نقد و بررسی سریال کره ای استارت آپ

داستان ابتدایی راجع به چند جوون نابغه اما بدشانسه که با تلاششون می تونن به گام های بلندی در جهت پیشرفت هوش مصنوعی برسن.

داستان عاشقانة سریال راجع به دختری به اسم دامیه که بر حسب یک سوءتفاهم با نامه های پسری به اسم نام دو سان آشنا می شه. شروع به نامه نگاری می کنه اما بعد از یکسال این نامه ها قطع می شن. حالا بعد از چندین سال دامی که یک دل نه صد دل عاشق نویسنده نامه هاست به دنبال اولین عشقش می گرده تا به خواهر و مادرش نشون بده همیشه تصمیم های درستی گرفته.

از طرفی شخصیت دوسان با اینکه واقعیه اما نویسندة نامه ها نیست وهمین در ادامه باعث چالش عشقی سریال می شه.

روند سریال

سریال جزو دسته سریال های انگیزشیه که روند رشد، امید ها، ترس ها، هیجان و مشکلات چند جوون نابغه و شاید ساده رو بیان می‌کنه. جوون هایی که هر کدوم با وجود داشتن نکته های مثبت به خاطر نداشتن پول کافی و پارتی در جا زدن و حالا به انتهای خط رسیدن. اونها برای پیشرفت وارد کمپانی سندباکس می‌شن تا بتونن به عنوان یک کارآفرین استارتاپ خودشون رو راه بندازن.

سریال های انگیزشی همون طور که از اسمش مشخصه در زمینه ی انگیزه دادن به نسل جوون کشور ساخته می شه تا راه نفسی برای جامعه ی خموده ی فعلی شه و به نسل جدید ایده های نویی برای پیشرفت کلی کشور بده.

این سریال دقیقا تمام فاکتورهایی که گفتم رو داشت. نسلی جوان و نترس پر از ایده و خلاقیت که تنها یک راه تازه برای رسیدن به هدف­هاشون می خوان. برای رسیدن به این هدف ها سختی می کشن، می بازن، عشق هاشون رو از دست می دن و بازهم سرپا می شن. تمام طول سریال لحظه به لحظه نمایش این مرارت ها و شیرینی هاست.

نکات مثبت

اول از همه ایده ی سریال. به واقع احتیاج به دیدن همچین سریالی با همچین تم جوان و تازه ای بودم. سریالی پر از خلاقیت، شجاعت، ترس، نگرانی، عشق و ناکامی. منم همراه سریال و شخصیت ها حرص می خوردم و خوشحال می شدم. پخش کردن این حس در جای جای سریال عالی بود و همین باعث شد با وجود پر حجم بودن سریال از قسمت دوم تا پونزدهم همچنان پر ازهیجان و ایده باقی بمونه.

اکیپ بازیگرها از نام جو هیوک گرفته تا سوزی، همه واقعا برازنده ی نقششون بودن. قبلا با بازی سوزی خیلی زاویه داشتم ولی واقعا به نظرم برای این نقش وقت گذاشته بود. جالبه که سوزی خیلی خوب می تونه نقش دخترهای پررو رو بازی کنه اینجا هم دقیقا به نقشش می خورد.

نام جو هیوک: راستش تا قبل از این سریال اعتقاد داشتم بهترین بازیش برای سریال مدرسه 2015 است اما جالبه که اینجا یه پرده ی دیگه به نمایش گذاشته بود. مردی نابغه با روابط اجتماعی پایین و منزوی. به نظرم دلیل عمده ی موفقیت سریال خوب دراوردن این نقش بود. مرحبا به نام جو هیوک. به دلم نشستی گل پسر.

از بقیه بازیگرها می گذرم سریال پر نقشی بود که نویسنده دقیقا برای هر نقش تیپ شخصیتی خاصی نوشته بود. مثلا دال می موقع کار و تلاش موهاش رو با کش می بست یا دو سان موقع اضطراب بغض می کرد. این دقت نظر نویسنده رو در شخصیت پردازی واقعا تحسین می کنم.

استفاده از ایده های خلاقانه.

مثل بافتنی بافتن پسرها. واقعا از کجا به ذهن نویسنده رسید! این نوع ایده رو قبلا به سبک دیگه ای دیده بودم اما پرداخت دوباره اش اون هم به این سبک برام جالب بود.

استفاده از استعاره ها. معنی دیگری که پشت کلماته.

دوسان بارها از دال می می­پرسه: چرا منو دوست داری؟ جالبه دال می می­گه: به خاطر دست های بزرگت. برای دو سان این حرف شاید خوشاینده اما در انتها براش هیچ بار معنایی خاصی نداره اما نویسنده با ذکاوت نشون می ده این دست ها تو سخت ترین شرایط به کمک دال می اومده. دو سان همیشه حامی بلاشک دال میه. هر جا دال می احتیاج به کمک داره دو سان حاضره. حتی حاضره خودش نباشه اما دال می باشه. کتش رو جمع کنه روش پتو بندازه. در کل به نویسنده افرین می گم که به این قشنگی این مفهوم حمایتی رو منتقل کرد.

