنسشون عجیب تر(!) خیلی با هم مچ بودن و بسی کیوت! D:

◆ داستان اصلی:
البته این تقریبا تا یک چهارم اول کاملا مشخص نبود ولی مسلما داستان اصلی تقابل بین خونواده‌ی جانگ و تیم پیک موتوریایی بود که میخواستن جلوی نابود شدنشونو بگیرن
کل این روند از اول تا آخرشو دوست داشتم.. تمام!
چه از زمانی که خواستن رستوران سوپ گاو رو سرپا نگه دارن و شروع به همکاری کردن... چه جایی که نویسنده بعد از 9 قسمت حدس و گمانه زنیامون بالاخره گفت معنی پشت اسم سریال چیه و تاسیس شرکت "قوی ترین پیک" با کلی امید و آرزو.. و چه تلاشا و بازاریابیاشون، جلب اعتماد شرکتا و رستورانا... همه و همه مثل یه زنجیر به هم متصل بود و من هیچ جاش حس نکردم خسته شدم یا داستان ذره‌ای از هیجان افتاده
درباره‌ی شرکت و شخصیتای اصلی کلی صحبت کردم ولی اگه بخوام به یه چیز دیگه اشاره کنم روند رشد جین کیوعه
پسری که پدرش بهش گفت فقط برو یه گوشه و بمیر... یه خودکشی ناموفق داشت.. زندان رفت.. کار کردن توی رستوران دوباره براش یه امید شد چون حس کرد بالاخره یه جا هست که به حضورش نیازه ولی دوباره شکست، وقتی که رئیس جانگ بهش گفت فقط یه وسیله‌اس
جین کیو اینجا ولی اونقدری شجاعت داشت که بتونه بره... و در آخر این پسر اونقدر دردسر کشید و دردسر کشید تا بالاخره به پست قوی ترین پیک خورد! و اونقدر به اون جمع عجیب غریب میومد که دست رد به سینه‌ی خونوادش بزنه و همونجا بمونه... پسر دوم گروه اون سانگ اونقدر زمین خورد و رشد کرد که بالاخره تبدیل به اوه جین کیو بشه.. مغز متفکر قوی ترین پیک! :)

◆ بخش اجتماعی فیلمنامه که من واقعا دوستش داشتم... خب احتمالا بدونین که من با ژانر اجتماعی خیلی ارتباط خوبی دارم. اجتماعی نه فقط سیاهی و تلخی (که توی زبون ما اغلب اینجوری معنی میشه) بلکه اگه بخوام به معادل انگلیسیش برگردم ژانر Slice of life، چیزی که نمونه‌ای از زندگی واقعیه.. ترکیبی از طنز و درام و مفاهیم اجتماعی.. این ژانر مورد علاقه منه
و این سریال یه Slice of life کامل و خیلی خوب بود.. دلیلی که منو مجذوب فیلمنامه کرد... از همون ابتدای سریال تا انتها
این سریال پر از مفاهیمی مثل سخت کوشی، همدلی، امید و عشق و اعتماد بود و پردازش به تک تک اینا جوری توی تار و پود سریال تنیده شده بود که من رو با 16 قسمت تماشای تموم اینا پر از حس خوب کرد :)
کانگ سویی که به معنای واقعی سرش درد میکرد برای کمک کردن
قسمتای اول کار که دنبال دستگیری جین کیو بودن و کانگ سو تمام اون جماعتو با خودش بسیج کرد و کم نیاورد و کم نیاوردن تا تونستن مدرک پیدا کنن و بعدم جین کیو رو گیر بندازن.. از همونجا من فهمیدم قراره کلی از این بخش فیلمنامه لذت ببرم.. از اتحادی که کانگ سو قراره بین این آدما به وجود بیاره
رفتن کانگ سو به زندان و تلاش همه‌ی اونا برای بیرون آوردنش
ایده‌اش برای تقسیم سفارشای رستوران سوپ هانیانگ بین پیک موتوریا و حتی شکست خوردنش و تیمی که پشتش بودن و دوباره سرپاش کردن
و تو بخش اصلی داستان.. تقابل بین رستورانای محله و شرکت جانگ
تموم تلاشایی که "قوی ترین پیک" برای سرپا نگه داشتن رستورانا کردن.. از زمانی که قرار دادای لغو شده رو دوباره تمدید کردن تا ایده‌ی کانگ سو برای مواد غذایی ارگانیک تا تلاشای دان آه برای راضی کردن صاحبای املاک تا ایده جین کیو برای اخلاق مداری با مشتریا تا تلاشا و فداکاریای تک تک اعضای تیم برای تبلیغ، توسعه و بهبود وضعیت شرکتشون.. یا حتی خود شرکت، شرکتی که عناوین مدیر و رئیس رو خودشون برای خودشون انتخاب میکردن و حقوق و کار همشونم یکسان بود!
میدونی منظورم چیه؟ اون ویژگیای قشنگ آدما.. کارا خوبی که میتونه حال بقیه رو خوب کنه... این سریال دست میزاره رو همونا.. همونا رو یاد آدم میندازه
آدمایی که کانگ سو کمکشون کرده.. نجاتشون داده و حالا هر کدوم یه جوری توی شرکت به درد میخورن... با ساختن نرم افزار شرکت، انجام کارای مالی، دادن وام و یا حتی پول کوچیکی که هر کدومشون سرمایه گذاری کردن و تونست شرکتو وقتی کانگ سو هم بیخیالش شده بود نجات بده
من از رابطه‌ی بین اعضای تیم و شادیای کوچیک و بزرگشون لذت بردم.. از تموم اون مفاهیمی که بالاتر گفتم و از تموم این فراز و فرودا.. و از نویسنده بخاطر خلق همچین صحنه هایی و حسای خوبی که بهم داد ممنونم :)❤️

