نقد درخشش باران(خلوت عاشقان)

شخصیت ها:

لی کانگ دو: یه پسر جوان با گذشته ای پر از درد و رنج. مهربان ولی قوی و استوار. فداکار با قلبی پر از درد های ناگفته. یکی که همه ی زندگی و ارزوهاش تباه شده.

ها مون سو: دختری جوان با گذشته ای دردناک و احساس عذاب وجدانی تمام نشدنی.

سو جوون: رییس یک دفتر معماری . جوانی که برخلاف ظاهر اراسته اش از زندگی پر از رنج و تحقیری بیرون میاد.

جانگ یوجین: خواهر رئیس شرکت ساخت و ساز. دختری سرسخت و سرد در ظاهر ولی مهربان و درستکار در باطن.

داستان فیلم:

ماجرا از ریزش یه ساختمان فروشگاه در حال تکمیل شروع میشه. در اثر ریزش این ساختمان تعدادی از کارگران و مردمی که در فروشگاه بودند زیر اوار می مانند.

تعدادی کشته می شوند و تعدادی نیز بعد از ساعت ها و حتی روزها از زیر اوار بیرون کشیده میشوند.

همه برای جان باختگان این حادثه عزاداری می کنند و حتی یک سنگ بنای یادبود بزرگ برای ان ها ساخته می شود غافل از این که کسانی که بیشترین اسیب را از این ماجرا خوردند نجات یافتگان هستند.

در بین کسانی که در زیر اوار مانده بودند دختر نوجوانی بود که همراه خواهر کوچکترش به فروشگاه امده بود.خواهرش درست جلوی چشمان او کشته شده بود و خودش زیر خروارها اجر و بتون گیر افتاده بود.

در همان نزدیکی ها پسری گیر افتاده بود که پدرش سر کارگر همین ساختمان بود. پدرش کشته شده بود و خودش با یک صدمه جدی به شدت درد می کشید. اون ها صدای همدیگر را در زیر اوار شنیدند و به هم کمک کردند تا بتونن در اون جای تاریک و خفه کننده زنده بمونن.

ده سال میگذره و دست سرنوشت یکبار دیگه اون ها رو سر راه هم قرار میده بدون این که همدیگر رو به یاد بیارن. این بار برعکس ده سال قبل دختر جون پسر داستان رو نجات میده و همین باعث اشنایی بیشتر اون ها با هم میشه.

اون ها به سبب همکار بودن در یک محل اشنایی بیشتری با هم پیدا می کنن. کانگ دو نگهبان ساخت و ساز و مون سو طراح ماکت و نقشه کش پروژه است.

اون ها بعد از مدتی متوجه میشن که هر دو از نجات یافتگان حادثه ی ریزش ساختمان فروشگاه هستن و شروع به واکاوی گذشته ی دردناکشون می کنن. در این بین کم کم علاقه ای بین اون ها شکل میگیره که این سراغاز ماجراهای بعدیه.

روند فیلم:

فیلم با یک حادثه شروع میشه و در واقع نویسنده اولین شوک رو همون اول کار وارد میکنه. تعداد زیادی کشته و مجروح میشن و خانواده های زیادی داغدارهستن.

شرکت ساخت و ساز در این بین مقصر شناخته میشه ولی مثل خیلی از سناریوهای گذشته افراد قدرتمند از همه ی رانت و روابطی که دارن استفاده می کنن تا خودشون رو حفظ کنند. اون ها با زد و بند تقصیر ها رو به گردن معمار پروژه میندازن و سرکارگر رو دزد و مقصر نشون میدن. معمار خودکشی می کنه و خانواده ی سرکارگر کشته شده با یک تهمت ساختگی بدون گرفتن ذره ای غرامت رها میشن.

یه پرشزمانی ده ساله داریم و حالا دفتر معماری ای رو میبینیم که پسر معمار برپا کرده. سو جوون معمار جوان پروژه ای میشه که قراره در محل حادثه احداث بشه. مون سو به عنوان طراح و کانگ دو به عنوان نگهبان ساختمانی در اون جا استخدام میشه. نویسنده با یک چیدمان درست بعد از ده سال هر سه ی این ها را کنار هم قرار میده.