هدف سریال

خیلی برام جالب بود. نویسنده با ریزبینی نشون داد باید هدفتون رو تو زندگی مشخص کنید. اینکه هر کسی رو بهر کاری ساختن. دو سان شاید نابغه بود اما هیچ وقت نمی تونست لیدر خوبی باشه. دال می شاید نابغه نبود اما اونقدر هدف براش مهم بود که برای رسیدن به هدفش دست به هر تلاشی می زد. در کنار اینها نشون داد پول دراوردن معنی زندگی نیست. باید نسل جوون کشور بدونن چی خوشحالشون می کنه و فقط به خاطر پول به دنبال هدف هاشون نرن. با اینکه دو سان و گروهشون به پول رسیدن اما بازهم با به ایده ی جدید هیجان زده می شدن و دوباره به فکر اختراع دیگه ای می افتادن

یه مورد دیگه به جوون ها هشدار می داد مراقب سودجوها هم باشید. هر چیزی رو به راحتی امضا نکنید. افراد سودجو همیشه در کمین شما و استعدادهاتون هستید. مراقب باشید.

در آخر هم طنز سریال.

موقعیت هایی که سه تا پسر نابغه اما نابلد می ساختن، خنگ بازی های دو سان و ناشی بودن هاش و کلا اکیپ پنج نفریشون برام جالب بود.

عاشقانه ی سریال

این تیپ سریال ها از اول عاشقانه اش مشخصه. فکر هم نمی کردم عاشقانه اش برام مهم باشه اما خیلی روند خوبی رو طی کرد و لذت بردم. محبت های ریز و درشت دو سان. حمایت ها و مراقبت هاش. خجالتی بودن هاش. دو سان نمونة مردهایی بود که می گن خدا یکی یار یکی. تا آخر سروجانش رو برای دال می می داد. خیلی وقت بود همچین تیپ شخصیتی بانمکی ندیده بودم.

سکانس برتر

می گذرم از تمام قسمت هایی که دو سان خجالت می کشید حتی دال می رو بغل کنه. می رم سراغ قسمت هایی که خودم ده دفعه دیدمشون.

قسمتی که دو سان پلاک اسم رو میز مدیر رو خورد کرد. قول میدم همه مثل من دلشون خنک شد. انقلاب بعدی و ک...ی.. س سریال هم که گفتن نداره.

سکانس بعدی اومدن دوباره ی دو سان میون مشکل هک شدن برنامه ی شرکت. واقعا که به چشم من فرشته ی نجات بود. همون جور کول و باحال.

سکانس های غمناک

وقتی دو سان می خواد به چشم دال می جذاب و رویامانند بیاد. دال می رو تو پارک می ذاره می دوئه تا دوباره کت و شلوار بپوشه اما وقتی می رسه خبری از دال می نیست. چقدر دلم برای دو سان کباب شد.

و با اختلاف بهترین سکانس جدایی.

دو سان عقب می رفت تا دال می توپ تنیس رو بهش برنگردونه اما دال می جلو رفت و توپ رو با بی رحمی کف دستش گذاشت. خیلی سکانس جداییشون غمناک بود. این بچه خودش رو به خاطر دال می تیکه پاره کرد.

بریم سراغ دیالوگ های برتر

دوسان با همون شرم حضور زیباش به پدرش می گه: بیا باعث افتخار هم نباشیم. فقط پدرو پسر باشیم.

و دیالوگی از دال می

-مامان بزرگ. گفتی من گل ستاره ای هستم نه؟

-آره.

-پاییز داره میاد؛ ولی من دارم قبل از شکوفه دادن پژمرده میشم. سال دیگه شکوفه می دم؟

نکات منفی

به نظرم اولین نکته ای که خودم جزو نکات منفی حساب می کنم؛ اما می تونه نکته ی مثبت هم باشه هشتاد دقیقه ای بودن قسمت هاست. حالا چرا منفی؟ چون برای هر سکانس یه مقدمه ی تقریبا طولانی داشت. مثلا رفتن به شرکت ها، اماده شدن ها. حالا چرا می گم ممکنه مثبت باشه؟ چون نویسنده سعی کرده اینقدر محیط زندگی رو باز کنه که بیننده کاملا با شخصیت ها همزاد پندازی کنه. به هرحال من زیاد راضی نبودم ترجیح می دادم سریال جمع و جورتر بود.

قسمت اول و قسمت آخر هر دو کشدار بود.

تیپ و قیافه ی بازیگرها در طی سریال. داستان چهار بازه ی زمانی داشت.از دوران کودکی می گذرم. بعد می شد چند سال پیش، سه سال بعدش و زمان حال. جالب اینجاست تو هر سه بازه هم بازیگرها هیچ تغیری در تیپ و استایل و مدل مو نداشتن. تنها کاری که طراحی لباس لطف کرد و انجام داد یه کت و شلوار تن دو سان کرد که جذاب بشه. نکرده بود حداقل موهای نام جی هیوک رو بده بالا.

در کل این سریال برام یه خاطرة خوب رو ساخت و وارد ارشیوم شد تا هر وقت حوصله ام سر رفت، ببینم و انگیزه پیدا کنم. بهش نمره ی نه و دو رو می دم و به تمام کسایی که طرفدار سریال های انگیزشی، جوانی، دوستانه و طنز هستنید صددرصد پیشنهاد می دم.