✖️ پایان اسپویل ✖️

و اما تو بخش اجتماعی یه نکته دیگم هست که میخوام بهش اشاره کنم.. جزء اصلی‌ای از فیلمنامه مانوری بود که نویسنده روی مفاهیم اجتماعی مهمی (هرچند تلخ و ناخوشایند) داده بود..

" + باید چیکار کنم؟ فک میکنی شغل من پول خوبی توش داره؟ نه... رئیس پول در میاره ولی مربیایی مثل من نه! پس باید چیکار کنم؟! خانوادم نمیتونن کمکم کنن و نمیخوام به مردا تکیه کنم... پس چیکار کنم؟! منم باید زندگی کنم!
کجا میخوام از این پول استفاده کنم..؟ نمیدونم! فقط میترسم و برای همین دارمش. اینجا جای ترسناکیه.. بدون پول، دنیا واقعا جای ترسناکیه..! "
" + کاش یه راهی بود که جفتمون موفق شیم
- خیلی خوب میشد. ولی اینجا یه جامعه‌ی سرمایه محوره! به نظرم همچین خواسته‌ای اوج خوش خیالیه! "

قوی ترین پیک درباره‌ی آدمایی میگه که جز امید و آرزو چیز دیگه‌ای ندارن.. از کسایی که اغلب جامعه با تحقیر بهشون نگاه میکنن و برای نداشتن پول یا جایگاه بالا بدون توجه از کنارشون رد میشن..
از سختیای بودن توی این قشر میگه.. از آدمایی که مجبورن دست به هر کاری بزنن تا روزشونو شب کنن.. تا دووم بیارن.. و حرفایی که با بی رحمی میشنون.. "معلوم نیست وقتی بقیه درس میخوندن یا سالم زندگی میکردن تو چیکار میکردی که الان این زندگیو داری.." اینا رو بهشون میگن و میرن فقط چون از لحظه شروع از بقیه عقب تر بودن.. و مجبور بودن کلی تلاش کنن تا بتونن خودشونو جلو بکشن...
و از جامعه و سیاست گذاریایی میگه که باهاشون همراهی نمیکنه.. و برعکس فشار مضاعفه روی دوششون
خیلیامون میدونیم که آموزش و پرورش کره ایرادا و مشکلاتی داره.. اینجا نویسنده از این هم صحبت میکنه.. از خونواده هایی که چون پول کافی ندارن نمیتونن از پس خرج و مخارج سنگین کلاسای خصوصی بچشون بر بیان.. و در ادامه‌اش از دانشجوهایی میگه که چون توی چند دانشگاه برتر تحصیل نکردن نمیتونن به شغلای تضمین شده برسن و عاقبتشونم شبیه خونوادشونه...
نویسنده از هر فرصتی برای بیان این حرف ها استفاده میکنه... حتی وقتی اعضای شرکت برای استراحت به روستای محل تولد یکی از بچه ها میرن و در قالب دیالوگ و سکانسایی هر چند کوتاه روستایی رو نشون میده که یه زمانی اسیر جنگ بوده و هنوزم آثار جنگ رو تنش باقی مونده.. جایی که مردمش برای زنده موندن جنگیدن تا دووم بیارن.. و جایی که زندگی مردمش به زمینای کشاورزیش وابستس.. و همون زمینا که دارن دونه دونه ناپدید میشن و جاشونو به ملک و املاک مختلف میدن..
درواقع این نکته ها تو تار و پود داستان اصلی و زندگی شخصیتاس و اینجوری شمارو هم درگیر خودش میکنه