فیلم همراه وقایع و اتفاقات زمان حال کم کم از حوادث گذشته هم پرده برداری می کنه و با فلش بک هایی که از طریق خواب ، بازیابی خاطرات ، صحبت هایی که پیرامون اون حادثه میشه و ... ارام ارام تمام اون اتفاقات رو از ماجرای پشت پرده ی ریزش ساختمان ، خود فاجعه، اتفاقاتی که زیر اوار می افته و اتفاقاتی که برای بازمانده ها افتاده رو نشون میده. این طوری بیننده به خوبی از اعماق اون جریان درداور باخبر میشه. نویسنده تک تک ابعاد ماجرا رو برای مخاطب باز می کنه و جایی رو گنگ باقی نمیزاره.

داستان با حس و حال و دردهای تک تک این افراد همراه میشه و نشون میده که هر کدوم چه طور مسیر زندگیشون بعد اون جریان عوض شده .

در این بین کانگ دو بیشترین صدمه رو خورده. پدرش رو از دست داده و مادر در فقر و بی ابرویی ساختگی پدرش از دنیا رفته. اون و خواهرش تمام این ده سال رو در بیچارگی سپری کردن و خودش با مشکلات روحی شدید و بدنی داغون به زندگی ادامه میده. اون حتی رویای زندگیش رو از دست داد. زیر اوار میله ای استخوان زانوش رو از هم شکافت و ارزوی فوتبالیست شدنش رو نابود کرد.

حالا اون با یه پای ناکار نگهبان ساختمونی شده و هیچ امید و انگیزه ای برای زندگی نداره. ولی با وارد شدن مون سو به زندگیش کم کم حالش عوض میشه .

نویسنده اینجا به زیبایی روشن شدن زندگی سیاه این پسر رو نشون میده و روح امید رو کم کم به کالبد بی جون این طفلک برمی گردونه.

روند سریال اروم و منطقیه. گاهی دردناک و گاهی شیرین. در این بین در سناریو این کار تماما به مشکلات پرداخته نشده و عشقی شیرین و دلچسب جوری در رگ و پی سریال به جریان در اومده که با هر حرف و حرکت این دو عاشق ، بیننده پرپر میشه.این عشق به حدی زیبا و رمانتیک میشه که با همه ی فراز و فرودهاش مخاطب رو نگه میداره.

و اما در انتها نویسنده با رقم زدن یه اتفاق تکان دهنده یه شوک بزرگی رو وارد می کنهو ادم رو تا پای جون دادن از نگرانی میبره.(بدجوری سر این تیکه از نویسنده شاکی ام. جونم به لبم رسید ) و سرانجام با باز شدن گره ها داستان به انتها میرسه.

نکات مثبت:

... بازی خوب بازیگران: جونهو که به حق منو در این درام شگفت زده کرد و چنان بازی روان و زیبایی به نمایش گذاشت که رسما به خیل اوپاهای من پیوست.خخخخاون به خوبی تونست با اکت های خوبش تمام جنبه های وجودی کانگ دو رو به نمایش بزاره. اون حس درد و غم و کنارش عشق و امید، مسئولیت پذیری و استوار بودن و در کنارش بی هدفی و بی انگیزگی. مریض با بدنی داغون و در عین حال قلدر و دعوایی. جمع اضداد که میگن این بشر بود.خخخخ

دختر نقش اول هم با اون که بار اول بود که میدیدمش دوستش داشتم و بازیش رو پسندیدم. نقش دوم ها هم خوب و قابل قبول ظاهر شدن مخصوصا دختر نقش دوم که با نشون دادن یه شخصیت خاکستری گاهی تنفر و گاهی دلسوزی ادم رو بر می انگیخت.

... جو اروم و ملایم سریال خستگی رو در میکرد و با اهنگ های ارامش بخشش حال ادم خوب میشد.

... نویسنده در قالب احساس کارکترها و اتفاقات مفاهیم ارزشمندی رو بیان کرده بود. همچنین سریال پر از دیالوگ های مفهومی و تاثیرگذار بود.

...رومنس شیرین این درام از اون دست رابطه ها بود که با هر سکانسش لبخند میزدی و دلت قنج می رفت. یه عشق دوست داشتنی که بعد از تحمل درد و رنجی طولانی و سخت شدن قلب ها کم کم یخ دل هاشون رو باز می کرد.

