نقد سریال بازگشت به 1988(Reply 1988) 2015:
شخصیت ها:
سونگ دوک سون:دختری 18 ساله و دبیرستانی و درس نخون.شوخ و شلوغ و بامزه.
سونگ نو اول:پسری 17 ساله و دبیرستانی.بیکار و بی عار و شوت.برادر دوک سون.
کیم جونگ هوان:پسری 18 ساله و دبیرستانی و درسخون.سرش تو کار خودشه و احساساتشو خیلی سخت بروز میده.
سان وو:پسری 18 ساله و دبیرستانی و درسخون.مهربون،حساس و مسئولیت پذیر.(خیلیییی دوستش داشتم!!)
چوی تک:پسری 18 ساله و ترک تحصیل کرده.آروم و کم حرف.قهرمان ملی و معروف بازی بادوک.(بادوک نوعی بازی و ورزش سنتی کره ای.تومایه های تخت نرد خودمون ولی فکری بودنش مثل شطرنج).تمام زندگی این پسر از 8 سالگیش بادوکه.
ریو دو ریونگ:پسری 18 ساله و دبیرستانی و درس نخون.کلا معلوم نبود با خودش چندچنده!تعریفی براش ندارم!!!
سونگ بورا:دختری 20 ساله و دانشجو و درس خون.به شدت جدی و مصمم.خواهر بزرگتر دوک سون که مدام باهم دعوا دارن.
کیم جونگ بونگ:پسری 20 و خورده ای ساله و برادر بزرگتر جونگ هوان.چندین ساله پشت کنکوریه.خیلی بدشانس!
داستان سریال:
داستان سریال به 27 سال پیش یعنی سال 1988 برمیگرده.(سریال ساخت 2015 هست).در شهر سانگموندونگ در یکی از محله های قدیمی 5 خانواده حدود 20 ساله که باهم دوست و همسایه ن.پدرای خانواده باهم،مادرای خانواده باهم و بچه هاشون که از بچگی باهم بزرگ شدن و همه چیزشون باهم بوده سالهاست باهم دوستن و در غم و شادی همدیگه شریک.داستان به اتفاقاتی که در این خانواده ها و بین بچه هاشون میفته و همچنین نشون دادن کره در دهه 80 و 90 میپردازه.
نقد سریال:
داستان مثل سری های قبل reply واقعا رئاله و بیننده اصلا حس نمیکنه سریاله و واقعی نیست و با شوق به روزمره های این خانواده ها نگاه میکنه.به شدت دوستی بین خانواده ها رو دوست داشتم.به معنای واقعی هوای همدیگه رو داشتن،بچه های همدیگه براشون حکم بچه های خودشونو داشتن و همه چیزو باهم شریک میشدن.دوستی و عشق هایی هم که بین بچه ها بود خیلی قشنگ بود و تضاد شدید شخصیت هایی که داشتن خیلی ارتباط بینشون رو جذاب کرده بود.خوشم میومد شعورشون بالا بود و درست رفتار میکردن مخصوصا پسرا!با اینکه فقط یکیشون دختر بود مواظب رفتارشون بودن هرچند دختره پرروتر از این حرفا بود و همش خودشو قاطی ماجراهای اینا میکرد.

بین تموم عشقای به وجود اومده من عشق سون وو و بورا رو خیلیدوست داشتم.با اینکه دختره بزرگتر بود ولی خیلی به چشم نمیومد.بیچاره ها خیلیم سختی کشیدن واسه به هم رسیدنشون.

نشون دادن کره 30 سال پیش هم جالب بود البته بیشتر به نظر من به قسمت موسیقی ها و خواننده های اون دوره توجه شده بود.
و البته نکته همیشگی سریالهای reply!!!تم معماییش که معلوم نمیکنه دختر داستان به چه کسی میرسه.خیلی از این نکته سریال لذت میبرم(هرچند این سری برخلاف 1997 حسابی جیگرم سوخت واسه انتخاب نویسنده برای شوهر دختره.نویسنده!نفرین به تو که دلمو سوزوندی!)