علاوه بر این، طنز کار به نظرم خیلی خوب بود، تموم این بالا و پایینا و ارتباط بین شخصیتای مختلف سکانسای کوتاه و بلند کمدی¬ای رو ساخته بود که به نظرم خیلی خوب بود.. من با بخش کمدی سریال که هم به قلم نوینسده و هم به بازیای خوبشون برمیگشت جدا خندیدم و حالمو خوب کرد :)

یه چیز دیگه ایم که میخوام بگم درباره برومنس بین دو تا شخصیت اصلیه.. که البته اوایل سریال بیشتره و بعد ضعیف میشه و آروم آروم دوباره برمیگرده سر جاش.. من مومنتای برومنس بین کانگ سو و جین کیو و جدا از اون کلا برومنس بین همه‌ی اعضا رو خیلی دوست داشتم ^^

3. از تدوین و انتخاب لباس و صحنه و همه‌ی موارد دیگه‌ی سریال هم راضی بودم..
تو بخش انتخاب لباس جزئیاتی که بهش توجه شده بود رو دوست داشتم.. مثلا یونیفرم اعضای قوی ترین پیک که یه حس سادگی و صمیمیت می داد و در مقابلش یونیفرم و موتورهای پیک های رستوران جانگ که با وجود اینکه گرون و مجهز تر بود حس سردی و جدیت رو منتقل می کرد، درست مثل شرکت های هر دو طرف...
و علاوه بر اینا از کارگردانی خوب کار که مشکل یا ایراد خاصیو توش ندیدم.. اینو میخواستم بگم که بعدش به یه نکته‌ای اشاره کنم: خب من بعد اتمام سریال مثل همیشه رفتم دنبال کارای دیگه نویسنده و کرگردان و در کمال تعجب دیدم هیچ کدوم اثر خاص یا مطرح دیگه ای ندارن.. تنها سریال نسبتا آشنایی که دیدم کار تیرانداز چوسان بود (اثر دیگه نویسنده) که فکر نمیکنم نوشته ضعیفی باشه اونم با بازی لی جونگی ولی خب چندان شناخته شده نیست... برام یکم ناراحت کننده بود که چرا کار دیگه‌ای (مخصوصا از نویسنده با قلم خوبی که داشت) نیستش و خلاصه امیدوارم در آینده کارای بیشتر و بهتری ازشون ببینم :)

✖️ شروع اسپویل ✖️

نقاط ضعف:
خب با اینکه گفتم چقدر این سریالو دوست داشتم ولی اگه بخوام نگاه بی طرف داشته باشم مثل همه‌ی کارا شاید یه سری نقطه ضعفم داشت.. که البته به دید من خیلی کم بودن و با شیرینی سریال قابل چشم پوشی.. ولی اینجا اگه بخوام یه موردو به عنوان نقطه ضعف فیلمنامه نام ببرم برمیگرده به داستان مادر کانگ سو
درباره‌ی زندگی این زن حقیقتا تا آخرش هم به یه نتیجه واحد نرسیدم.. این زن به قول خودش میخواست از پدر کانگ سو پول بدزده و فرار کنه... ولی تو این راه عاشق شده بود، مونده بود و بچه دار شده بود
و طلبکارا اومده بودن دنبالش و اون متواری شده بود
سوالم اینجاست که اگه میخواست خونوادشو درگیر نکنه باید تنهایی فرار میکرد و اگه میخواست حسابشو با طلبکارا صاف کنه میتونست از شوهری که وضع مالی خوبیم داشت کمک بخواد، با هم اون پول رو بدن و زندگیشون رو ادامه بدن
اینکه تمام اموال و پولای شوهرشو بدزده و باهاش حساب طلبکارا رو صاف کنه و بعدم فرار کنه... منطقی بود؟ ابدا!
تنها نتیجه‌ای که میشد ازش گرفت این بود که این زن هیچ عشقی به خونوادش نداشت، خودش رو نجات داد و بعد رفت... با خودخواهی و در پست ترین حالت ممکن
خب پس اگه اینجوری بود این آدم لیاقت حرف زدن و توجیه یا حتی بخشیده شدن در انتها رو هم نداشت.. پس چرا به کانگ سو میگفت تورو نبردم که اذیت نشی..؟ چرا انگار توی سریال در این حد هم بدذات تصویر نشده بود..؟ من این بخش ماجرا رو نتونستم هضم کنم.. تنها نکته‌ای که راضیم کرد این بود که کانگ سو گویی دیگه دلش با این زن صاف نشد... انگار فقط سعی کرد خاطرشو ببنده و یه گوشه بزاره.. و البته رابطه‌اش رو با برادرش سوای ارتباط با مادره حفظ کرد، یه جورایی هر دو میدونستن داستان از چه قراره ولی بازم تصمیم گرفتن ازش بگذرن و مثل دو تا دوست ادامه بدن... این یه نتیجه‌گیری منطقی و درست بود به نظرم..