... جو رئال فیلم که زندگی مردم عامه جامعه رو نشون میداد. مردمی که متوسط رو پایین هستن. اینجا خبری از خونه های لوکس و منطق مرفه نشین نیست. مردمی هستن که سخت کار می کنن تا بتونن زنده بمونن. حتی مثل اکثر درام ها خبری از موبایل های لوکس و اخرین مدل حتی دست فقرا! هم نیست. این ها گوشی هایی دارن که سالهاست دارن ازش کار میکشن و حتی بعضی جاهاش ترک خورده. این قدر همه چیز واقعیه.

... فضای فیلم دردناک و غمگین بود ولی گاهی رگه هایی از طنز هم پدیدار میشد که حال و هوامون رو خوب میکرد. مثل شهربازی رفتنشون یا چوب بستنی هایی که کانگ دو به شکل فن ارت خندان چید و عکسش رو برای مون سو فرستاد. (یه لحظه یاد نقاشی هه سو تو عاشقان ماه افتادم.)

...گریم ها خوب و باور پذیر بود. کانگ دو با مدل موهای اشفته و لباس های باری به هر جهت نماد کسی بود که فقط زنده است و اهمیتی به خودش نمیده. یا مون سو که با لباس های ساده و بدون ارایش فقط کار می کرد و عشق رو تو قلبش فراموش کرده بود.

نکات منفی:(اسپویل شدید)

... اخرش تکلیف دو تا نقش دوم ها درست مشخص نشد. یه جوری دو پهلو تموم شد جریان این دو تا. به نظرم بهتر بود واضح تر بیان می کردند.

...اون نجات دقیقه نودی فیلم به نظرم یه مقدار غیرواقعی بود. انگار نویسنده فقط زور زد سد اندینگ نشه. به نظرم سریال خوبی مثل این بهتر بود در مورد اون جریان پیدا شدن عضو یه مقدار هوشمندانه تر عمل می کرد.

پایان بندی: (اسپویل)

تا حدودی خوب بود. وقتی فکر می کردم با یه سداندینگ طرفم با یه چرخش 180 درجه ای همه چیز عوض شد. این که اون اتفاق وحشتناک نیفتاد جای شکر داره ولی به نظرم اگه بیشتر فکر میشد روش شاید می تونست راضی کننده تر باشه.

اهنگ ها:

معرکه – اصلا عالی. کلی اهنگ بی کلام خوب و ارامش بخش و چند تاostلذتبخش که یه راست رفتن تو پلی لیست گوشیم.خخخخ

بهترین دیالوگ: (اسپویل)

این قسمت رو می خوام اختصاص بدم به نقش دوم های خوبمون.

وقتی یوجین از یه قرار از پیش تعیین شده برگشت زار و غمگین رفت پیش جوون(اینا قبلا عاشق هم بودن و یوجین هنوز هم پسره رو می خواد) و گفت: بغلم کن

جوون: یوجین گفتم که...

یوجین: گفتم که توقع خاصی ندارم. فکر کن این من نیستم. فکر کن یه بدبخت بیچاره است که داره تو سرما به خودش میلرزه. حتی با این وجود هم نمی تونی بغلم کنی؟

(چقدر دلم برای این دختر بیچاره سوخت اینجا)

بهترین سکانس: (خطر اسپویل)

جایی که داشتن تصور می کردن اگه ساختمون نریخته بود الان اون ها چه اینده ای داشتن. کانگ دو فوتبالیست ملی میشد(چقدر دیدن یه ایدول تو لباس فوتبالیست حس جدید و جالبی بود) ،مون سو مهندس شده بود، یوجین و جوون با هم ازدواج کرده بودن و... این حادثه زندگی همشون رو عوض کرد.

خوشحالم که این سریال لذت بخش و دوست داشتنی رو دیدم. من به این سریال جذاب و پر از احساسات عمیق و مفاهیم انسانی 9 از 10 میدم (به خاطر اخرش یه کم کمتر دادم) و دیدنش رو به هر کسی که با فضاهای تا حدی غمگین مشکلی نداره توصیه می کنم.

هر کس که دلش برای پرخور مردم گریز رئیس کیم تنگ شده و نمی خواد یه رومنس عالی رو از دست بده درخشش باران رو برای تماشا انتخاب کنه.