هرچند سریال نکته خاصی رو دنبال نمیکرد اما اگر کسی در یک سریال به دنبال دوستی و عشق جوانی و شاید کمی میانسالی میگرده این سریال انتخاب خوبیه.
نکته منفی:
من به شخصه از قسمت 15 به بعد رو دور تند نگاه کردم.یکی از دلایلش طولانی بودن بیش از حد سریال بود.20 قسمت ولی هرقسمت نزدیک 2 ساعت!واقعا آخراش خسته شده بودم!البته مطمئنا این موضوع برای بیننده کره ای نکته منفی نیست و خسته ش نمیکنه چون 30 سال پیش کشور خودشو داره میبینه و قطعا براش جذابه که از روی ریتینگ بالای سریال هم معلومه اما فکر میکنم برای بیننده غیر کره ای آخراش کمی خسته کننده بشه.البته سریال خیلیم آهسته و پیوسته پیش میره و بیینده باید حوصله زیادی به خرج بده تا شاهد اتفاقی باشه که کمی هیجان به داستان بده.کلا بیینده سر این سریال باید صبور باشه.
(اونایی که ندیدن نخونن مزه سریال میره)و در آخر نکته ای که شاید واسه بعضیا منفی نباشه ولی 100%واسه من منفی بود.
چرا دوک سون به جونگ هوان نرسید؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟تا مدت ها بعد از دیدن سریال اعصابم خورد بود.حتی الانم که یادش افتادم دوباره عصبانی شدم.تو کل سریال نویسنده این همه موقعیت های عشقولانه واسه این دوتا پیش آورد،آروم آروم شخصیت سرد جونگ هوان رو شکست بعد اون تک بادوک باز از خدا بی خبر پرید تو سریال و یهو عاشق دوک سون شد و دل دوک سون رو هم برد؟؟؟؟

البته باید یه اعترافیم بکنم.من کلا از پارک بوگوم خوشم نمیاد.به دلم نمیشینه.البته ربطی نداره.بازم حق جونگ هوان بود به دختره برسه!
بازی بازیگران:
عالی.
سکانس برتر(طنز):
سکانس خاصی یادم نیست.ولی قسمت اول اونجایی که مادرا همش واسه همدیگه غذا میفرستادن و بچه ها با قیافه های ناله و خسته غداهارو میبردن بامزه بود!(کلا سر این سریال خیلی نخندیدم برخلاف 1997)
سکانس برتر:
تمام جاهایی که جونگ هوان از دوک سون مراقبت میکرد و حواسش بهش بود(تو این سریال من کاملا طرفدار جونگ هوان بودم و البته سان وو)

نکات منفی

داستان کمدی زیبایی داره ولی به نظرم از سری های 1994 و 1997کمدیش ضعیفتره

موسیقی متن(ost):
متوسط.
پایان سریال:
به جز شوهر دوک سون همه چی خوب بود.راضی بودم.

*****

سلام درادامه ی نقد دوست عزیزم یه نیمچه نظر هم میذارم ....

من اون موقع این سریال رو درحال پخش میدیدم ..باید بگم درحال پخش دیدنش صد برابر سخت تر از پشت سر هم دیدنش بود که همون جور که امونا جان گفت بسیار روند ساده وخیلی کندی داره ..وبه خاطر کمبود طنز قوی که جزئ جدایی ناپذیر پاسخ ها هست روندش خسته کننده به چشم میومد که لااقل برای من این طور بود ..

مخصوصا که عاشقانه ی خیل خیلی خیلی خیلی کمی داشت ..یعنی مویی وجزئیی ..ولی همون عاشقانه ی اندک واینکه بیننده دوست داشت وصل شدن جونگ هوانگ ودوک سون رو ببینه تحمل میکرد ..

محیط سریال به شدت روی دوستی پافشاری داره ..و نود درصد کار فقط رو همین اساسه ..

چیزهایی که باعث شد من به شدت تمام از دست نویسنده ی این سریال وخود سریال زده بشم وبا وجود اینکه تمام قسمت ها رو دیدم اما هیچ نقدی از سریال ننویسم ..

اول ازهمه روند گول زننده ی سریاله ..

به عنوان یه بیننده هرقسمت منتظر عاشقانه بودم ..هرچند کوچیک اما حداقل چیزی باشه که من رو با این روند خسته کننده سازگار کنه ..که نبود ..ادیت های پیش نمایش مثلا نشون دهنده ی عاشقانه بود که عملا تو قسمت بعدی میدیدم هیچ ربطی به عاشقانه نداره مثلا گریه ی تک با دوک سون قاطی میشد که می دیدی هیچ ربطی بهم ندارن ..

قسمت های بادوک بازی کردن تک ..بیش ازاندازه بود ..که برای من اصلا جالب نبود ..