پایان سریال:
بالاتر گفتم که واقعا دلم نمیخواست به آخر سریال برسم! ولی خب از پایانبندی راضی بودم :)
شکست سنگین کانگ سو تو دو قسمت آخر، اینو عجیب میتونستم درک کنم و برام دردناک بود... من کلا با کرکتر این پسر تفاهم زیادیو احساس میکردم، اغلب اوقات با واکنشا و رفتارا ش حس میکردم ورژن دیگه‌ای از منه! و اینم یکی از دلایلی بود که با سریال ارتباط گرفتم.. بنابراین جوری که آخر کار شکست و تظاهر به خوب بودن کرد و بی صدا رفت، هم برام قابل درک بود و هم ناراحت کننده
رابطه دان آه و کانگ سو، ماجرای شرکت و البته ورشکستگی خونواده جانگ که شاید کمی خوش بینانه یا آرمانی بود ولی با این حال جدا پایانی بود که بعد دیدن این فراز و فرودا لازم داشتیم ببینیم! و تموم روابط بین شخصیتا و عاقبتشون که تو قسمت آخر به یه نقطه امن رسید... از جمع بندی همه‌ی این موارد راضی بودم
فقط میمونه رومنس زوج دوم.. خب من این شیمی و روابط بین این زوجو خیلی دوست داشتم.. ولی اعتراف میکنم شاید نحوه جدی شدن رابطشون یکم توی ذوقم زد.. قشنگ بود ولی به نظرم میتونست بهتر بهش پرداخته شه‌.. بیشتر انگار نویسنده آروم و ملایم رابطه اینارو پیش برده بوده ولی حالا که به آخرا نزدیک میشد، به خاطر تمرکز روی ماجراهای شرکت و زوج اصلی، زمان زیادی برای پرداختن به این دو تا نبود و مجبور بود سریع ماجرا رو فیصله بده و رابطه‌ی این دو تارو هم به نقطه امنش برسونه... بازم میگم روند خوبی داشت، حتی پایانشون به عنوان یه مربی مهدکودک و یه کارمند موفق و رابطه‌ای که بین این دو بود پایان قشنگی بود ولی به اوجش میشد یکم بهتر و عمیق تر پرداخته شه

✖️ پایان اسپویل ✖️

تیم بازیگری:
گو کیونگ پیو در نقش چویی کانگ سو
از دلایل اصلی دانلود این سریال اسم این پسر و چائه سو بین توی لیست بازیگرا بود! بازی خوب این بازیگر چه توی حسادت آشکار با اون کرکتر مسئول و مهربون و جنتلمنانش و چه توی ماشین تحریر که با نقش خاصش و کرکتر دوست داشتنیش یه تیکه‌ی جدا نشدنی از سریال بود برام ثابت شده بود
و اینجا، من یه بار دیگه به بازی قوی و خوبش ایمان آوردم. این پسر خودِ کانگ سو بود.. جوری توی نقش فرو رفته بود که جدا کردن این دوتا توی ذهن من ناممکن شده و واقعا نمیتونم کانگ سو رو با بازی و بازیگر دیگه‌ای تجسم کنم
محبتا و حمایتا و رفتارای دوست داشتنی کانگ سو که کیوت و بانمکش میکرد، سرسختیاش، ناراحتیاش و شکستنا و فرو ریختناش رو این بازیگر نه فقط با دیالوگ و اکتش که با نگاهش، ظریف ترین تغییر حالات و صورتش، لحنش و تمام وجودش به مخاطب نشون میداد.. کیونگ پیو جوری کانگ سو رو زندگی کرده بود انگار، که با لبخندای کانگ سو من لبخند میزدم، به حرکاتش میخندیدم، با هر جدیت توی چشماش که نشون از تسلیم نشدنش میداد یه حس افتخار بهم تزریق میکرد و با اشکای از ته دلش منو متاثر میکرد
من روبروم یه شخصیت میدیدم که بی نهایت بهم شبیه بود و به بهترین نحو بازی شده بود.. این خلاصه ترین تعریفه برای اینکه بگم چه حد به کاراکتر و بازیگرش حس خوبی داشتم :)

