اتاق ملاقات؛که شباهت عجیبی به فضاهای کلیسا داشت.

چندجایی از داستان به ابلیس اشاره شد و هویی جه رو به ابلیس تشبیه کرد.این داستان به شکلی ستودنی ، انتخاب رو عامل همه چیز میدونه.چه خوبی و چه بدی، انتخاب ماهستن.هیچ اجبار یا شرایط ناگزیری نمیتونه بهانه بدی کردن و شرارت باشه

.

" شرارت یک انتخابه "

پسری که در صحنه جنایت حضور داشته.

پسری که پدرشو لو داده.

بالاتر از اون، پسری که عاشق دختر آحرین قربانیان هویی جه است و همین دختر عامل خیانت پسر به پدرشه.

چه داستان نابی!!! تا سالها خوراک هست که کفتاری مثل خبرنگار پارک و طرفدارانش رو سیر کنه و خبرنگار پارک نهایت بهره برداری رو از این داستان میبره.کسی که همه زندگیش شهرت و پول و بالاتر رفتن ریتینگ برنامه اش به هر قیمت ممکنه،تبدیل به حیوونی حتی پستتر از هویی جه میشه.

کسی که با قلمش به همون خونسردی و بی رحمی هویی جه آدم میکشه ولی بی رحمانه تر.قربانیان هویی جه با یک درد میمیرن و قربانیان خبرنگار پارک با رنج بی پناهی، بی آبرویی و رسوایی حاصل از تهمتهای بی اساس این زن توی جامعه رها میشن .این زن باز هم راضی نمیشه و دست از سرشون برنمیداره.برای پرشورتر کردن داستانش ، افکار عمومی رو درگیر زندگی این آدمها میکنه و مدام جهان رو برای این آدمها مکانی تنگتر و ترسناکتر میکنه تا نهایتا چاره ای برای قربانیانش نمیمونه جز اینکه یا شرارت رو انتخاب کنن یا مرگ رو.

خبرنگار پارک یک دروغگوی وقیحه.آدمیه که فرضیات رو تبدیل به نظریات میکنه و ترسی نداره از این که نظریات غیر قطعیشو پرت کنه وسط بازی زندگی دیگران.طبق معادلات اون چه نظریه درست باشه و چه غلط برد با اونه.در هر دوحال جنجال خبری بزرگی درست میشه.

نامو بیگناهه، پسر مقتول هم بیگناهه.هر دو، دو قربانی هستن که چشم در چشم هم میدوزن و پسر مقتول از دیدن معصومیت و بیگناهی چشمهای پر از شرم پسر قاتل، شرم میکنه از زدن این بچه ؛ و خبرنگار پارک که علت عقب کشیدن مرد رو نمیفهمه بخاطر از دست دادن یه عکس خبری داغ ناامید میشه.

سوم لحظه ایه که مووون، برادر ناک وون میرسه و دوربین خبرنگار پارک رو خرد میکنه.خیلی جالبه.عمق بی شخصیتی این زن تکون دهنده اس.با چند تا اسکناس که جلوش انداختن دهنش بسته شد.

قبله این زن پول و شهرت بود.خون دل مردم و گوشت تنشونو میفروخت و پول روی پول میذاشت و اسمشو گنده تر میکرد.برای همین کمک کرد روانی ای مثل هویی جه کتاب شرح جنایتهاش رو چاپ کنه و یه مقلد احمق رو عین ماشین کشتار راه بندازه.

درگیری این دونفر توی نیمه داستان واقعا جالب بود.همونطور که هویی جه به فکر به ارث گذاشتن چکشش برای نامو بود خبرنگار پارک هم دنبال یه داستان تازه نفس بود پس شخصا شروع کرد به شکستن تابویی که خودش ساخته بود و پرده از راز شب اخرین جنایت برداشت.اینکه هویی جه در واقع اونقدر زبونه که از پس یه پسر 16ساله برنیومده به خیال خبرنگار پارک نقطه پایان داستان هویی جه و آغاز داستان نامو بود.

شاید گفتنش درست نباشه ولی از شکل مرگ خبرنگار پارک به شدت راضیم.

این آدم ترسو که توی خونه اش دوربین داشت و توی خودکارش ضبط صوت، و سرمست از قانون مصونیت خبرنگارها راست و دروغ رو بهم میبافت و سرخوش و راضی از موفقیتهاش با منتهای سرعت بر عرصه زندگی دیگران میتاخت، شبی که دراوج بود و فرداش قرار بود به عنوان شاکی از هویی جه به دادگاه بره و خودشو سرتیتر همه خبرها قرار بده و درست وقتی که یکی از فرظیاتش در یک قدمی تبدیل شدن به واقعیت بود و فرصت شکار کردن نامو بعد از سالها در یک قدمیش قرار داشت ، وسط خونه خودش توسط بی مقدارترین آدم این داستان کشته شد.

چه مرگ شایسته ای...هرچند که دلم میخواست خود هویی جه بعد از فرار از زندان میکشتش ولی وقتی فکر میکنم که چقدر اون مقلد پست و بی ارزش بود و چه مبنای فکری مسخره و ذلیلی داشت برای تبدیل شدن به یک هویی جه دوم و چقدر حتی از خود هویی جه بی مقدارتر بود،به نظرم میرسه اتفاق درستی افتاده و خبرنگار پارک ارزشش در همین حد بوده.ذلالتش وقتی بیشتر خودشو نشون میده که پیشنهاداتش رو به قاتل میشنویم!!!معامله جون بی ارزشش در مقابل جعل حقیقت و کشته شدن آدمهای بیگناه بیشتر.پیشنهادش به وضوح این بود:" تو بکش پوشش رسانه ایش با من !"