یا قسمت مسابقات تک . یا اصلا بعضی قسمت های دوستیشون ..اینکه راجع به بچه ی محل حرف میزدن ...دریک کلام ..زندگی چند تا همساده رو توضیح میداد که یا تو سروکله ی هم میزدن ..یا با هم دوست بودن ..دوستی بابا ها با هم مشروب خوریشون ..حرافیشون ..دوستی بچه ها با هم کتک کاری ها جلف بازی ..دوستی مادرها با هم غیبت کردن هاشون ..اراجیفشون ..غذا درست کردنشون ..کار باباها ..درس بچه ها ..وای خدا

برای کره ای ها جالب بود اولش هم برای من جالب بود ..ولی نه اینکه بیست قسمت دوک سون رو نشون داد با بابا وننه وبورا وداداش بی ریختش دارن غذا میخورن ..

ودرکنار اینها اخرین موردی که بیش ازحد من رو عصبانی کرد ..نرسیدن جونگ هوان به دوک سون بود ..احساس کردم نویسنده دقیقا بهم رکب زد ..یعنی تا قسمت پونزده دید همه میگن دوک سون به جونگ هوان میرسه ..پیش خودش گفت یه کاری کنم کارستون ..مردم بهم احسنت بگن ..حالا بیام تکی که اصلا درحد واندازه نیست رو بچسبونم به دوک سون ملت کف بر بشن ..

یه اقایی بودن تو دوستان که میگفتن ازقسمت دهم به بعد تک به کل پررنگ شد وجونگ هوان کمرنگ ..ونویسنده یه نشونه هایی داده ..ولی من نشونه ای ندیدم ..از طرف دیگه تک رو اصلا درحد واندازه ی این نمیدونستم که بخواد دوک سون باهاش ازدواج کنه ..یه بچه ی وابسته ومنزوی که فقط شیرین بود ..این بچه چه جوری قرار بود شوهر دوک سون بشه ..

از طرف دیگه پایان داستان بود ..فکرشو کنید بیست قسمت دو ساعته ..چه توانی میخواد دیدنش ..من فقط منتظر بودم جونگ هوان اعتراف کنه

بعداز اون تمام انتهای داستان رو دقیقا تو یه قسمت جمع کردن ..اون هم با پایانی به شدت مسخره ..ویه دلیل مسخره که مثلا جونگ هوان مرام به خرج داده از سر راه تک کنار رفته ..

انگار نویسنده رو تو منگنه گذاشتن که حتما تو یه قسمت تمومش کن ..بیست قسمت ننر بازی ببینم ..بعد حالا که میخوام جمع بندی کار رو ببینم ..تو یه قسمت اینده وگذشته وخواستگاری وکار وحرفه ی بچه ها رو مشخص کرد تک هم مثلا بزرگ شد ودو تا داد مردونه زد ونویسنده گفت به سلامت ..

ای بابا ..یعنی عملا پاسخ هشتادو هشت مهمترین سریالی بود که من تا اخر عمر از دیدنش پشیمونم ..حتی رابطه ی بورا وسوون وو هم نتونست من رو اروم کنه ..

البته اینها نظر شخصیه ..یه دوستی بود که دلش میخواست مثل دوران جوانی سریال بهش پیشنهاد کردم ..هرسه سری پاسخ ها رو پیشنهاد دادم ..اما این سریال به نظرمن ضعیف ترین کار پاسخ ها بود که واقعا هیچ طنز خاص وعاشقانه ی خاصی برخلاف باقی نداشت ..واین رو هم میدونم ممکنه خیلی ها با نظر من مخالف باشن واین سیزن پاسخ رو بهترین سری پاسخ میدونن ..

اما یه سکانس رو خیلی دوست داشتم ..قسمتی که دوک سون خونه ی جونگ هوان تو تخت جونگ هوان میخوابه ..جونگ هوان نصفه شبی اشتباها میره تو تخت خودش خواب وبیداره که چشم باز میکنه دوک سون کنارشه ..برای جونگ هوان مغرور انگار رویاست ..خیلی سکانس قشنگی بود ..

ولی نهایت سریال همین تیکه بود ..البته کیس تک هم بد نبود ..

من به این سری نمره ی 7 رو میدم ..

پینوشت... خودم سری 94 رو از نظردوستانه بودن وسری 97 رو ازنظر طنز دوست دارم ..

****