چائه سو بین در نقش لی دان آه

بازی این دختر رو توی مهتاب نقاشی شده با ابر و بعدم من ربات نیستم دیده بودم و برام واضح بود که هم بازی خوبی داره و هم پتانسیل نقشای مختلف
و اینجا با این کاراکتر هم این موضوعو دوباره ثابت کرد و هم یه جور دیگه به دل من نشست :)
چائه سو بین با بازی خوبش به خوبی تموم حسا و ابعاد دان آه رو نشون داد.. دان آه بی اعصاب و بی کله و سخت کوش و در عین حال مهربون و حمایتگر، همراه، حتی آروم.. و به شدت دوست داشتنی!
تموم بالا پایینای این کاراکتر که مثل بقیه¬ی نقشای اصلی، اصلا نقش ساده‌ای نبود رو خیلی خوب به نمایش گذاشت و البته شیمی بین این بازیگر و کیونگ پیو به نظرم خیلی خوب بود

کیم سئون هو در نقش اوه جین کیو
برسیم به نقش دوم محبوب من :)
بله میدونم که سریالای خوب دیگه ایم بازی کرده (مخصوصا این چند وقت اخیر) و متاسفانه من هیچ کدومو ندیده بودم تا به حال و فقط شنیده بودم به عنوان یه بازیگر نسبتا جدید بازی خوبی داره
و حالا اولین کارشو دیدم و باید بگم که 100 درصد تایید میکنم!
اول از همه دلم نمیاد از چهره دوست داشتنیش و صدای خاصش نگم! :)
و اما درباره بازیش..
گفتم که نقشای اصلی این سریال نقشای ساده‌ای نبودن و این مسلما درباره‌ این پسر هم صدق میکنه. نقش جون کیو کلی بالا و پایین داشت... جین کیویی که خنده های بلند از سرخوشیش تبدیل میشد به ترس، غم، کینه و چشمای خیس.. و دوباره یه امید پیدا میکرد، تلاش میکرد و باز لبخند میزد.. نگاهش امیدوارانه، دوستانه و حتی عاشق میشد... و باز بلند میخندید :)
اینا برای منِ مخاطب با بازی خوب این پسر کاملا قابل درک بود.. و به لطف بازی حرفه ایش با همون جزئیات و ریزه کاریاش و حتی فیس و صدای دوست داشتنیش، جین کیو شخصیتی بود که جای خودشو توی دل من باز کرد! :)

گو وون هی در نقش لی جی یون

این بازیگر رو هم اولین بار بود میدیدم و از بازیش راضی بودم
خیلی خوب از پس بازی نقش یه دختر احساساتی، مهربون، پر انرژی، کله شق و در یه کلام دوست داشتنی بر اومد
بازی و چهرش جفتش رو دوست داشتم و شیمی بین اون و کیم سئون هو هم به عنوان زوج دوم خوب بود :)

از بازیگرای فرعی ولی دوست داشتنی سریال بخوام بگم.. شف و سون آه جفتشون انتخابای جالبی بودن و چه تو بخشای کمدی و چه جدی بازی خوبی داشتن
تموم بچه های قوی ترین پیک.. از مدیر عجیب غریب و بانمکشون تا اون 3 تا پایه‌ی خرابکاری و شیطنتا و مین چانِ دوست داشتنی و دوست دان آه... که این
دوست قدیمی کانگ سو که تازگیا توی سریال سلطنت ابدی بازی کرد، با اینکه اینجا از نقشای فرعی بود ولی یه استایل خاصی و اکت خوبی داشت که کاملا واضح بود و منِ بیننده میتونست حسش کنه.
و البته رییس جانگ، هیون سو و مادرش و مادربزرگش(صاحب رستوران سوپ هانیانگ) که از بازی همشون راضی بودم.
در کل برای کادر بازیگری به نظرم انتخابا خیلی خوب بودن، بازیا قوی بود و همین باعث شده بود ارتباط بینشونم خوب و ملموس باشه.

موسیقی متن (OST):
خب موسیقی متن سریالا برای من خیلی مهمه و یکی از فاکتوراییه که تو بررسی سریال بهش اهمیت میدم.
ساندترکای این سریال از اون معدود ساندترکایی بود که تقریبا تمام آهنگاشو دوست داشتم! ترکای بیکلام خوبی داشت که یکی دو تاش مخصوصا ریتم خیلی خوبی داشتن و ساندترکای باکلام.. انقدر ترک خوب بینشون بود که نمیدونم کدومو انتخاب کنم...
ترک Must Have که پارت اول بود و با ملودی خوبش از همون اول ازش خوشم اومد
دو تا ترک Almost Love وRide the wind با ریتم انرژیکشون (مختص اون سکانسایی که پخش میشدن) که هر بار گوششون میدم منو یاد اون سکانسای تلاش و شادی شخصیتا کنار هم میندازه و به همون اندازه بهم حس خوب میده
ترک های It's Magical و End of a Day که جدا از ملودی فوق العاده خوبشون معنی قشنگیم پشت متنشون بود و جزو فیوریتای من شدن! :)♥️
و البته ترک La La La که گو کیونگ پیو و Way To You که چائه سوبین خونده بود و جفتشونو دوست داشتم :)

✖️ حاوی اسپویل ✖️
درباره‌ی سکانس و دیالوگا اگه بخوام همرو بزارم نقد ازینم طولانی تر میشه! پس سعیمو کردم که از بینشون انتخاب کنم!

سکانس های برتر:

◆ سکانس خودکشی جین کیو، نجات دادنش توسط دان آه، گریه یهویی دان آه و خاطراتی که براش تکرار شد

◆ سکانس اعتراف دان آهی که مست کرده بود به کانگ سو، وقتی از زندان آزاد شد :)

◆سکانسی که کانگ سو قانونش و هدفش از اون گشتن ها رو بیخیال شد و به خاطر دان آه برگشت و دیالوگ اون قسمت:
+ چرا برگشتی؟ -تصادف کردم..! به خاطر تو.. آخه دائم برمیگشتم و پشت سرمو نگاه میکردم...

◆ سکانسی که کانگ سو خودشو به پلیس معرفی کرد و یه عالمه از دوستاش اومده بودن و اصرار داشتن اونا مجرمن و باید دستگیر شن! کلا سکانسایی که ارتباط نقش اصلی رو با دوستاش و کمک کردنای متقابل این دو رو نشون میداد خیلی دوست داشتم

◆ سکانس هایی که کانگ سو بعد از برگشتنش با هر روشی سعی میکرد دان آه رو خوشحال کنه.. و در نهایت دان آهی که به یه پایه‌ی این شیطنتا و خنده های کانگ سو تبدیل شده بود! :)

◆ سکانسی که میخواستن دست رئیس جانگ رو رو کنن و وقتی نه مدرک خاصی داشتن و نه دادگاه و شرکتی که باهاشون قرار داد بسته بود ازشون حمایت نکرد، رفتن و از راه رسانه وارد شدن.. هم ناامید نشدنشون و هم استفاده از این راه و از طریق رسانه‌ای که اتفاقا میتونه بیشترین تاثیر رو هم بزاره برام قابل توجه بود

◆ ایده‌ای که جین کیو درباره‌ی خوش رفتاری با کارمندا برای بازاریابی رو داد... مثل دان آهی که براشون متنا رو ترجمه میکرد یا جین کیویی که با زیرکی از عطرا و لباسای برندشون تعریف میکرد و خلاصه هر کدوم از اعضای تیم که به یه نحوی سعی میکردن توجه مشتریا رو جلب کنن

◆ سکانسی که دان اه مست کرد و با لباس قرمز رفت رستورانشون... از سکانسای طنز خیلی خوب بود! :D

◆ سکانسی که قرارداد لغو شد و کانگ سو تمام روز رو جلوی شرکت زانو زد... و رستوران دارایی که پیکان تهمت ها و تحقیراشونو سمت کانگ سو گرفتن.. و البته حرف‌های کوبنده‌ی دان آه:
+ تا همین دیروز کلی ازش تعریف میکردین. یه شبه عوض شدین؟ وقتی سود میکردید قهرمانتون بود ولی حالا که ضرر کردین دشمنتون شده؟!
چیه؟ دارم اشتباه میگم؟! همتون یه مشت آشغال اید که به خاطر یکم پول غرور و اعتماد و وجدانتون رو دور انداختین. این کشور به خاطر آدمایی مثل شما جهنم شده

◆ سکانسی که دان آه اومد دنبال کانگ سو، براش غذا پخت و دست نویس های "قوی ترین پیک" رو گذاشت توی دستش: من ازت ناامید نمیشم.. انقدر از چیزای دیگه ناامید شدم که دیگه نمیتونم اینکارو کنم!

◆ سکانسی که دان اه برای کانگ سو پیازای سوخاری درست کرد! تنها غذایی که بلد بود درست کنه.. و داستانی که پشتش بود..

◆ سکانسی که خشم نهفته تو وجود جین کیو خودشو نشون داد که: من بیشتر از اونچه باید مجازات شدم و حالا نوبت شماس.. و به دنبالش عذرخواهی مادربزرگه از جین کیو و واکنشش (با بازی تاثیرگذار کیم سئون هو مسلما!)

سه تا سکانس هم هست که به نظرم از نقاط اوج سریال بودن و خیلی دوستشون داشتم:
◆ سکانسی که دان آه که از اصل قضیه خبر نداشت، تو اخرین لحظه قدماش سست شد و برگشت به اتاق کانگ سو، پشت اتاق با شنیدن صدای گریه جا خورد و با باز کردن در با کانگ سویی مواجه شد که روبروی تیکه های پاره‌ی نقشه‌ای نشسته بود و بلند گریه میکرد.
این سکانس برای من به شدت تاثیر گذار بود.. اینکه دان آه انگار یه قدم کانگ سوی واقعی رو شناخته بود.. اینکه این پسر حالا داشت چهره‌ایو نشون میداد که دان آه (مثل خیلیا) که فقط محبتا و ثباتش رو دیده بود، تا حالا ندیده بودش... دان آهی که پا به پای کانگ سو گریه کرد و کانگ سویی که بی نهایت و به اندازه تموم این سالا به این در آغوش کشیدن احتیاج داشت..

◆ سکانسی که رئیس جانگ با با بی رحمی هدفش رو از استخدام جین کیو بهش گفت و جین کیویی که تموم انگیزه و باورش توی یه لحظه نابود شد.. و البته بازی فوق العاده کیم سئون هو هم توی خلق این سکانس تاثیر گذار، بی اثر نبود
و در ادامش، جایی که جین کیوی شوکه و سرخورده عزمش رو جزم کرد و تصمیم درست رو گرفت: من اوه جین کیو نیستم.. پسر دوم گروه اوه سانگ دو ماه پیش مرد.. ولی انگار نمیدونستید! مقام مدیریت رو به کسی بدین که زنده‌اس!
کنار رود هان ایستاد.. جایی که یه روز برای خودکشی اونجا ایستاده بود.. و تلفنشو درون همون آب انداخت و رفت
(اینم نکته‌ای بود که نویسنده با زیرکی توی این سکانس گنجونده بود پس دلم نیومد بهش اشاره نکنم!)

◆ و اما سومی
سکانسی که رستوران دارا شراکتشونو با قوی ترین پیک کنسل کردن.. و دان آهی که رفت خونه و تمام تلاششو کرد روی خودش و کاراش تمرکز کنه ولی نتونست.. دوباره همون حرفا رو زد که " امیدی به این کشور نیست.. با یه آدم خوب نمیشه چیزیو درست کرد.." ولی اینبار مثل همیشه نبود، اینبار به جای لحن خونسرد و بی تفاوتش، لحنش موقع گفتن اینا پر از ناامیدی بود.. پر از غم.. مثل باوری که تازه داشته جوونه میزده و حالا دوباره ضربه خورده..
و بعد.. با عجله برگشت به رستوران و این سکانس و حرفی که زد به عقیده من یکی از نقاط اوج این سریال و فیلمنامه بود:
از نو شروع کن! بقیه رو نمیدونم ولی من نمیتونم تحمل کنم که تو تسلیم شی. حتی نمیخوام تو رو بدون امید تصور کنم... من میخوام ببینم، که یه آدمی مثل تو موفق میشه؛ پس.. نشونم بده! "

✖️ پایان اسپویل ✖️

دیالوگ های برتر:

+ تا حالا آدمی مثل تو ندیدم! همیشه خودت رو درگیر مسائل بقیه میکنی و به فکر کمک بهشونی. همیشه انقدر خوب بودی؟
- آره
+ چه جواب غیر منتظره‌ای! توی همچین مواقعی نباید یکم فروتن باشی؟
- نه، وقتی آدم خوبی هستی نباید خجالت بکشی. اگه خجالتی باشی چجوری میخوای کارای خوب بکنی؟!

+ دنیا برای من اینطوریه.. اینکارو کردم چون یه ذره هم امید نداشتم
- آره.. امیدی نیست.. ولی تو میتونی بسازیش
اگه هیچکاری نکنی.. هیچی نیست
اما اگه سعی کنی، اگه تمرکزتو روش بزاری.. فکر کنم تو میتونی اون امیدو بسازی
+ چرا؟
- به خاطر کانگ سو! انگار اون همه چی رو اینطوری میتونه پیش ببره

- انجام این کار مدت ها رویام بود. هر بار که ظرفامو تحویل میدادم و موتورمو روشن میکردم، منتظر بودم این روز برسه
اینطوری نیست که جرمی مرتکب شده باشیم، ولی مردم برای اینکه پیک هستیم تحقیرمون میکنن.. در حالی که کار ما سخته و حتی بازنشستگی، بیمه یا تسهیلاتی هم نداریم
برای همین خیلیا با خودشون میگن: یه مدت این کارو میکنم و بعد ولش میکنم.. از این موضوع متنفرم!
من باور دارم که شماها باید بتونید برای خودتون رویا داشته باشین، حتی زمان تحویل.. رویای ارتقا، ازدواج و برنامه ریزی برای داشتن خونه
فقط اونایی که توی شرکتای خوب کار میکنن نیستن که آینده دارن! ماها هم برای خودمون فردایی داریم و میخواستم اینو به دنیا نشون بدم

+ پس یعنی آخرش میری.. هر جا بری، دلم میخواد همیشه شاد و خوشبخت باشی... از اولین بار که دیدمت همین آرزو رو داشتم
- اولین بار؟
+ آره.. همون موقع که شنیدم تو 5 ساله که پیک موتوری هستی
قبلا فقط یه دختر دیگه رو دیده بودم که اونم مثل تو پیک بود... اون اومد توی رستوران جاجانگمیونی که من توش کار میکردم و گفت از پسش بر میاد.. انگار واقعا اون شغل رو میخواست
- بعدش چی شد؟
+ بعد از سه روز کارش رو ول کرد...! هر دفعه که اون با جعبه فلزی تحویل غذا میرفت بیرون، مردم طوری بهش زل میزدن انگار داره براشون نمایش اجرا میکنه... هر وقت که از کنارشون رد میشد شروع میکردن به پچ پچ و متلک انداختن.. هر وقت که میخواست پول غذاهارو بگیره، اون عوضیا سعی میکردن یه جوری دستش رو بگیرن؛ واسه همین هر روز گریه میکرد.. و آخرشم مجبور شد کارشو ول کنه
ولی وقتی شنیدم تو 5 ساله اینکارو میکنی، ناخودآگاه ناراحت شدم. من هر موقع که میخواستم از این محله به اون محله میرفتم.. ولی تو اگه بخوای به یه محله جدید بری، دوباره باید از اول با کلی سختی سروکله بزنی.. واسه‌ی همین قلبم به درد اومد

- باشه! اگه تموم شما سرمایه گذارا باهاش مخالف باشین، اینکارو نمیکنم..
ولی لطفا فراموش نکنید که اولین دلیلی که باعث شد ما شروع به جنگیدن کنیم، نجات دادن یه رستوران کوچیک بود.. و دلیل اینکه یه شرکت رسمی تاسیس کردیم حمایت از رستوران های خیابون بود.. ما این شرکت رو برای حمایت از رستورانایی زدیم که هر روز از جلوشون رد میشیم
وقتی بینشون زندگی کردم، واسشون غذا تحویل دادم و با خوشحالی هر روز از جلوشون گذشتم و تونستم غذایی رو بخورم که کس دیگه‌ای برام پخته، یه چیزی رو فهمیدم: اینکه بتونیم با بقیه غذا بخوریم خوشبختی واقعا بزرگیه.. و واسه‌ی همینه که نمیتونم تسلیم شم، چون یه نفر این حق رو نداره که همه‌ی اون خوشبختی رو منحصر به خودش کنه. من فکر میکنم خوشحالی آدم های معمولی باید توسط آدم های معمولی حمایت شه :)

کلام آخر:
قوی ترین پیک برای من یه سریال دوست داشتنی و پر از حسای خوب و امید و عشق بود...
حدودا 3 قسمت اول سریال مثل اغلب سریالا شاید شلوغ باشه و چندان جذبتون نکنه.. ولی اگر ادامش بدین کم کم داستان فرم خودشو میگیره و با چرخ زدنا و بالا پایینای فیلمنامه، بازیای خوبش و حس و حال قشنگی که درونش داره احتمالا مثل من جذبتون میکنه :)
قوی ترین پیک برای طرفدارای سریالای پیچیده و دارک و جنایی و غیره میتونه یه زنگ تفریح خوب و در عین حال راضی کننده و دوست داشتنی و برای کسایی که مثل من به این سبک سریال هم علاقه دارن یه سریال خوش ساخت و موندگار و پر از حسای خوب باشه... یه کار خوب توی سبک خودش :)
به سریالی که توی این روزا باعث شد بخندم، متاثر شم، هیجان زده شم، یاد خودم بیفتم، به فکر وادار شم و سعی کنم چیزی ازش یاد بگیرم امتیاز 9.7 رو میدم و امیدوارم شما هم ببینین و دوستش داشته باشین :) ♡
~ ممنون ازینکه با این نقد باهام همراه شدین ^^
~ نسترن :)